Elke maand schrijft Belinda voor Hersenletsel.nl over haar leven met NAH. Deze keer vertelt ze over (het niet hebben van) controle.
In mijn vorige blog vertelde ik dat 2025 voor ons een hele nieuwe start gaat worden, met als hoogtepunt de zwangerschap van onze dochter en de geboorte van ons kleinkind. Afgelopen week was de gender-reveal party en vanaf dat moment hebben we het niet meer over ons kleinkind, maar over onze kleinZOON!
Ik vond het destijds juist leuk om niet te weten of ik een zoon of dochter zou krijgen en ons echt bij de geboorte te laten verrassen, maar dat is volgens mij heel ouderwets.
De maand januari is nu voorbij, en februari staat voor de deur. Dan moeten we toch echt gaan voorbereiden op de aanstaande verbouwing en verhuizing naar Maassluis.
Heel januari heb ik het een beetje in de hoek geduwd, want ik wilde echt eerst bijkomen, maar zo langzamerhand moeten er toch wel wat beslissingen genomen worden. Welke meubels gaan er mee en welke niet? De verbouwing gaan plannen, wat gaan we wel doen en wat laten we nog even voor wat het is? Manlief wil natuurlijk alles zoveel mogelijk gedaan hebben voor we verhuizen, en ik denk: ach, laten we zo min mogelijk stress hebben, we kunnen ook nog van alles doen als we verhuisd zijn. Dat gaat niet altijd even lekker, dat begrijpt iedereen. Ik ook hoor, maar ja, de angst voor dat 3e infarct is gewoon zo enorm groot…
Misschien moet ik daar toch eens met de arts of psycholoog over gaan praten. Hebben jullie daar ook last van, die angst bedoel ik? En zo ja, hoe gaan jullie ermee om?
Ik dacht eigenlijk dat ik het inmiddels wel onder controle zou hebben, maar nu blijkt toch dat de angst een heel eigen leven gaat leiden, een leven waar ik geen controle over heb en dat irriteert. Ik heb namelijk heel graag overal controle over…
Nog zo’n dingetje waar ik geen controle over heb, is de pijn in mijn lijf. Nu ik weer beter kan lopen (na de operatie aan mijn enkel), ga ik dus ook weer meer doen, maar dat wordt dan ook weer afgestraft. Die grenzen ga je ook zo snel over. Zo irritant!
Maar ik heb dus overal pijn in mijn lijf, ook heel erg op mijn heup. Rechts erger dan links, en ik kan al maanden niet meer doorslapen. Die paar uurtjes per nacht die ik maak, kon ik dus ook niet meer doorslapen, want ik kan niet meer op mijn zij slapen. Drie keer per week fysio hielp niet. Zelfs dry needling hielp me niet meer. Gekmakend!
Het lastige is dat ik niet alleen hersenletsel heb, maar ook hypermobiel ben. En door het hersenletsel zijn mijn coördinatie, evenwicht en balans aangetast. Dat is een slechte combi met mijn hypermobiliteit. Mijn spieren en pezen doen zo zeer.
Nu had een andere fysio waar ik lang geweest ben vanwege mijn bekkeninstabiliteit, het advies gegeven om niet alleen rond de heupen en lage rug te dry needlen, maar ook de kuit, schouder en nek… Maar echt, ik was net een egel, niet normaal. En ook oprecht pijnlijk… Maar ik heb zomaar ineens weer twee nachten op mijn zij kunnen liggen. Heerlijk! En ik kan ook weer iets beter traplopen, dus het heeft wel effect. Dan ben ik weer een dankbaar mens!
Het is niet weg, en echt al mijn spieren hebben zoveel knopen, pijnlijke knopen, maar het is wel weer een stukje beter, en dat is zo fijn. Vandaag heb ik zelfs gevraagd of ik volgende week weer mag. Mijn god, ik lijk wel een masochist.
Tot volgende maand.
Liefs,
Belinda
