Mijn vorige blog ging over het overschrijden van mijn grenzen, het ver overschrijden ervan. Heel de maand november heb ik nodig gehad om een beetje bij te trekken en ja het was het waard.
En dan komt december, DE maand, de feestmaand, de grensoverschrijdende maand bij uitstek.
Toen ik nog werkte met hersenletsel was die maand echt niet door te komen. Ik was zo ziek van de overprikkeling en oververmoeidheid, de hele maand door. En ik had januari en februari nodig om bij te komen. Als je last hebt van prikkels dan kan je december beter overslaan of je verstoppen onder de dekens. Overal waar je komt is muziek, harde muziek, overal zijn lichtjes het liefst in allerlei kleuren en nog beter knipperend soms op de maat van de harde muziek, maar vaak ook uit de maat en dat laatst is zo mogelijk nóg erger.
Gezelligheid en eenzaamheid
De afgelopen jaren met corona waren de feestdagen nog redelijk te doen aangezien er maar weinig mensen bij elkaar mochten in één huis. Ik heb het al eerder gezegd en geschreven, de coronatijd was voor mensen met hersenletsel zo slecht nog niet.
Dit jaar wordt het weer veel drukker al hebben we de sinterklaas dit jaar wel klein gehouden. De kerst wordt waarschijnlijk weer als vanouds. Veel mensen, veel geluid, veel lichtjes veel te veel van alles. Maar natuurlijk ook veel gezelligheid.
Maar in die gezelligheid voel ik me vaak alleen. Ik kan niet meedoen met de rest, probeer het uiteraard wel, tegen beter weten in, maar je staat er toch een beetje buiten. Want in het begin kan je de verhalen nog wel volgen en zelfs nog wel meedoen, maar algauw neemt de NAH het over en dan kan je de gesprekken niet meer volgen en kom ik niet meer op woorden. Lopen en staan wordt heel lastig en zittend…sta je vaak buiten het geheel.
Eenzaamheid bij NAH
Laatst had ik een vraag gezet op mijn instagram account over eenzaamheid.
Omdat ik me op mijn hersteldagen ook zo vreselijk eenzaam kan voelen. Ik heb de eenzaamheid nodig om te kunnen overleven, maar ik haat het ook zo vreselijk… Zelf denk ik dat de eenzaamheid een van de minst genoemde, maar het ergste onzichtbare restverschijnsel is van NAH.
De reacties op mijn vraag of anderen met NAH die eenzaamheid herkennen waren hartverscheurend. Er kwamen echt veel reacties ook. Er viel me wel het een en ander op aan die reacties. Met name de jonge(re) mensen die reageerden voelden zich vreselijk alleen ook al zijn ze omringd door ontzettend veel lieve mensen, zij omschreven precies mijn verhaal uit de vorige alinea. Ook waren er veel mensen die niet onder mijn berichtje reageerden omdat anderen dat dan kunnen lezen, zij reageerden met een privé berichtje. Ook dat vind ik dan weer erg herkenbaar, want je wil niet dat anderen weten hoe eenzaam jij je voelt. Je wilt niet zielig zijn, je wil geen slachtoffer zijn, je wilt niet je NAH zijn. Je wilt gewoon net als alle anderen zijn. En je weet dat dat nooit meer gaat gebeuren want NAH geneest niet, je leert ermee leven.
Lief zijn voor jezelf
En je leert er alleen maar mee leven door je gedrag aan te passen, meer te zorgen voor jezelf. Lief te zijn voor jezelf. Dat laatste is voor mij echt een lastige, lief zijn voor jezelf hoe doe je dat? Dat is bij de psycholoog mijn belangrijkste zorgvraag aangezien ik inmiddels door alle revalidatietrajecten weet dat ik niet bepaald lief ben voor mezelf, maar ik dat wel heel hard nodig heb om te kunnen blijven functioneren. Het is dan ook mijn voornemen voor het komende jaar, lief zijn voor mezelf of om mee te beginnen liever zijn voor mezelf. Kleine stapjes vooruitmaken.
Ik wens iedereen heel fijne feestdagen hoe je ze ook viert. Vier ze zodanig dat je er met een goed gevoel op terugkijkt. Het kan zijn dat je dan lang moet bijkomen maar zorg dan dat t het waard was. Dat is namelijk ook lief zijn voor jezelf.
Liefs Belinda
Lees ook: Belinda | Grenzen.
Lees ook: Belinda | Bellen met NAH.
