Het leven houdt niet op na een herseninfarct. Als iemand dat weet, dan is het de boomlange dierenarts Peter Bracht wel. Zijn levenslust overwint alles. Dit is deel 2 van Hersenknetter en deel 1 van de cursus relativeren.
Door Peter Bracht op 27 mei 202, fotografie Toon Bracht.
Wat natuurlijk ook heel vervelend is, is dat ik tegenwoordig na 5 biertjes zo goed als bezopen ben. En dat ik als ik moe ben, ga stotteren en praat alsof ik zo goed als bezopen ben.
Welkom bij de cursus relativeren, deel 1. Laten we maar meteen met de deur in huis vallen. Natuurlijk is het heel erg dat ik op mijn 42ste een hersenknetter kreeg in de vorm van een infarct van de rechter hersenhelft, waarbij een groot deel van die rechter hemisfeer voorgoed verdwenen is. Natuurlijk zijn de gevolgen van de schade groot en ingrijpend, natuurlijk is het heel erg dat vanwege de verdwenen controle over mijn linker enkel en voet ik nooit meer op blote voeten of slippers kan lopen en zonder evo ( enkel voetorthese) geen stap kan zetten en dat ik – zelfs met die evo – niet meer zal rennen/springen en dansen. Natuurlijk is het heel erg dat ik mijn linkerarm en -hand niet meer kan gebruiken en dat ik moest stoppen als dierenarts en dat ik mijn dierbaren nooit meer kan knuffelen, laat staan dat ik mijn jongste dochter kan optillen en op mijn schouders kan zetten.
Zwaar naadje
Natuurlijk is het zwaar naadje dat ik mijn mooie, super sexy vrouw niet meer alle hoeken van het bed kan laten zien, natuurlijk is het erg dat ik als basketbaltrainer mijn pupillen niet meer kan voordoen hoe je dribbelt, passt, schiet en naar de basket springt. Natuurlijk is het hinderlijk dat ik niet meer zo scherp en ad rem ben als ik vroeger was, natuurlijk is het vervelend dat ik om het minste en geringste begin te janken en dat ik in het verkeer niet meer zo snel kan schakelen en kan multitasken. Natuurlijk is het lastig dat ik een neurogene blaas heb met als gevolg urgente incontinentie (dat is als je bijna bij de plee bent, je al in je broek plast), natuurlijk is het gênant dat ik niet meer zo gemakkelijk en regelmatig poep en dat ik als ik op weg naar de plee ben het poepen niet meer kan tegenhouden en ik dus een keer – na zwaar tafelen en lurken aan een sigaar – onderweg naar de plee aan de andere kant van het restaurant waar wij aten op mijn moeders verjaardag, alles liet lopen waarbij er enkele keuteltjes uit mijn broekspijp via mijn schoenen op de grond stuiterden.
Bent u er nog?
Soort nieuwe normaal
Natuurlijk is het heel erg dat – als een soort nieuwe normaal avant la lettre – mijn kinderen tijd nodig hebben gehad om weer aan hun nieuwe papa te wennen, want hersenletsel krijgen is met name in het begin een grote ramp en je komt op momenten heel diep te zitten, waardoor ik in kamer 38 op afdeling 3.2 in het Sophia Revalidatieziekenhuis in Den Haag de verschillende opties door nam om er een einde aan te maken. Wat natuurlijk ook heel vervelend is, is dat ik tegenwoordig na 5 biertjes zo goed als bezopen ben. En dat ik als ik moe ben, ga stotteren en praat alsof ik zo goed als bezopen ben.
Natuurlijk is het heel erg dat ik niet meer zo goed kan zingen als vroeger. Dat ik tegenwoordig fiets op een ligfiets en niet meer de zee in kan rennen en in de golven kan duiken of bodysurfen. Natuurlijk is het heel erg dat ik een paar keer epilepsie heb gehad waarvan 1 keer in de sporthal tijdens basketbal training en ik zo hard met mijn hoofd op de grond knalde, dat ik met een hevig bloedende hoofdwond – en met de jonge basketballertjes als getuigen – per ambulance werd afgevoerd naar het ziekenhuis. Natuurlijk is het erg dat ik soms een groot deel van mijn linker gezichtsveld mis wat wel eens tot onhandige botsingen leidde, toen ik nog in de rolstoel zat. Natuurlijk is het allemaal heel erg.
Grote dosis veerkracht
Maar ik ben blij dat ik die eerste dagen en nachten na de hersenknetter niet het lef had om zelfmoord te plegen. Ik ben blij (en trots) dat ik gezegend ben met een onwaarschijnlijk grote dosis veerkracht en doorzettingsvermogen, die mij – tot grote verbazing van artsen en behandelaars – verder hebben gebracht dan verwacht. Ik ben blij dat ik erachter ben gekomen wie de vrienden zijn waar je op kunt bouwen, dat oude vriendschappen die waren ingekakt weer nieuwe leven hebben gekregen en dat er verse, fijne vrienden bij zijn gekomen. Ik ben blij dat mijn lieve, slimme, sterke supervrouw nog steeds bij me is en dat ze steeds vaker meent te merken dat mijn oude ik er nog is, terwijl ze die nieuwe ook wel heel leuk is gaan vinden. Ik ben super blij dat ons gezin zijn draai weer aan het vinden is en dat de pillen die ik na een aantal ongemakkelijke onderzoeken voorgeschreven heb gekregen van de uroloog goed helpen om de neurogene blaas tot kalmte te manen. En dat er ook Tena Men bestaat, een grote jongens luier, die best wel hip is vormgegeven.
Ik denk dat dit wel genoeg is voor vandaag. De volgende keer vertel ik meer over hoe je in een restaurant strategisch je plek uitzoekt t.o.v de plee. En dat zwemmen met 1 arm best goed te doen is en dat ik veel nederiger ben geworden en dat het me ontroert dat ik als dierenarts zo geliefd en gewaardeerd werd zowel door cliënten als collega’s.
Wens ik je voor nu een mooie dag en nog mooiere dagen voor daarna.
Lees ook: Hersenknetter deel 1: Rammen op de fiets.
