Elke maand schrijft Belinda voor Hersenletsel.nl over haar leven met NAH. Deze keer vertelt ze over de gevoelsoverprikkeling waar ze last van heeft. Ze vertelt hoe moe ze al weken is. Ook deelt ze waarom ze over al haar grenzen is gegaan. ‘Het was voor de allerbeste reden ooit!’
En ja hoor, het is weer zover. Ruim anderhalve week geleden ben ik zwaar over al mijn grenzen heen gegaan en ik ben nu alweer anderhalve week aan het herstellen. Er zit nog niet veel schot in, kan ik vertellen. Alles, maar dan ook alles, doet zeer in mijn lijf. En ontspannen lukt niet, totaal niet. Concentratie: nul. Ik kan normaal best een boek lezen, maar ik kan het verhaal niet volgen. Moet de bladzijde steeds opnieuw lezen. Dat schiet niet op.
Ook een film kijken lukt niet. Te lang. Een serie dan gaat nog, maar dan wel Engels, want dan is de film ondertiteld. Het geluid staat namelijk heel zacht. Als ik het harder zet, doet het pijn aan mijn oren en hoofd.
Afgelopen maandag ook de fysio afgezegd. Bij het idee alleen al dat ik moest gaan bewegen, kon ik al huilen…hoe dan? Ik loop wel met de hond, maar zo gauw ze haar behoeftes heeft gedaan, ga ik weer terug. Vindt Molly helemaal niet zo erg, gelukkig. Manlief laat haar dan wel weer wat langer lopen. Telefoongesprekken doe ik alleen nog kort en op de speaker, want tegen mijn oor…. Kan echt niet. En ik ben zooooo vreselijk moe, niet normaal meer.
Bovenstaande is slechts een (beperkte) opsomming van hoe ik mij momenteel lichamelijk voel. Maar het is absoluut geen klagen, laat ik daar duidelijk over zijn. Ik heb dit zelf veroorzaakt en met de allerbeste reden ooit! Dus bij ieder ongemak probeer ik te glimlachen en terug te denken aan de reden dat ik het zover heb laten komen. En als dat terugdenken niet lukt, bekijk ik snel wat foto’s.
Wat heb ik dan in hemelsnaam gedaan, zullen jullie je afvragen… Nou, onze prachtige dochter is getrouwd met de allerleukste schoonzoon. Wat een ontzettend mooi stel zijn ze. En wat was het een mooi weekend! Ze zijn getrouwd aan de andere kant van het land. Wij wonen in het westen en ze zijn getrouwd in het oosten van Nederland. Om die reden had ik direct al gezegd dat we dan de nacht ervoor ook al op het landgoed wilden overnachten. Ik kan namelijk niet reizen en dan de hele dag beleven. Dus de dag ervoor al richting het oosten gegaan. Omdat bruidstaarten zo duur zijn, had ik aangeboden er een voor ze te maken, dus daarmee was ik de dagen ervoor ook zoet.
Bepakt en bezakt zijn we dus op vrijdag begin van de middag richting het oosten van het land gereden. Taarten in de koelbox, daar zou ik op zaterdagochtend één taart van maken.
De nacht van vrijdag op zaterdag erg weinig geslapen, dat is niet bevorderlijk, maar ja, ik kan er ook niks aan veranderen. ‘s Morgens op tijd opgestaan en de taart gaan afwerken. Daarna naar mijn dochter voor kapper en make-up. Ik heb mezelf ook verwend en dat laten doen. Dat scheelt weer. Maar ja, föhn-geluiden zijn heel heftig en daarbij was het een komen en gaan van heel veel mensen. Druk dus op de kamer.
Ik ben bij haar gebleven tot mijn man mij kwam aflossen en hij haar kon begeleiden naar haar aanstaande. Alles was buiten gepland en het weer zat zo fantastisch mee. Het was echt een prachtige ceremonie. Daarna de taart, was toch even spannend. Wat vinden ze ervan? Valt de taart in de smaak? Ik hoefde me geen zorgen te maken, de taart is opgegaan. Daarna nog zenuwen, omdat manlief en ik gingen zingen. Daarna was de spanning gelukkig wel verdwenen, maar we hadden nog een lange dag/avond te gaan.
Natuurlijk had ik tijdens de borrel even kunnen gaan liggen om bij te komen. Maar ik weet niet hoe dat met jullie is, maar ik kan op zo’n moment niet bijkomen. Ik lig dan op bed alleen maar te bedenken wat ik nu weer mis. De fear of missing out…FOMO. Ja, sinds ik hersenletsel heb, is dat wel aanwezig in mij. Dus alles meegemaakt, proosten, borrel, eten (met speech uiteraard) en daarna het feest. En na het feest zelfs de afterparty… geen seconde gemist van dit alles. En dan de volgende ochtend of eigenlijk al diezelfde nacht komt de man met de hamer.
Een mokerslag…. De volgende ochtend puur op wilskracht nog doorgezet, maar ik voelde al: dit gaat een paar weken duren…. Je kan op wilskracht best nog even doorzetten weet ik uit ervaring, maar daarna betaal je wel vier keer zo erg terug. En dat is dus nu het geval.
Maar geloof me maar, ik heb er geen seconde spijt van en zou het zo weer doen. Mocht mijn zoon gaan trouwen, doe ik het precies hetzelfde, geef ik alles. Al ben ik stiekem nu wel blij dat hij momenteel nog geen trouwplannen heeft.
Tot volgende maand.
Liefs,
Belinda
