In de coronaperiode ging Frank op vakantie in de omgeving van Luxemburg en Duitsland. Dit bleek een levensveranderende vakantie voor Frank en zijn partner, want hij kreeg last van hoofdpijn en andere verschijnselen. In deze blogpost vertelt hij over de hoop die hij probeert te houden in het leven en zijn geloof.
Ik heb in een tijd van burn-out forse angstaanvallen gehad. Goede vrienden van ons waren op dat soort momenten altijd beschikbaar om langs te komen en met me te bidden. Ik heb zelf mogen ervaren dat er, en echt meerdere keren, direct rust was. Dan kon ik heerlijk rustig gaan slapen en had ik een goede dag erna zonder angsten, zonder medicijnen et cetera.
Maar hierin heb ik ook ervaren dat de angsten wel weer terug kwamen. Dat er een proces gaande was en dat ik ook zelf veranderingen in mijn leven moest aanbrengen en zelf keuzes moest maken om eruit te komen. Dus enerzijds echt wonderlijke en bovennatuurlijke dingen meegemaakt, maar niet op slag genezen geweest. Toch geven dit soort ervaringen hoop. Ze bevestigen het geloof en wakkeren het aan. Maar wat wij spectaculair vinden, denk aan opstaan uit de dood, ernstige ziekte genezen et cetera hoor je maar zelden of nooit. Ik zie geen mensen die 200 of 300 jaar oud zijn, omdat ze keer op keer genezen of opgestaan zijn.
Je zou bijna gaan denken dat je door dit soort processen aan je geloof zou gaan twijfelen. Maar dat is zeker niet het geval. Wel komen er veel vragen bovendrijven die onbeantwoord blijven. En dat vind ik best heel moeilijk. Niet alleen voor mezelf natuurlijk – sorry beetje egocentrisch. Maar zeker ook voor anderen in dit soort processen, zij die om wat voor reden echt op een fysiek, mentaal, materieel, financieel et cetera wonder zitten te wachten, of voor wie het met de huidige kennis van de wetenschap al te laat is. Ik schreef al eens dat dit me soms woest maakt. Zeker niet alleen in deze periode en dit proces trouwens, maar over het algemeen groeit mijn verontwaardiging over mijn onkunde in dit soort zaken.
Hoop of verwachting hebben. Ja verwachting heb ik zeker. Als ik aan andere situaties denk waarbij medisch duidelijk gedocumenteerd was welke problemen er waren, er bewust geloof en verwachting was op een bovennatuurlijk wonder – en het niet gekomen is. Maar ook aan mijn eigen situatie waarin letterlijk van alle kanten vastligt wat er aan de hand is, heeft de hoop dat er echt verandering/genezing zou zijn bij een volgende controle meerdere keren best wel een forse deuk opgelopen.
Durf je dan nog te hopen? Dat vind ik een moeilijke vraag. Voor mij klinkt het net een beetje als de uitspraak van de missverkiezingen: dat ze allemaal hopen op wereldvrede…. Nou daar zien we nog steeds bar weinig van. Waar hoop je dan nog op? Even grof gezegd, maar als genezing er op dit moment niet in lijkt te zitten, richt je je dan maar op de kleinere doelen? Als geen lijden, geen pijn, verbetering van de situatie, kundige arts die niet uitschiet 😉 Ben je tevreden als dat soort zaken dan wel zouden uitkomen? Hoewel veel van de kleinere doelen misschien ook gewoon vanuit het natuurlijke gewoon haar invulling kunnen krijgen en niet direct iets met het bovennatuurlijke te maken hoeven te hebben.
Ik weet op dit moment even niet hoe ik met hoop kan en mag omgaan in dit proces. Want hoop is voor mij geen uitkomst van kansberekening. Het is niet een simpele speling van het lot. Vandaag 19 oktober heeft hoop wel weer een flinke knauw gekregen met de afzegging van de operatie, dat is een ding dat zeker is.
Kun je niet wachten op de volgende blogpost van Frank die vol nieuwe informatie staat? Bezoek dan zijn blog en lees alvast zijn andere verhalen: https://hemianopsie.wordpress.com/.
