In de coronaperiode ging Frank op vakantie in de omgeving van Luxemburg en Duitsland. Dit bleek een levensveranderende vakantie voor Frank en zijn partner, want hij kreeg last van hoofdpijn en andere verschijnselen. In deze blogpost vertelt hij over de liefde van anderen en dat mensen soms snel oordelen.
En dan de liefde. Misschien wel net zo moeilijk of makkelijk als de rest. Als je mensen om je heen hebt die je steunen en om je geven, is het niet heel moeilijk om liefde te voelen. Maar als je dat niet hebt of juist zwaar teleurgesteld of beschadigd bent door die ander? Dan komt het geloof weer om de hoek dat Gods liefde dat overstijgt of vervangt. Zelf heb ik hier altijd veel moeite mee gehad, omdat mijn eigen vader, terwijl ik een jonge leeftijd had van 10 jaar, is overleden. En ik veel met God geworsteld heb over dit begrip en dat van God als vader. Ik weet niet of ik er al helemaal uit ben trouwens, maar troost me dat we allemaal wel van dat soort levens- en geloofsvragen hebben.
Afgelopen zondag was er een online dienst van Mozaïek waar verschillende mensen vertelden over hoe zij in moeilijke omstandigheden God hebben ervaren. Een warme omarming, een gedachte of beeld/stem die tot hen sprak en overtuiging, rust en richting gaf bijvoorbeeld. Het is mooi om dat soort verhalen te horen en te delen, omdat ze laten zien – ook vandaag de dag – dat dit tastbaar, manifest, binnen handbereik is.
Ergens wordt ook gezegd dat de liefde blijft, dat de liefde het meest van de drie is. Daar hou ik me dan maar aan vast als het op de andere twee fronten stormt. Er is een verhaal in de bijbel over het bouwen van een huis, beeld van onder andere het geloofsfundament. Het is altijd prachtig om te benadrukken hoe goed de goede gelovige het doet en met een beetje leedvermaak kijken we naar het huis op het zand. Wat dom, had die persoon toch beter moeten weten? Wat hebben we snel ons oordeel klaar. Maar wacht even, daar woont ook gewoon iemand in!
En daarnaast, vergeet niet hoe angstig een storm(situatie) in je leven kan zijn, ook al weet je dat je op de rots stevig staat. Het rondvliegende puin kan nog steeds door je ramen komen, de pannen kunnen van je dak getrokken worden, zodat je de donkere luchten over kan zien komen, de fundering kan bloot komen te liggen zodat je je kan afvragen of de volgende windvlaag of golf je toch de genade klap zal geven. Ook het huis op de rots kan gewoonweg flinke schade oplopen door de storm…
In het proces vraag ik me toch best weleens af: waarom? Het mooiste voorbeeld is hierbij Job. Iemand die het echt veel beter deed dan ons allemaal als christen. Ik heb, net als de vrienden van Job, me neergezet en naar de verschillende invalshoeken gekeken. Hierbij kon ik zeker niet als Job zeggen dat ik me altijd keurig aan alle voorschriften gehouden heb. Zelfs als je dit vanuit het nieuwe testament benadert, is er best wel iets af te dingen. Maar dat is niet de reden waarom dit soort situaties voorkomen, want vergeven is vergeven. Ik hoop dan maar voorzichtig dat ik net zo gezegend uit de strijd mag komen als Job. PS. De waaromvraag blijft dus gewoon onbeantwoord en misschien moet dat ook, omdat er op sommige vragen geen antwoorden zijn.
In dit alles voel ik me weleens – en niet oneerbiedig bedoeld – als Jezus met zijn vrienden in de tuin/het hof. Op het moment dat het er echt om ging, lagen ze te slapen. Je zou kunnen zeggen dat ze waren afgeleid, moe van de dagelijkse dingen waar ze zich mee inlieten, niet betrokken. Slapen wij niet allemaal een beetje in deze tijd? Afgeleid om het goede te doen door de dingen als de online wereld, of het nastreven van rijkdom, macht. Of zijn we nog net wakker genoeg om steun te geven aan een strijd die gaande is, om te doen wat ons juist voorgeleefd is en we wekelijks in de kerk te horen krijgen?
Dit is dus geen verwijt naar wie dan ook toe. Ik kijk naar mezelf en zeg hardop dat ik regelmatig gewoon lig te maffen, geen aandacht geef of het überhaupt niet opmerk, terwijl anderen strijden op leven en dood. Omdat ik afgeleid ben en ik baal ervan. Maar eerlijk is eerlijk – weet ik zelf misschien ook wel niet wat ik zou moeten doen of zeggen, zodat het geen dooddoener is. Iets zodat iemand er echt iets aan heeft en niet teleurgesteld achterblijft met zijn eigen worstelingen en vragen. Maar anderzijds is het vrijwel onmogelijk om medemenselijk te zijn zonder fouten te maken. Dat zullen we van elkaar moeten tolereren en van leren.
Kun je niet wachten op de volgende blogpost van Frank die vol nieuwe informatie staat? Bezoek dan zijn blog en lees alvast zijn andere verhalen: https://hemianopsie.wordpress.com/.
