Het leven houdt niet op na een herseninfarct. Als iemand dat weet, dan is het de boomlange dierenarts Peter Bracht wel. Zijn levenslust overwint alles. In deze blogpost vertelt Peter over zijn positieve coronatest aan het eind van de coronapandemie.
Of alles verder duidelijk is zo en of ik nog vragen heb. “Ja, mag ik zeggen dat ik vind dat alles supergoed geregeld is en dat ik dit een fijn gesprek vond?” zeg ik tegen de medewerker van de GGD die mij belde naar aanleiding van mijn positieve coronatest. Opgelucht en blij beëindig ik het gesprek.
Corona in huize Bracht
Net nu het einde van de pandemie in zicht was en ik afspraken had gemaakt voor de vaccinaties, ging er een keraunaatjuh door huize Bracht in Voorburg. Mijn lief en onze oudste waren niet lekker geweest en positief getest en dus konden Anne, Toon en ik niet achterblijven. Chris was een paar dagen best beroerd geweest, maar in het algemeen hadden wij te maken met lichte klachten. Een beetje hoesten en snotteren en meer niet. Maar met vier positief geteste dierbare huisgenoten moest papa in quarantaine en totale isolatie.
Alleen in quarantaine
De hele dag op bed liggen en ik zag Chris alleen op de momenten dat ze drie keer per dag eten kwam brengen. Als ik naar de plee of badkamer ging, droeg ik een mondkapje. Zodra ik mij vertoonde in de huiskamer zonder mondkapje, kreeg ik op mijn kop van mijn eensgezinde dierbare huisgenoten. Zorgzame Toon kwam wel tien keer per dag even vragen of ik nog steeds geen klachten had. ‘Ja, nog steeds geen last van klachten’, zei ik dan, ‘Ik mis jullie en heb last van een lege agenda en gebrek aan beweging.’
Opnieuw testen
Aangezien het vijf dagen geleden was dat ik negatief getest was, was het tijd voor weer een test. Die was positief en dat bevestigt dat wij allemaal besmet zijn. Ik ben zo blij. Ik mag mij weer mengen onder de dierbare huisgenoten. Samen eten, televisie kijken en knuffelen en slapen met de dierbaarste van allemaal, superlekkere MILF Chris.
Over zes dagen mag ik, mits klachtenvrij, weer de deur uit. Een paar goede boeken, fijne muziek en Amazon Prime maakten de isolatie nog enigszins draaglijk, maar deze aankomende week gaat nog beter worden. Te beginnen vanavond als ik weer tegen mijn meissie aan mag kruipen. Ik heb het contact en het samenzijn met de dierbare huisgenoten gemist. Op momenten moest ik ook denken aan de periode waarin ik opgenomen was in het ziekenhuis en in het revalidatiecentrum. Dit was, ondanks alles, veel en veel beter. En, vier weken na een positieve test volstaat een eenmalige vaccinatie, en dan… ‘lust for life!’
