Elke maand schrijft Belinda voor Hersenletsel.nl over haar leven met NAH. Deze keer blogt ze over de voorstelling ‘Er staat iets moois te gebeuren’ van Peter Heerschop en Viggo Waas die ze bezocht en wat dit met haar deed.

Eind januari ben ik naar een voorstelling geweest van Peter Heerschop en Viggo Waas. Viggo is zoals de meeste van jullie weten een NAH-collega van ons. De voorstelling ging over zijn herseninfarct. Dat had ik natuurlijk vooraf weer niet helemaal begrepen.  Ik dacht een avondje te gaan lachen want ik ken de heren nog uit de NUHR tijd en natuurlijk van de radio en televisie. Waar ik altijd hartelijk om ze moet lachen of, en dat was ik weer vergeten, om de radiocolumns van Peter moet huilen omdat ze me enorm ontroeren.

Afijn ik dacht dus een avondje te gaan lachen, al had ik wel verwacht dat ze het herseninfarct wel zouden aanstippen omdat het de eerste voorstelling was van Viggo na zijn infarct. En ja hij ziet er goed uit en je ziet niks aan hem, maar je hoort het wel aan zijn manier van praten.

Maar in plaats van een avondje lachen werd het een avondje huilen, huilen zoals ik al heel lang niet meer had gedaan. We zaten ook nog eens op de eerste rij en ik heb mezelf gewoon moeten dwingen om niet heel hard te gaan snikken. Niet gelijk al hoor, want ze bouwden het lekker op. Een lach afgewisseld met een serieuzer stukje. Op een gegeven moment vertellen ze over het moment van het infarct waarbij Peter het bloedpropje “speelt”. Mijn adem stokte op het moment dat het bloedpropje zichzelf aankondigde;
“Ik kom eraan en ga jou leven helemaal verzieken”
Maar waarom? “gewoon omdat ik dat kan”
Maar waarom ik? “als je de lotto wint vraag je toch ook niet waarom jij”

Poeh gelukkig gingen ze daarna weer over tot iets leuks en kon ik weer ademen.
Nu ga ik niet de hele voorstelling hier vertellen, maar toen Viggo het liedje “Ik mis mij zo” ging zingen ging ik echt wel stuk.
Alleen de titel al, dat is toch iets waar wij collega NAH-ers allemaal een probleem mee hebben. Geaccepteerd of nog niet je mist je oude ik en je kan die oude ik nooit meer terugkrijgen.

En hoewel alle zware scenes afgewisseld werden door luchtigere ging deze gewoon nog effe door. Mijn god wat had ik het zwaar.
Nog niet eerder heb ik zo gehuild om het verlies van mezelf, mijn oude vertrouwde ik. Mijn ik die altijd alle grenzen overging gewoon omdat het kon. Mijn ik die keihard werkte gewoon omdat ik dat leuk vond. Mijn ik die naar iedere wedstrijd van mijn kinderen ging, gewoon omdat het super is om jouw kind een wedstrijd te zien spelen. Mijn ik die genoot van concerten en muziek in het algemeen.

Gewoon mijn ik, die er niet meer is.
Ik heb daar in die theaterzaal in Den Haag ook een stuk verdriet achter kunnen laten. Het voelde fijn om er eens goed om te huilen en te beseffen dat ik mijn eigen ik gewoon mis en mag missen. Maar dat ik niet een minder mens ben geworden door de infarcten. Ik ben nog steeds gewoon ik en ik mag er zijn… al moet ik dat nog wel vaak tegen mezelf zeggen, maar dat heeft weer een andere oorzaak.

Na de voorstelling hebben we in de foyer ook nog een tijdje met Peter en Viggo staan praten. Viggo vertelde dat hij zo’n 3 voorstellingen in de week doet nu en dat hij op de dag van een voorstelling 3x per dag rust en mediteert. Ook hij heeft zijn leven flink aan moeten passen, maar heeft een manier gevonden om door te gaan. Hoe mooi! Ik zelf heb de heren bedankt dat ze mij een stukje geholpen hebben in mijn verwerking.

De maandag na deze voorstelling was ik bij de revalidatie, ik vertelde hen over mijn ervaring, over de prachtige voorstelling, over de tranen en het stukje verwerken.
Vandaag was ik weer op de revalidatie (dat is niet gek hoor, ik ben daar zo’n 3x per week) hoorde ik dat het team waar ik revalideer komende vrijdag met z’n allen naar de voorstelling gaat. Juist omdat ze zo gegrepen waren door mijn verhaal. Hoe mooi en lief! Ik ben zo benieuwd wat ze ervan vinden.

Liefs Belinda

Lees ook: Belinda | Moe moeder moeist