Het leven houdt niet op na een herseninfarct. Als iemand dat weet, dan is het de boomlange dierenarts Peter Bracht wel. Zijn levenslust overwint alles. In deze blogpost vertelt Peter over de innovaties op het gebied van orthopedische hulpmiddelen die hij heeft mogen uitproberen.
Sinds begin juli 2017 ben ik cliënt bij Livit Orthopedie, tegenwoordig na een overname bekend als Livit Ottobock Care. De adviseurs van Livit zijn superaardig, deskundig en handig. Zij hebben de afgelopen jaren maatwerk geleverd bij het maken van mijn ortheses. Sommige mensen noemen het liever een brace. Ik kan lopen dankzij de op maat gemaakte EVO, die in samenwerking met de schoenmakers van Huijkman en Duijvesteijn is ontwikkeld.
Deze EVO is een goot van carbon die loopt van de knieholte tot net voorbij de tenen, helemaal afgestemd op mijn manier van leven, bewegen en behoefte aan comfort. Dit allemaal op advies en verwijzing van de revalidatieartsen bij Basalt en dus vergoed door mijn verzekeraar.
Dat ze bij Livit Ottobock Care niet stilzitten, blijkt uit het feit dat ik dankzij de adviseurs kennis heb mogen maken met de nieuwste innovaties op het gebied van bewegen met neurologische aandoeningen. Zoals de elektronische orthese Alffess, een vorm van functionele elektronische stimulatie.
Mijn nervus tibialis ligt eruit, net als de nervus peroneus. De kernen van de zenuwen in mijn motorische schors zijn kapot, dood, verdwenen. Ik heb dus een klapvoet: ik hef mijn voet niet als ik hem naar voren beweeg en als ik erop sta, klapt de enkel naar binnen. De kernen van de genoemde zenuwen zijn dan wel naar hun grootje, maar de zenuwbanen lopen er nog wel, vanuit mijn ruggenmerg naar mijn onderbeen. Deze elektronische orthese stimuleert deze zenuwen, zodat mijn klapvoet verdwijnt.
Het systeem is eenvoudig te bedienen met een tablet via Bluetooth. Staat ‘ie uit: klapvoet. Staat ‘ie aan: weg klapvoet. Ik heb dit ding mogen proberen tijdens een bezoek aan een locatie van Livit. Er is zelfs een video van. Ik liep op mijn sokken door de gang met de band onder de knie. Op de video is duidelijk te zien wat er gebeurt als de adviseur dat ding aanzet, en weer uit.
Kosten? Drie jaar geleden: 15.000 euro. Maar toch, de verzekeraar ziet er, ondanks de handtekening van de revalidatiearts, geen heil in en vergoedt het niet. Vanwege ‘gebrek aan wetenschappelijk bewijs voor de werking’.
Toen Adriaan Theeuwes (vader van een zoon met zwaar traumatisch hersenletsel, oprichter van het Daan Theeuwes Centrum en medeoprichter van het Erik Scherder Huis) in april vorig jaar een lintje kreeg van de locoburgemeester van Amsterdam voor zijn baanbrekende inzet voor het herstel en welzijn van jongvolwassenen met hersenletsel, zat ik na een gezellige borrel en diner na te tafelen en kletsen met Erik Scherder.
Ik vertelde hem over de elektronische orthese en dat wij die niet hadden aangeschaft vanwege de kosten, die een behoorlijke hap uit ons buffertje voor onvoorziene zaken en later zouden nemen. Hij stelde voor om te helpen het geld bij elkaar te krijgen door ergens te komen spreken, waarbij de organisatie geld zou vragen aan de toehoorders/geïnteresseerden. Tekenend voor het karakter en de bevlogenheid van de professor.
Het is er niet van gekomen, tot ik in aanraking kwam met weer een andere innovatie: het Mollii Suit. Een pak bestaande uit een broek en een vest met daarin elektroden. Het idee is dat bij activatie van de elektroden, die contact maken met de blote huid onder het Mollii Suit, de spasticiteit vermindert. Dit beperkt ons pechvogels met een verscheidenheid aan neurologische aandoeningen in het optimaal bewegen. Na een uur opladen/activeren zou het effect twee dagen aanhouden.
Ik mocht naar Livit in het revalidatiecentrum voor een proefpassing. Kleren uit, Mollii Suit aan. Een uur zitten met thee/koffie en iets te lezen en dan bewegen. Er werden video’s gemaakt voor en na de stimulatie. En ik moest een stukje lopen. Wat bleek? Ik liep wat sneller en ik merkte dat het opstaan van de ligfiets, bank of stoel vlotter ging.
Het werkte en ik stuurde de video’s via WhatsApp naar Erik. Wederom bood hij aan om iets te organiseren om de benodigde 8.500 euro binnen te halen. Bijvoorbeeld door een lezing te organiseren voor de dierenartsen in Amsterdam. Omdat de organisatie van samenwerkende dierenartsen in Amsterdam niet meer bestaat, dacht ik gelijk aan de Dierenartsenkring Haaglanden, waar ik voorzitter van was ten tijde van mijn hersenknetter.
Ik bracht Erik in contact met het bestuur en kon weer uitkijken naar hoe er weer een droom uit zou komen. Erik Scherder zou gaan spreken over en voor mij. Na wat rond-appen wist ik dat er wel animo voor was en dat een zaal met 100 mensen die 85 euro per persoon zouden betalen haalbaar was.
Het idee was dat ik zou starten met mijn verhaal en een update over mijn situatie en dat daarna de vrouw van mijn opvolger als voorzitter destijds (specialist neurologie voor gezelschapsdieren) een presentatie zou gaan geven over interessante onderwerpen. En dat daarna Erik het podium zou betreden. Ik kon niet wachten. Wat gaaf dit!
Intussen had ik een Mollii Suit opgehaald bij Livit voor een huurperiode van 10 dagen. In die 10 dagen heb ik drie keer gezeten om te laden/activeren. Maar een vergelijkbaar effect als bij de proefpassing bleef uit. Ik merkte in die tijd nauwelijks verschil. Jammer.
Dat ik wat sneller was gaan lopen en vlotter in de benen kwam, moet ik concluderen, was gewoon het gevolg van keihard en regelmatig oefenen en trainen, zoals ik dat al jaren doe. En dat is dan ook weer een gave gedachte.
Ik heb het Mollii Suit weer ingeleverd en de adviseur laten weten dat ik het erbij laat. Dat weet Erik intussen ook. Geld inzamelen voor mijn Mollii Suit door middel van een lezing van Erik Scherder voor de Dierenartsenkring Haaglanden hoeft niet meer. Maar misschien kunnen wij het alsnog doen en koppelen aan een ander goed doel. Ook uitdagend om te organiseren!
Ik vind het geweldig dat ik deze innovaties heb mogen ervaren en ik ben zeer benieuwd wat de toekomst gaat brengen. En wat is het toch ontzettend interessant en leuk om contact te hebben met Erik en plannen te maken. Dat ik vrijwilliger ben bij het Erik Scherder Huis is een mes dat aan 2 kanten snijdt.
