In de coronaperiode ging Frank op vakantie in de omgeving van Luxemburg en Duitsland. Dit bleek een levensveranderende vakantie voor Frank en zijn partner, want hij kreeg last van hoofdpijn en andere verschijnselen. In deze blogpost vertelt hij over de overdracht van zijn dossier naar het Erasmus én zijn liefde voor bijen en bijenhouden.
Gelukkig gaat het deze week meer stabiel met de hoofdpijnen. Het geeft weer wat lucht om te kunnen leven. De stoel is heerlijk om af te wisselen met het bed. De middagen zijn echt nodig om de energie op pijl te houden, maar het is vooral rusten en niet echt slapen. Dat heb ik eigenlijk nooit echt gekund trouwens, dus echt verschil zit daar ook niet in. Zo nu en dan een bezoekje is fijn om je verhaal een beetje kwijt te kunnen. Maar verwerken gebeurt niet alleen door te vertellen helaas.
Het dossier is in het Erasmus en we hebben deze week de eerste afspraak. Het zijn meer een soort kennismaking en indicatiegesprek. Het bestand was wel overgekomen, maar er waren importproblemen met de MRI en niet alle documenten waren op de goede plaats terechtgekomen, waardoor de overdrachtsbrief niet gelezen was voor het consult. Maar goed, de arts was snel bijgepraat, heeft haar onderzoek gedaan, en het primaire beeld is bepaald. De multidisciplinaire bespreking is volgende week en daarna worden we gebeld. Weer even in de wacht stand.
Verder hebben we besproken dat er zowel fysieke revalidatie (Rijndam) als visuele revalidatie (Visio) benodigd zal zijn. Ook zal er voor thuis een ergotherapeut worden ingeschakeld ter ondersteuning bij eventueel noodzakelijke aanpassingen. Hier ben ik wel blij mee, omdat dit een breder beeld zal geven. Door de laatste week heb ik niet veel energie om al direct aan de revalidatie te starten, maar het begin is er.
De rest van de week rustig aan gedaan en een poging om een rondje door de wijk te lopen. Tja, die dingen hakken er in, maar zijn ook wel weer goed om te doen. Ook zijn we zo’n beetje om de dag naar de bijen geweest, die we hebben, omdat ik aan bijenhouden doe. Ze hadden eigenlijk al aan het inwinteren moeten zijn, maar door alles is dat nog niet gelukt. We keken raar op dat er één kast gewoon helemaal leeg was, op een rovers na. Een heel volk was verdwenen, terwijl het net voor de vakantie nog gewoon een van twee sterkste volken was. Het blijft raar die natuur.
Ik heb helaas ook de imkeropleiding moeten informeren over mijn situatie. Ik ben niet in staat om deze de komende maand af te ronden en examen te doen. Naar een oplossing moeten we nog zoeken. Het is gewoon niet anders, maar het is wel heel zuur. Het bijenhouden is zeker iets wat niet voorbij is – tenminste, als het aan mij ligt. Het eerste jaar komt net een beetje ten einde en is erg leuk, maar vooral leerzaam geweest. Ik kan er nu al naar uitkijken om in maart 2023 weer met de bijen aan het nieuwe seizoen te beginnen. Hopelijk met veel gezonde volken. Ook de andere imkers op de bijenstanden zijn nu op de hoogte. Gelukkig wil iedereen helpen en bijspringen waar nodig. Dat is erg fijn.
Maar eerlijk is eerlijk, het buiten zijn en even een andere omgeving zijn ook erg lekker. En voordeel is dat mijn vrouw het ook leuk vindt, dus dat geeft extra helpende handen uit eigen omgeving.
Met meer rust stabiliseert de energie. Maar ik merk zeker dat het nog erg beperkt is. Dat het vecht om de balans is. Komt er bezoek? Dan is 45 minuten tot een uur eigenlijk al te veel. Je wilt mensen niet tekortdoen, maar zodra ik merk dat het zweet me uitbreekt is het tijd om ze te laten gaan. Ik ben eigenlijk dan al weer te ver gegaan. Gelukkig weten de meesten maat te houden 😉
Kun je niet wachten op de volgende blogpost van Frank en ben je benieuwd of hij het bijenhouden weer heeft kunnen oppakken? Bezoek dan zijn blog en lees alvast zijn andere verhalen: https://hemianopsie.wordpress.com/.
