Rob heeft een boek geschreven over zijn ervaringen rondom zijn hersenbloeding: Het even is uit mijn leven. De blogposts die worden gedeeld op Hersenletsel.nl zullen dan ook gebaseerd zijn op de hoofdstukken uit Robs boek. Deze blogpost gaat over zijn ‘wedstrijd’ met zijn kleinzoon in 2021.
Het is nog maar kortgeleden dat ik opa ben geworden van onze kleinzoon. Hij is van 2 september en dat betekent dat hij nog maar een paar weken oud is. Maar kleine kinderen worden snel groot en ik heb me al bedacht dat ik in ieder geval eerder wil lopen dan hij. Je moet tenslotte ambities hebben, hè.
Mijn initiële instelling is om er altijd het beste uit te halen, zo ver mogelijk te komen, altijd naar verbeteringen te zoeken. Deze instelling heeft mij veel gebracht in mijn leven. Dat het wel een tandje minder mag, heb ik ook vaak gehoord. Nu ga ik waarschijnlijk pas begrijpen waarom men dat zei.
Altijd in een soort competitie
Mijn ambitie is eigenlijk altijd geweest om niet een ‘13 in een dozijn’ te zijn, maar me altijd te onderscheiden, uniek te zijn. Eigenlijk zit ik altijd in een soort competitie. Gezien de actuele situatie zou je haast denken dat dit vooral met mezelf was.
Ik heb me voorgenomen om er ook nu weer alles uit te halen. Hoewel de emoties nog door mijn lijf gieren en het nog lang niet rustig is in mijn hoofd, weet ik nu al dat ik aan de bak moet om er nog wat van te maken. Als ik het niet doe, verandert er namelijk niks.
Het is een soort sport. Ik wil de competitie aangaan en proberen mijn grenzen te verleggen. Als ik toegeef aan mijn beperkingen, blijf ik stilstaan. En als ik mij door emoties laat leiden, wordt het helemaal een puinhoop. Iets in mij zegt dat ik dit ga redden. Ook voel ik een vreemd gevoel, een gek soort enthousiasme. Momenten van angst, verdriet en frustratie zijn er genoeg, maar die zijn niet sterk genoeg om de wil tot verbeteren te stoppen. Let’s go!
Mijn (on)bewuste dagen
De periode in het MST kan ik me maar deels herinneren. De eerste dagen van mijn opname ben ik kwijt, de dagen erna zijn nog wat wazig. De beelden van de laatste dagen in het ziekenhuis komen pas terug als mijn vrouw en kinderen mij aan bepaalde situaties herinneren.
Voor zover ik me kan herinneren is zondag de eerste dag die ik bewust meemaakte. Dit is dus 3 oktober, vier dagen na mijn hersenbloeding.
De fysiotherapeuten komen me die dag al opzoeken en willen meteen aan de slag. Verbaasd vraag ik wat ze van plan zijn. “We gaan een stukje lopen,” zegt één van hen. Gezamenlijk tillen ze me in een rolstoel en gaan we naar de gang. Nog flabbergasted van het idee laat ik me meenemen.
Ondersteund onder mijn oksels zetten de therapeuten me op mijn benen en moet ik proberen te lopen. Laat ik zeggen dat het resultaat van dat moment nog niet was om over naar huis te schrijven. Het feit dat zij er vertrouwen in hebben, stemt me positief. Achteraf is de mentale winst van dat moment misschien wel belangrijker geweest dan de fysieke triomf.
Vervolgbestemming
Al vrij snel wordt er gesproken over de vervolgbestemming na het ziekenhuis. Veelal is de keuze beperkt tot een verpleeghuis of een revalidatiecentrum. Gezien mijn leeftijd, conditie en potentie op progressie zal een revalidatiecentrum het beste resultaat geven.
Mijn vrouw is duidelijk en dringt aan op het revalidatiecentrum. Gelukkig vindt het personeel dat ook en wordt er vrij snel contact opgenomen met het Roessingh, het revalidatiecentrum in Enschede. Ook het Roessingh is van mening dat ik bij hen het beste op mijn plek ben. Op dinsdag 5 oktober word ik overgeplaatst.
Door een kleine communicatiestoring wordt mij pas van de overplaatsing verteld als de ambulance al onderweg is. Gelukkig is mijn dochter op dat moment op bezoek. We hebben nog een half uur voor de ambulance er is. Mijn dochter pakt direct alles in. Ze krijgt de medicatie-overdracht mee en rijdt achter de ambulance aan naar het Roessingh. Hoe mooi is het als je dochter dat voor je doet. Vol vertrouwen kan ik alles aan haar overlaten, dat maakt me apetrots.
Uiteindelijk was ik van donderdag 29 september tot en met dinsdag 5 oktober in het ziekenhuis, wat relatief kort is.
Wil je Robs boek lezen? Bestel dan een of meer exemplaren van zijn boek door een mail te sturen naar hetevenisuitmijnleven@gmail.com. Rob heeft het boek in eigen beheer uitgegeven en stuurt het graag naar je op voor €15,- inclusief verzendkosten!
