Het leven houdt niet op na een herseninfarct. Als iemand dat weet, dan is het de boomlange dierenarts Peter Bracht wel. Zijn levenslust overwint alles. In deze blogpost vertelt Peter over het bonte gezelschap dat hij tijdens een schoolproject vormt samen met andere vrijwilligers.
Een bont gezelschap van mensen met een beperking die erin slagen een redelijk normaal leven te leiden en dat ook uitdragen en willen delen met de rest van de maatschappij. Dit zijn de vrijwilligers van het scholenproject van Stichting Platform Gehandicapten Leidschendam-Voorburg.
Tijdens de vragenronde ter afsluiting van de voorlichting merkte een leerling laatst op dat het bijzonder was geweest om te leren dat wij, ondanks onze beperkingen, er toch in slagen een redelijk normaal leven te leiden. Zo. Die jongen had het begrepen en dat is juist waarvoor wij het project doen: de maandelijkse workshops voor groep 8-leerlingen op de basisscholen in onze gemeente.
Ik heb de rol van verkenner op mij genomen en ik doe het voor- en nawoord tijdens de bezoeken aan de scholen. Ik ben niet de enige vrijwilliger met hersenletsel die maar één arm en hand volledig kan gebruiken. Daarbij demonstreer ik de leerlingen hoe ik mijn trui aan- en uittrek, terwijl mijn collega’s aan de andere tafel uitleg geven over schrijven met je ‘verkeerde hand’, het smeren van een beschuitje en het schillen van een appel met behulp van handige hulpmiddelen. Dit alles lukt dankzij de nodige portie doorzettingsvermogen. Wij hebben ook iemand in ons midden die vanwege een hoge dwarslaesie in een rolstoel zit. Deze vrijwilliger neemt de leerlingen met behulp van een aantal sportrolstoelen maatje extra small op een leerzame en speelse manier mee in zijn wereldje. Hierbij maken de slechtzienden de leerlingen wegwijs in het lopen zonder zicht met een geleidestok. Ze leren ook vooral niet in de weg lopen.
Als verkenner zorg ik er altijd voor dat er een aparte ruimte is waar onze drie slechthorenden hun ding kunnen doen. Zo hebben zij geen last van het vrolijke en gezellige gekakel dat de immer enthousiaste en nieuwsgierige leerlingen voortbrengen. Uitleg geven over hun beperkingen en hoe ook zij met hulpmiddelen en een forse dosis geduld hebben leren leven met hun beperking.
Het moge duidelijk zijn: een bont gezelschap van mensen met een beperking en een onwaarschijnlijk grote dosis doorzettingsvermogen. En wat een geluk, dat zij dit mogen doen.
