Het leven houdt niet op na een herseninfarct. Als iemand dat weet, dan is het de boomlange dierenarts Peter Bracht wel. Zijn levenslust overwint alles. In deze blogpost vertelt Peter over hoe leuk hij het vindt om als ervaringsdeskundige zijn verhaal te mogen doen.
Als vrijwilliger in het Erik Scherderhuis kan het zomaar gebeuren dat je de bevlogen, superaardige professor zelf tegen het lijf loopt in de wandelgangen. Geïnteresseerd en betrokken als hij is met patiënten met een neurologische aandoening, is een praatje zo gemaakt. Hij vindt mij een interessant geval denk ik. In ieder geval interessant genoeg voor het onderwijs.
Zo kon het gebeuren dat Chris en ik op een zonnige vrijdagochtend in oktober samen de trein pakten naar Amsterdam Zuid en naar de VU liepen. Samen zaten wij op een podium in de afgeladen collegezaal met neuropsychologie-studenten. Om de beurt vertelden wij over mijn hersenknetter en hoe wij dat beleefd hebben en nog beleven. Vervolgens probeerde Erik (wij tutoyeren elkaar eigenlijk zoals iedereen dat doet daar) om mij van de stoel te duwen. Hij wilde te demonstreren hoe mijn rompstabiliteit is. Essentieel om te kunnen staan en lopen.
Het lukte hem niet om mij omver te krijgen. Met mijn rompstabiliteit zit het wel snor en de studenten mochten vragen afvuren op mij en mijn onafscheidelijke meissie, terwijl Erik uitleg gaf over de locatie van de hersenschade en het beeld dat erbij hoort. Iedereen was onder de indruk en dat zou nog de hele middag duren, hoorde ik later. En ik genoot. Genoot van de aandacht van de studenten (ik herkende een aantal collega-vrijwilligers bij het Erik Scherderhuis onder hen) en Erik.
En ik vind het erg leuk om als ervaringsdeskundige wat terug te doen voor het zorgsysteem in ons land. Zo ben ik de afgelopen jaren ook vaak bij Thim van der Laan (internationale hogeschool voor fysiotherapie in Nieuwegein) en op de hogeschool in Leiden geweest als voorbeeld voor de studenten fysiotherapie. Zien ze ook eens een typisch geval naast de theorie die ze krijgen over mensen met een CVA. Ik heb een paar keer meegemaakt dat ze in de rij stonden om te proberen mijn spastisch vingers te strekken. En ik ga steeds naar huis met nieuwe adviezen en tips om thuis te oefenen, zodat het mes aan 2 kanten snijdt.
Al met al is het iedere keer een geweldige ervaring en dat mijn Chris en ik onderweg naar de trein van een heerlijke lunch konden genieten op de Zuidas maakte het uitje naar de VU helemaal af. Eigenlijk ben ik in staat om als ervaringsdeskundige duidelijk te vertellen wat er allemaal gebeurt en aan de hand is als je een hersenknetter ondergaat . En ik ben prima in staat om te genieten van alles wat er op mijn pad komt. Waar ik ook ga en sta. Het is echt een hel geweest de eerste tijd, maar eigenlijk is het enorm meegevallen. En goed te doen: leven na een hersenknetter. Dat mag iedereen weten.
