Het leven houdt niet op na een herseninfarct. Als iemand dat weet, dan is het de boomlange dierenarts Peter Bracht wel. Zijn levenslust overwint alles. In deze blogpost vertelt Peter over de doelen die hij zichzelf telkens stelt.
Gisteren sprak ik een van de fysiotherapeuten die mij behandelde toen ik zes jaar geleden vijf maanden in het revalidatiecentrum na mijn hersenknetter. Zij weet waar ik vandaan kom, hoe weinig ik kon en hoe slecht ik eraan toe was. Nu geeft ze les aan de Hogeschool Leiden. Ze nodigde me uit voor een proefles/demonstratie bij lessen over mensen met CVA en de behandeling. Voor de klas zal ze me allerlei dingen laten doen en mij testen. Ik zal laten zien wat ik allemaal weer kan, hoe ik loop en welke trainingen en oefeningen ik dagelijks doe. De studenten mogen vragen stellen.
Ze vertelde dat een student bij de voorbereiding had opgemerkt dat je op een bepaald moment een plateau hebt bereikt, waarbij verder trainen en oefenen weinig zin meer heeft. Ik ga zijn ongelijk bewijzen. Het heeft wel degelijk zin om te blijven dromen en doelen te stellen die je wilt bereiken. Zo wil ik heel graag kleine stukjes in huis kunnen lopen zonder orthese en zelfs zonder orthese de zee in kunnen lopen zonder om te vallen. Ik wil ooit voorzichtig een beetje joggen en dribbelen op de plaats, wat weer kan leiden tot opnieuw kunnen dansen.
In 2017 was mijn doel: lopend het revalidatiecentrum verlaten op de dag van mijn ontslag. Aldaar, in 2018 wilde ik van de knie-enkel-voetorthese met knie- en bovenbeensteun af. Om dat te mogen, moesten de spieren in mijn bovenbeen sterk genoeg zijn. 2019 was het jaar van lopen zonder kruk en dat doe ik nog steeds dagelijks. Sindsdien werk ik aan mijn wandeltempo en het lopen zonder orthese op mijn sokken. Ik heb afgelopen zomer zelfs kleine stukjes op het strand langs de vloedlijn gelopen op blote voeten.
Dat gaat allemaal de goede kant op en er gaat nog veel meer lukken. En die arm en hand? Die zitten zo vol met spasticiteit dat het inderdaad niet veel meer gaat opleveren als ik daar energie in steek. Nu is het vooral een kwestie van het op volume houden van de spieren zonder enige functionaliteit. Ik leef met die ene uitgeschakelde voorpoot een enigszins normaal leven en dat leven is mooi. Nu nog werken aan de loopdoelen en het wordt nog mooier! Zeker als het weer zomer wordt en kerauna op weg is naar de uitgang.
