Vorige maand schreef ik dat ik op vakantie ging en wat de tijd voorafgaand aan de vakantie met je doet. Nu ik inmiddels 4 weken verder ben kan ik vertellen over de vakantie en de tijd erna.
Maar eerst moet ik nog even iets rechtzetten. Ik schreef mijn blog namelijk een paar dagen voor vertrek. De zondag voor vertrek had ik op het strand heel ongelukkig mijn enkel goed verzwikt en dat schreef ik op. Echter 2 dagen voor vertrek moest ik nog langs bij de revalidatie en de arts vond het slim om nog een keer een foto te laten maken. En ja hoor, ik kon gelijk door naar de Gipskamer….toch gebroken.
Mijn lieve fysiotherapeut had mijn enkel gelukkig heel goed getaped waardoor ik niet gelijke een brace kreeg maar na een paar dagen als het tape eraf moest dan moest ik een brace gaan dragen voor de komende weken. As we speak zit de brace nog steeds om mijn enkel helaas.
Ook kreeg ik te horen dat dit grapje wel drie maanden kon gaan duren…zucht..
Afijn ik ga op reis en ik neem mee… mijn rollator, een stok, een brace oh ja ook mijn koffer en natuurlijk mijn echtgenoot want zonder hem is vakantie echt een stuk minder leuk.
Gelukkig vlogen we vanaf Rotterdam, daar was alles heel goed geregeld, we zaten binnen een kwartier aan de koffie, ingecheckt en wel. Rollator was heel handig als voetenbankje overigens.
Dan mogen we boarden dus op naar de gate en wat blijkt, normaal mag iemand met een beperking als eerste aan boord maar nu moest ik als laatste want de lift was nog in gebruik. Toen bleek dat de lift direct naar het vliegtuig zou komen en ik moest dus lopen naar het vliegtuig en ik moest ook nog wel een beetje doorlopen… ehm mevrouw, ik heb een gebroken enkel…. Ja maar we moeten wel een beetje opschieten…
Op Kos airport was het een heel ander verhaal, wat een service zeg, zowel op de heen als op de terugreis echt perfect geregeld daar.
De stoepen op Kos daarentegen…. Ehm die zijn bedoeld voor de bomen en niet voor mensen en daarbij zijn ze ongeveer 30 a 35 cm hoog, je zou er hoogtevrees van krijgen. Daar kon je met goed fatsoen niet met een rollator lopen. Na de tweede dag heb ik de rollator dan maar op mijn kamer gelaten en ben met stok verder gestrompeld.
Ook zoiets leuks, ik mocht wel het zwembad in, dan mocht ik de brace even af doen. Maar de gebroken enkel zit aan mijn “goede” kant, mijn man moest mij dus echt in het water helpen en dan stond ik daar want zwemmen ja dat ging niet aangezien mijn aangedane kant geen schoolslag meer kan maken en mijn gebroken enkelkant kan geen kracht zetten. Dus ik spartelde een beetje met mijn armen, hebben de andere mensen aan het zwembad ook weer een beetje lol gehad. Het was wel heerlijk verfrissend dat wel!
En dat heb ik wel nodig gehad want het was best heet. De eerste nacht zonder airco geprobeerd maar ik deed geen oog dicht van de hitte en werd dus al helemaal overprikkeld wakker. Toch maar betalen voor de airco dan.
De tweede dag hebben we voornamelijk op de kamer doorgebracht omdat ik zo vreselijk moe was dat ik na het ontbijt echt weer moest gaan slapen, beetje lezen en weer slapen. Gezellig is anders maar dat is het he met NAH, soms lukt het gewoon echt niet meer, zelfs niet als je doorzet.
In de 11 dagen dat we op Kos waren heb ik zeker 3 van die dagen gehad. En dan ben ik dus blij dat de kinderen niet meer mee zijn want dan had ik me nog waardelozer gevoeld. Want eerlijk is eerlijk ik voel me die dagen nog extra rot omdat mijn man dan ook weinig gaat ondernemen. S-avonds red ik het dan nog net om ergens wat te gaan eten maar dan graag in een rustige gelegenheid met weinig muziek… die zijn er niet.
Na de vakantie heb ik ook echt een week of drie nodig gehad om weer helemaal bij te komen. Want ja uitrusten doe je nou eenmaal niet meer op vakantie.
Al met al heb ik overigens een heerlijke vakantie gehad hoor, nog beperkter dan de afgelopen jaren, dat wel maar ik liep ook met een big smile achter mijn rollator of met stok want ik had ook een brace om, mensen zagen dat ik iets mankeerde. Het altijd onzichtbare werd zichtbaar en ja mensen, we zeggen het wel vaker… hadden we maar een gebroken been… Dan zien mensen het tenminste en het is echt zo. Alles werd direct opzij geschoven als ik eraan kwam strompelen, mensen gingen opzij, hielden rekening met je en het allerleukste aan een gebroken enkel…..het geneest weer met een paar maanden moet het allemaal weer voorbij zijn.
Nu zou je bijna denken dat ik mn enkel voor de lol gebroken heb en dat is natuurlijk niet zo. Zeker niet omdat ik door die enkel scheef ging lopen en daardoor ook nog eens een acute hernia opliep. En ik daardoor echt het leven even niet meer zag zitten.
Want ja die CVA’s en de eventuele andere diagnoses kennen we en we leven ermee maar die huis tuin en keuken ellende kan er dan echt even niet meer bij.
Tot volgende maand!
Liefs Belinda
