In de coronaperiode ging Frank op vakantie in de omgeving van Luxemburg en Duitsland. Dit bleek een levensveranderende vakantie voor Frank en zijn partner, want hij kreeg last van hoofdpijn en andere verschijnselen. In deze blogpost vertelt hij over hoe hij de eerste dagen weer thuis beleeft.
De eerste dagen thuis zitten er weer op. Deze week op dinsdagavond weer thuisgekomen. Een dag eerder dan verwacht uiteindelijk. De autorit terug is een kleine verzoeking, want alles draait nog in mijn hoofd. Een bochtje nemen is 4 keer een rotonde voor mijn gevoel. De focus houden op een punt op afstand is nog lastig. Maar ik ben gelukkig thuis – zonder piepers, open deuren, controles et cetera.
Uit het ziekenhuis een tasje vol medicijnen meegekregen. 6 maanden slikken om de stent goed en rustig te kunnen laten ingroeien. Het heeft tijd nodig en vooral geen verstoppingen uiteraard. Fysio is voor begin volgende week geregeld. Heb best wel last van rug (veel zitten en liggen) en vooral van de diverse prik/beurse plekken en bloeduitstortingen. Hopelijk komen we daarmee een beetje op de rit. Ook ergo is ingeschakeld om mee te kijken naar energiemanagement tot revalidatie kan beginnen in Rijndam. Door alle problemen is de afspraak met Koninklijke Visio komen te vervallen. Helaas is er pas over 3 weken weer plek, dus dat is wel echt balen, maar goed er is weer een planning.
In de dagen neemt de last in de lies wel toe. Maar achteraf blijkt dat de belangrijkste oorzaak is dat ik de pijnmedicatie aan het afbouwen ben. Wat ik niet kan voelen wil niet zeggen dat het er niet is natuurlijk. Ik hoop dat ik de balans tussen pillen en pijn snel kan vinden – en natuurlijk dat de pijn gewoon weggaat en wegblijft.
Leuk om van verschillende kanten weer wat te horen in verband met deze mijlpaal in het proces. Fruitmanden en bloemen – van de kerk tot de collega’s uit Engeland – aan alle kanten is er aandacht. Erg bemoedigend en stimulerend om weer aan de gang te gaan straks.
Met moeder blijft het erg wisselend gaan – ik ben blij dat ik even 30 minuten op bezoek heb kunnen gaan woensdag – wat kan een mens in 10 dagen aftakelen. Later in de week belde ze dat ze zo verdrietig is dat ze zo in de war en ziekig is, maar wel dankbaar en blij is dat ik een forse stap heb kunnen zetten. Wat haar ook weer wat rust geeft. Het is goed dat we als familie zo haar kunnen steunen, want alleen was het überhaupt onmogelijk geweest en in deze situatie voor ons helemaal.
Tja, en dan speelt door alles heen dat de oudste zoon eigenlijk op 18 november – maar nu uitgesteld tot de 25ste – echt op wereldreis zal gaan. Eerste bestemming wordt Bangkok. Het is wel erg naar om niet te kunnen helpen met het opdoeken van de woning hier in Nederland. Helpen met inpakken en transporten naar de opslag. Nog op Schiphol te kunnen zijn om afscheid te nemen. Het is een heel rare tijd zo.
Kun je niet wachten op de volgende blogpost van Frank om te lezen hoe zijn eerste dagen thuis verder verliepen? Bezoek dan zijn blog en lees alvast zijn andere verhalen: https://hemianopsie.wordpress.com/.
