Het leven houdt niet op na een herseninfarct. Als iemand dat weet, dan is het de boomlange dierenarts Peter Bracht wel. Zijn levenslust overwint alles. Dit is deel 8 van Hersenknetter, waarin hij aan het rekenen slaat en een mooie uitkomst krijgt.
Geschreven door: Peter Bracht op 3 oktober 2020, fotografie: Toon Bracht
Ook een goed lopende aanval of oefening tijdens een training of wedstrijd van het basketbalteam, dat ik inmiddels weer train en coach, doet mijn hart sneller kloppen en maakt mij trots.
Ik ben een hoogopgeleide Nederlandse man, die weliswaar een hersenknetter heeft, maar die desondanks tegen die tijd een levensverwachting van 87 jaar hoopt te hebben. Dat is goed nieuws, dan heb ik bijna 43 jaar geleefd zonder hersenknetter en zal – als ik de cijfers goed begrijp en interpreteer – aan het eind van de rit 44 jaar mét hersenknetter hebben geleefd en dat is heel wat. Maar weet je? Alhoewel die eerste 43 jaar prachtig en rijk waren, worden de laatste 44 evenzo mooi en sterk.
Wat onhandig
Op de puinhopen van de ramp die de hersenknetter de eerste tijd was, groeien alweer geurige bloemen. Hoogstens is het wat onhandig, die beperkte mobiliteit en het leven met 1 bruikbare hand. Ik kwam al snel tot de conclusie dat alles bij lange na niet voorbij was. Ik geniet nu nog meer als vroeger van de kleine dingen die het leven kleur geven. Het huis dat langzaamaan tot leven komt op een zaterdagochtend, de geluiden waarmee het ontbijten en douchen van mijn huisgenoten gepaard gaan. En dat zijn net de dingen die ik zo gemist heb toen ik na de knetter 6 maanden niet thuis was, ja, eerlijk is eerlijk, die tijd heeft er nogal ingehakt bij ons. Ook geniet ik van goede muziek en theater en films en leuke bijeenkomsten met vrienden en familie. Of het nu mijn oude basketbal team is, bevriende voormalige cliënten of dierenartsen of vrienden met wie ik 30 jaar terugga of mijn nieuwe Sophia-vrienden, sociale contacten te over!
Prettig videoconsult
Ook een goed lopende aanval of oefening tijdens een training of wedstrijd van het basketbalteam, dat ik inmiddels weer train en coach, doet mijn hart sneller kloppen en maakt mij trots. En dat geldt eveneens voor een prettig verlopend videoconsult als dierenarts. Het is even wat anders, maar het gebeurt wel en lukt ook nog eens goed. Met mijn tas die steeds voller wordt met herinneringen, sta ik steviger en positiever in het leven en ga ik zonder haast te hebben de horizon tegemoet met over mijn steoreo-oortjes de muziek die je op z’n zachtst gezegd toepasselijk kunt noemen: I Am The Ressurrection van Stone Roses, Movin On Up van Primal Scream, Lust For Life van Iggy Pop en Groove Is In The Heart van Deelite.
