Fiona kreeg op haar 29e een herseninfarct. Haar zoontje is inmiddels 1 jaar. Elke vier weken deelt zij hier haar verhaal als jonge moeder met NAH met jullie. In deze blog: Frustratie over het beloop in het ziekenhuis en eindelijk naar huis.
Nadat ik een paar keer gevraagd heb waar een arts bleef kwam uiteindelijk rond 13:30 een arts naar mij toe. Dit staat letterlijk in mijn eind verslag van ontslag: “Enige onvrede over beloop. Had liever gister niet willen blijven zeker als er geen onderzoeken volgen. Hiervoor onze excuses aangeboden.” Ik heb mijn ongenoegen geuit bij de arts van begin tot eind.
Ik kan maar niet begrijpen dat ik binnen ben gekomen met mijn klachten en dat ze bij spoed ervan uit gingen dat dit met mijn migraine klachten zou samen hangen. Zorg dat er altijd een MRI gedaan wordt zodat je een beter beeld krijgt. “Tijdelijke klachten” moeten ook serieus genomen worden maar blijkbaar moet je pas iets lichamelijks hebben of krijgen voor je serieus genomen wordt. Correctie, je moet het fysiek kunnen zien bij een persoon. Vervolgens een week laten door hobbelen denkende dat dit door oververmoeidheid komt en uiteindelijk met pijn en moeite een MRI laten uitvoeren om te horen dat er iets heel anders is uitgekomen en het eigenlijk direct behandeld had moeten worden. Laat dit niet nog een keer gebeuren, het is schandalig”. Zo dit heeft mij enigszins opgelucht.
Door het typen van bepaalde stukjes besef ik dat ik geluk heb gehad. Ook kijk ik terug op het stukje van mezelf; wat als ik niet alleen was toen het gebeurde..? Zou er sneller zijn gehandeld? Wat als? De vraag die ik mezelf vaak af vraag.. Wat geweest is kan ik in ieder geval niet meer terug draaien, alleen maar eruit leren voor een volgende keer. In dit geval hoop ik niet dat er een volgende keer komt maar mocht dit zo zijn dan zal ik ook anders gaan handelen gezien ik de symptomen nu ken. Een verlamde arm was blijkbaar nog niet duidelijk genoeg voor mij.
En de oorzaak..? Er is GEEN oorzaak gevonden. Als je de risico factoren leest rondom een herseninfarct kom ik hier niet voor in aanmerking. “Het is gewoon pech hebben”. Deze zin heb ik ook tig keer gehoord van professionals als van mijn omgeving. Ik vraag me dan altijd af als ze dit ook zouden zeggen als het hun dierbare was overkomen. “Tja het is gewoon pech hebben he… het kan iedereen gebeuren”. Helemaal waar! Ik zal misschien ook wel zo gedacht hebben dus ik probeer het niet elke keer persoonlijk op te vatten. Lukt nog steeds niet altijd, ligt aan de persoon en de context waarin het gezegd wordt.
Ik ben ontslagen en mag naar huis toe. Hier heb ik zo naar uit gekeken! Niet wetende dat ik naar buiten stap als een ander persoon. Ik neem mijn levenslange medicatie mee, afsprakenlijst en een rijverbod van 2 weken.
Eenmaal thuis krijg ik al snel te horen van mijn locatiemanager dat ik gebeld ga worden door de bedrijfsarts voor een afspraak. 13 mei is mijn eerste afspraak, ik heb nog 6 weken om hier tegen aan te hikken. Je hoort zoveel verhalen rondom terror bedrijfsartsen dus ik was er niet echt gerust in. In de tussentijd heb ik nog wat afspraken opstaan en op 8 mei mijn intake bij de revalidatiearts. Ik weet niet wat ik kan verwachten maar dit alles hoort nu eenmaal bij een herstelproces en re-integratie procedure.
