Elke maand schrijft Belinda voor Hersenletsel.nl over haar leven met NAH. Deze keer vertelt ze over alle lieve reacties die ze kreeg op haar vorige blogpost. Ook kijkt ze vooruit naar alle drukte die deze maand met zich meebrengt.
Op mijn vorige blogpost heb ik best veel reacties gekregen. En dan alleen maar heel positieve. Mijn psychotherapeut kreeg tranen in haar ogen toen ze ‘m las. “Hier werk je zo hard voor, Belin. Dit is waar we het allemaal voor doen.”
Heel eerlijk voelde het voor mij ook echt goed toen. Niettemin is die Hamerman echt wel langs geweest, hoor. Meestal een paar dagen later ben ik op m’n slechtst.
Dat merk ik al als ik mijn ogen opendoe, voel dat die batterij echt helemaal leeg is en ik de dag nog moet beginnen. Een lichaam dat loodzwaar is, zichzelf uit bed moet hijsen en ervoor moet zorgen dat ik de dag door ga komen, op de een of andere manier. Maar het fijne dit keer was dat er vooraf wat berusting was.
Terwijl ik dit schrijf, is Sinterklaas alweer het land uit en moet ik me voorbereiden op de kerstdagen. Gisteren het huis versierd en de kerstboom neergezet. Nog niet klaar, maar door de jaren heen heb ik wel geleerd dat dit ook echt niet allemaal in één dag af hoeft. Ook dat is weer een winst. Dat mijn huis dan nog steeds rommelig is, vind ik wel lastig. Maar in de afgelopen revalidatietrajecten heb ik geprobeerd te leren accepteren dat ik een “klus” niet direct helemaal af hoef te maken. Dat vind ik oprecht lastig. Ik geef een voorbeeld.
In mijn woonkamer heb ik een plafondlamp met daaraan vijf draden naar beneden waaraan glazen bollen hangen in verschillende maten. Prachtige lamp, maar had ik ‘m maar nooit gekocht…. Die bollen schoonmaken is echt de hel op aarde. Pak ze vast en er zitten vingerafdrukken op. Pak ze niet vast, dan ketsen ze tegen elkaar. Het was een heel gedoe om uit te zoeken hoe ik ze het beste schoon kan maken. Rubberhandschoen aan, glasdoek, schoonmaakmiddel en nog een droge glasdoek. Lamp eruit draaien. Drie bollen hangen hoog en daarvoor moet ik op een trapje staan. Eigenlijk wil niemand dat ik op een trapje ga staan, maar ja, ze moeten toch schoon. Goed, dan komt het. Heb ik drie bollen schoongemaakt en dan kan ik niet meer. Coördinatie weg en dat is met glazen bollen niet fijn. Het is echt heel naar, want als je het licht aandoet zijn er drie schoon, prachtig glanzend, en twee zijn er dof, soort van matglas.
Tegenwoordig kan ik dan dus de andere kant op kijken (of ik doe het licht gewoon niet aan), maar dit was wel een heel lastig proces voor mijzelf. Want, hoezo doe je niet die twee bollen er nog even bij? Stel je niet zo aan en doe het gewoon! Als ik dan toch verder ging, kreeg ik ze niet meer schoon. Alleen maar strepen en was ik alsnog niet gelukkig.
Nu doe ik dat dus anders. Het is december en ik doe de kaarsjes aan in plaats van de lampen. Hahaha nee, ik accepteer dat er twee niet schoon zijn en doe ze later (maar dat kan rustig pas een week later zijn als ik er weer genoeg energie voor heb) of ik vraag mijn man om ze schoon te maken. Schoonmaken is ook niet zijn hobby, maar goed, soms doet hij het toch.
Moraal van dit voorbeeld. Ik heb (deels) geaccepteerd dat ik een huishoudelijke klus niet in een keer hoef af te maken. Zo heb ik natuurlijk legio voorbeelden, maar die lampen zijn zo lekker duidelijk.
En dit terwijl ik het eigenlijk over de gezellige kersttijd wilde hebben. Zo gaat mijn brein dus tegenwoordig, ik bedenk het een en kom uit op iets heel anders.
Toch nog even terug naar de kersttijd, de tijd van overprikkeling. Niet alleen tijdens kerst en oud en nieuw, maar ook de tijd ervoor. Overal lichtjes, die heel vaak ook nog eens flink kunnen knipperen. Overal muziek. Overal gezelligheid, maar ook overal prikkels.
Mochten er mensen zijn die dit lezen en geen NAH hebben, ik wil jullie iets vragen. Willen jullie alsjeblieft een beetje meedenken en daar waar mogelijk de prikkels iets verminderen zonder dat het ongezellig wordt? Wij NAH’ers willen niet de boel verzieken, ook wij willen de gezelligheid. Wij zullen er meestal niet om vragen, omdat we niet de spelbreker willen zijn. Maar vergelijk ons met bijvoorbeeld vegetariërs. Als je een vegetariër op visite krijgt, dan houd je daar qua menu rekening mee. Dat vindt iedereen heel normaal, zeker tegenwoordig.
Als er iemand op visite komt met NAH, zet dan de knipperstand van je lampjes uit en laat ze gewoon branden, zet de muziek niet keihard. Vraag vooraf even hoe jij kan helpen om het voor de NAH’er ook leuk te maken. Bijvoorbeeld door een “zitplek” te reserveren, niet naast de speaker of midden in de kamer waar iedereen langs loopt en zet de televisie niet aan als “achtergrondgeluid”. Kleine simpele dingen kunnen het voor iemand met NAH zoveel fijner maken.
Als we op bezoek komen, weten we al dat we de dagen erna eraf liggen. Daar kiezen we voor, maar jij kan ervoor zorgen, door middel van kleine aanpassingen, dat de avond zelf tenminste een avond (of dag natuurlijk) is waar met plezier naar terug gekeken kan worden.
Ik wens iedereen heel fijne feestdagen en tot volgend jaar!
Liefs,
Belinda
