Elke maand deelt Monique over wat haar bezighoudt in haar leven met NAH. Deze keer minder over haar niet-aangeboren hersenletsel. Ze vertelt over de onvoorwaardelijke liefde van haar honden en het grote verlies als je je geliefde huisdieren moet laten gaan.
Na het overlijden van onze eerste hond, Bojan (een stoere naam voor een pluizig maltezer leeuwtje) wilden we graag méér hond. Zeker mijn man wilde buiten wandelen met méér HOND.
In de zomer van 2006 kregen wij Falkor, een blonde labrador. Falkor was een herplaatser van 4,5 maand oud. We hadden inderdaad direct méér hond in huis. Nog niet qua grootte, maar wel een ongeleid puppy-projectiel. Niets was veilig en alles kon (en moest) stuk. Dit is helemaal goed gekomen hoor.
Geen jack russell voor mij
Toen werd er in 2007 een nestje geboren met jack russells. Oh nee, die hoef ik niet! Al wist ik ook van tevoren dat alle puppy’s zo lief en schattig zijn en dat je ze zo met een strik eromheen mee wilt nemen. Lang verhaal kort, Joey kwam bij ons. Joey had in het nest al de bijnaam ‘Sumootje’. Zijn missie was eten, eten en eten. Al snel was hij een dikkertje met te kleine pootjes.
Onze Joey groeide op samen met Falkor. En of het nu aan Falkor heeft gelegen, ik weet het niet, maar Joey had al die vooroordelen van een jack russell niet.
Jarenlang waren deze twee lieverds onafscheidelijk. Samen wandelen, samen zwemmen, samen in de modder, samen onder de tuinslang en samen slapen. Zelfs als wij op vakantie gingen, gingen zij samen naar het pension.
Onvoorwaardelijke liefde van honden
Ik hoef niemand uit te leggen hoeveel liefde je van honden (dieren) krijgt, onvoorwaardelijk. Wel, wij hebben dit in overvloed gehad. Toen ik in 2010 mijn herseninfarct kreeg, hebben zij menige traan gedroogd. Maar ook hebben ze al mijn boze buien, frustraties en wanhoop aangehoord. Zij zorgden ervoor dat ik buiten kwam. Dat ik kon (glim)lachen om hun streken of hun blije koppies. Hoe de ene op mijn schoot sprong en de ander aan mijn voeten lag als ik moe was. Maar die mij ook van die bank af kregen als het naar hun zin lang genoeg had geduurd.
Afscheid van Falkor
En toen kwam de dag dat Falkor steeds slechter kon lopen, door zijn achterpoten heen zakte en mij aankeek met die bruine ogen alsof hij wilde zeggen: “Sorry vrouwtje, ik kan niet meer.” Op 17 mei 2021 hebben wij jou moeten laten gaan in het bijzijn van Joey en ons gezin. Je was 15 jaar en 4 maanden.
Wat een enorm verdriet en wat een enorm verlies. Joey is ook dagen van slag geweest, maar Joey was ook degene die mij, ons, erdoorheen sleepte. Met jou moesten we ook naar buiten, wandelen en spelen. Wat deed het pijn de eerste tijd om daar te lopen waar jullie altijd samen waren.
Vlak hierna gingen wij verhuizen. Nieuwe wandelroutes, nieuwe omgeving, alles nieuw. We kregen samen een nieuw ritme. En, zoals je voorheen nooit van Falkor zijn zijde week, zo bleef je nu dicht bij mij. Soms zo dichtbij dat ik weleens dacht: nu even niet. Afgelopen december (2022), jij was bijna 15 jaar, viel je ineens om en kon je niet meer op je achterpoten staan. En als je liep, liep je scheef, zijwaarts voorruit. Wat schrokken wij. Het eerste wat ik dacht: heb je nou een herseninfarct gehad?
Iets helemaal mis met Joey
Er bleek iets mis met je zenuwstelsel. Dit kon inderdaad door iets in de hersenen zijn of door een tumor of zo. Je kreeg medicatie en gelukkig ging het daarna beter. Helaas werd je niet meer de oude. Je bleef moeite houden met lopen, met je balans. Ook werd je gehoor minder en had je staar in beide ogen. Later veranderde ook je gedrag. Je wist het allemaal niet meer zo goed. Je kon zomaar in de kamer staan en staan kijken. Waarnaar? Geen idee. Soms miste je een deurpost of kon je je drinkbak niet meer vinden. Het was zo verdrietig om jou zo te zien.
Gek genoeg ook confronterend. Ik herkende mijzelf in je. Die hulpeloosheid, zoekende, het soms niet meer weten en steeds meer slapen. We merkten veel verandering aan je. ’s Avonds als wij naar bed gingen, leek het wel of je ons niet meer herkende en begon je te blaffen, te grommen en je lip op te trekken. Een enkele keer hapte je zelfs.
Vanaf januari dit jaar hadden wij het er al over. Wat als…? Misschien is het beter als…? Ons verdriet was zo groot dat we het nog even wilden aankijken. Maar dat was egoïstisch. Ons verdriet mocht niet boven jouw gezondheid gaan. Eind september waren wij het erover eens dat je geen hondwaardig leven meer had. Hoeveel verdriet en pijn het ons ook deed, hoezeer wij jou ook zouden gaan missen, beseften wij dat wij jou uit liefde moesten laten gaan.
Laatste knuffel, kroel, kus en aai
Op 2 oktober was het zover. Een laatste wandeling, een laatste botje, een laatste keer eten in je bak. Een laatste knuffel…kroel…kus…aai….
Mijn god, wat is het stil in huis. Niet meer die enthousiaste begroeting als ik thuiskom. Niet meer die smekende bruine ogen als je wilde gaan wandelen. Niet meer dat speeltje in je bek van ‘kom laten we spelen’. Niet meer het knuffelen en kroelen op bed op zondagochtend en dat jij dan zat te wachten op het melkschuim van mijn cappuccino. Niet meer jouw warme lijfje bij mij op schoot. Niet meer mijn gezicht in jouw vacht als ik verdrietig ben. Niet meer. Nooit meer.
Dag lieve kleine vriend….
Voor altijd samen met Falkor
Afscheid nemen is niet loslaten
Het is een andere manier van vasthouden
“Als twee grote ogen je vragen, help mij, ik voel mij niet zo fijn”
Mag je dan, als je zelf voelt ‘dit is het einde’ egoïstisch zijn?
Als je van de arts hoort, dit komt niet meer goed
Mag je dan omdat je hem niet wilt missen egoïstisch zijn?
Als twee bruine ogen, sluiten voorgoed
Mag je dan omdat je zonder hem naar huis moet egoïstisch zijn?
Als je thuiskomt met de riem in je handen en een hart vol pijn
Bedenk dan, dit is het beste, ik mocht niet egoïstisch zijn
Vele jaren was je bij ons
Elke dag met jou was een feest
En al die fijne jaren
Ben jij niet één keer egoïstisch geweest…
Rust zacht lieverd
