Fiona kreeg op haar 29e een herseninfarct. Haar zoontje is inmiddels 2 jaar. Elke vier weken deelt zij hier haar verhaal als jonge moeder met NAH met jullie. In deze blog: Ik ben een fulltime moeder.
De corona pandemie heeft onverwachts een positieve invloed gehad op mijn ziekenhuisbezoeken. De regels waren duidelijk: geen bezoek toegestaan. Voor mij kwam dit eigenlijk wel goed uit, ook al miste ik mijn moeder wel tijdens deze dagen. Het gaf me de ruimte om even alleen te zijn, wennen aan onze nieuwe situatie en me volledig te richten op de baby. Als ik in de toekomst opnieuw zwanger wordt, zou ik dit waarschijnlijk weer zo doen. Het was heerlijk om samen met mijn partner te genieten van deze bijzondere tijd.
Bij thuiskomst hebben we de eerste dag er bewust voor gekozen om alleen te zijn met ons drietjes. We willen graag de rust en ruimte om ons te kunnen aanpassen aan het ouderschap. Gelukkig hoefde ik niet alles alleen te doen de komende weken want we hebben de hulp ingeschakeld van Ferm, een organisatie voor kraamzorg. Zij nemen veel taken van mij over, en ik moet toegeven dat dit me beter afgaat dan ik had verwacht.
Voordat de baby geboren werd, hebben mijn partner en ik al verschillende afspraken gemaakt om op één lijn te zitten. Maar zoals elke kersverse ouder ontdekken we al snel dat het vinden van een gezonde balans een grote uitdaging is. De baby bepaalt grotendeels hoe de dagen en nachten verlopen, en het is een kwestie van leren en aanpassen. Het is al snel besloten dat ik de nachten voor de baby ga zorgen aangezien mijn partner werkt. Dit betekent echter wel dat ik voortdurend bezig ben met de zorg van de baby.
Ik heb drie maanden lang ’s nachts borstvoeding gegeven. Gelukkig slaapt mijn zoontje al na 3 maanden door en kan ik mijn nachtrust snel herpakken. Ik kan me niet voorstellen hoe het geweest zou zijn om naast alle nieuwe ervaringen ook nog te kampen met slaapgebrek, maanden of zelfs jaren lang.. Ik kan zelfs na een nachtrust van 7u nog steeds moe zijn, dan voel ik me soms wel beschaamd en schuldig om hierover te praten. Ik vraag me af wat anderen, vooral mijn vriendinnen die ook kinderen hebben en daarnaast werken, zullen denken als ik “klaag” over mijn vermoeidheid. Ik heb altijd gedacht dat ze het zwaarder hebben, omdat ze moeten werken, het huishouden doen en zorg dragen voor hun kinderen. Maar nu, met de ervaring van wat ik heb, besef ik dat het ouderschap op zichzelf al een fulltime baan is en de grootste verantwoordelijkheid is die je kunt hebben. Het zorgen voor een kind vergt constante aandacht, zorg en energie. Ook al heb ik dit op sommige dagen niet, “I keep going”! Ongeacht of je buitenshuis werkt of niet. Het kan echter vervelend zijn wanneer mensen vragen stellen zoals: “Wat voor werk doe je eigenlijk? Mis je het werken niet? Ga je ooit weer aan het werk? Verveel je je niet thuis?”
Vroeger zou ik hierdoor enorm gefrustreerd zijn geraakt, maar nu probeer ik zo beleefd mogelijk te antwoorden in de hoop dat ze het niet nog een keer vragen. Helaas heb ik deze vragen al talloze keren moeten beantwoorden. Dit is iets waar ik regelmatig tegenaan loop en ik bespreek het met mijn man. Ik wil niet constant het gevoel hebben dat ik me moet verantwoorden tegenover de buitenwereld. Totdat mijn man voorstelde om gewoon eerlijk te zeggen waar het op staat: “Ik ben een fulltime moeder.” Vroeger was dit ook heel normaal en stelde niemand deze vraag aan een vrouw. Zijn woorden raken me en het doet me goed om dit hardop te kunnen zeggen. Het besef dat ik elke dag, elk uur en elke minuut toewijdt aan de zorg van mijn kind, bracht een gevoel van trots en vervulling in me naar boven.
Elke dag realiseren we ons meer en meer dat ons gedrag en onze keuzes een directe invloed hebben op hoe onze kinderen zich ontwikkelen. Om die reden hebben mijn partner en ik ervoor gekozen om structuur en routine aan te bieden aan onze zoon. Door regelmaat te creëren, geven we hem een gevoel van veiligheid, vertrouwen en stabiliteit. Voor mij persoonlijk gaat dit verantwoordelijkheidsgevoel verder dan alleen zorgen voor de basisbehoeften van mijn kind. Ik voel me verplicht om hem te onderwijzen, om actief betrokken te zijn bij zijn ontwikkeling en om hem niet simpelweg voor de televisie te zetten zodat ik mijn eigen ding kan doen. Maar eerlijk gezegd sla ik hierin soms te ver door…
