Elke maand deelt Monique over wat haar bezig houdt in haar leven met NAH. Deze keer schrijft ze over de aankomende vakantieperiode, het geregel en soms ook de stress die daar bij komt kijken.
De vakantieperiode staat weer voor de deur. Heerlijk om naar uit te kijken…of toch niet?
Mij is altijd geleerd dat je niet achterom moet kijken, vroeger dat is geweest. En komt nooit meer terug. En juist die laatste paar woorden kunnen zo ontiegelijk hard binnenkomen… vroeger komt nooit meer terug. Ik word nooit meer wie ik was. Nu zou ik om meerdere redenen geen 18 meer willen zijn maar mijn gezondheid zonder nah, als dat zou kunnen.
Maar ik dwaal af (gebeurt ook ieder moment).
Vakantie, ik bedoel niet eens het weggaan op zich, maar de maanden juli en augustus. Kinderen zijn vrij van school en thuis. Weg is een groot deel van je dag structuur. Hallo drukte en herrie. Met wat geluk is het prachtig zonnig weer. En leven we meer buiten. Daar is meer geluid dan anders, kinderen die buitenspelen, buren in de tuinen, grasmaaiers, radio ’s die tetteren, of BBQ’s die de hele week aangestoken worden.
Misschien is het warm, té warm en kan je die zon en hitte helemaal niet verdragen. Word je letterlijk ziek van de warmte. En als het slechter weer is heb je dit allemaal binnen, de kinderen, de vriendjes, de geluiden …op de BBQ en de buren na, hoop ik.
Ook je structuur qua afspraken is weg of verstoort, je fysiotherapeut is met vakantie. Er zit een andere huisarts i.p.v. je eigen met wie je zo fijn kunt praten. Je oppas waar je kinderen heen gaan zijn net als opa en oma weken op vakantie. Wat doet dit allemaal met je?
Als je dan zelf ook nog weggaat, in NL of naar het buitenland hoe regel je dat allemaal? Geeft het je stress, onrust of paniek. Of kan je niet wachten er even tussenuit te zijn?
Ik zelf mis echt de vóórpret, het uitzoeken van een vakantiebestemming. Vroeger kon ik daar dagen, weken mee bezig zijn. Internet afstruinen naar mooie plaatsen, excursies en restaurantjes. Nu zie ik letterlijk tussen alle mogelijkheden de weg niet meer. Het is te veel, ik kan geen keuze maken. Ik zeg tegen manlief, zoek jij maar, regel jij maar, boek jij maar…ik ga wel mee.
In mei gaan we met vrienden naar Griekenland. Leuk de voorpret met ons vieren. Mijn god dat is nog erger, nog twee meningen, ideeën en wensen erbij. Weer riep ik, zoeken jullie maar, regelen jullie maar en boeken jullie maar…ik ga wel mee.
Over drie weken gaan we, één weekje maar. Maar mijn planning begint nu al. Zomerkleding doorpassen en wassen, want dat ruikt muf na een jaar in de kast. Zijn de pasporten nog geldig, vast wel want vorig jaar waren we nog naar Curaçao. Maar die “stress” schiet er nu al in.
Onze hond gaat naar een pension, onze Jack Russell is 15+, steeds meer zorg nodig dus dat wil ik goed geregeld hebben. Als ik de bevestiging van het pension lees, staat er; brengen tussen 9.00u-10.00u. Mooie tijd, alleen we vliegen rond 11.30u dus dan zijn we al richting vliegveld. Stress, mijn eigen kinderen werken, buuf is zelf op vakantie. Pension maar bellen of het misschien eerder mag. Fijn, hij mag om 8.00u gebracht worden. Weer een beetje minder stress…
Deze kleine regeldingetjes kunnen HEEL groot zijn voor mij. Zeker als ik dan moet gaan regelen. Het overzicht, het doen, het handelen. Vaak lukt het wel maar het gaat anders dan vroeger.
Van deze vakantie ga ik zeker genieten, we zijn hier al eerder geweest, wel in een ander hotel maar zelfde plaats. Dit geeft mij rust. Herkenning.
De zomervakantie staat nog open. Of dit een luie stoel op ons terras wordt of toch het vliegtuig weet ik nog niet. Ik ben benieuwd hoe jullie de vakantie maanden ervaren of je nu thuisblijft of er op uit gaat.
Iets om naar uit te kijken…of juist niet?
Liefs,
Just me, Monique
