Elke vier weken neemt Belinda jullie mee in haar leven met NAH. Zij wil met haar blogs meer bekendheid genereren voor de onzichtbare gevolgen van NAH, omdat meer begrip daarvoor hard nodig is!
Sinds het eerste herseninfarct doe ik aan televisie luisteren. Ik hoor jullie nu bijna denken “ach zal ze ook last hebben van afasie? Naar televisie kijk je en naar radio luister je”
Ik kan jullie verklappen, ik heb geen afasie. Wel heb ik last van woordvindingsproblemen sinds het tweede infarct, maar gelukkig heb ik daar tegenwoordig alleen nog last van bij fikse overprikkeling en als ik heel moe ben. Beide valt mee terwijl ik dit typ dus ik heb het opgeschreven zoals ik het bedoeld heb. Ik luister televisie!
Het feit dat ik televisie luister, brengt hier in huis nogal eens wat frustratie met zich mee.
“Je kijkt toch niet, dan kan de televisie toch wel op een ander net…”
“Nee, ik ben dit programma aan het kijken….”
“Niet je zit op je telefoon…”
Zucht…
En dan moet ik het wéér uitleggen, ik kan niet goed naar die bewegende beelden kijken dus ik kijk kort en kijk dan weer weg en om niet naar een muur te gaan staren kijk ik inderdaad op mijn telefoon. Ik doe dan een spelletje dat niet beweegt en waar je niet over hoeft na te denken, want ik ben wel heel erg aan het luisteren naar de televisie.
Neem nou het songfestival van afgelopen zaterdag. Effe serieus, zoveel lichtflitsen dat houdt toch niemand vol, hersenletsel of niet. Ik kijk snel even naar hoe ze eruitzien en kijk dan weer weg.
Of, helemaal hot tegenwoordig, die filmende drones… hoe dan, daar kan ik echt niet naar kijken. Ik word er misselijk en heel erg draaierig van. Dus ja ik doe een spelletje en kijk af en toe, dan hou ik ‘t het langste vol. Ik snap overigens best wel dat het lijkt alsof ik niet geïnteresseerd ben in hetgeen er op televisie is, maar niets is minder waar. Ik kijk/luister juist graag.
Op de dag dat ik naar huis mocht na mijn eerste herseninfarct begonnen de Olympische winterspelen. Optimistisch als ik toen was dacht ik, dat is mooi zeg kan ik al het schaatsen kijken.
Ik vind sport kijken niet altijd leuk maar schaatsen, daar hou ik van. Een bed in de woonkamer en de televisie aan. Er was schansspringen… ik schrok me gek van de heftige reactie van mijn lichaam. Ik kon er niet naar kijken. Wat later op de dag kwam schaatsen en vol goede moed weer de televisie aangezet. Ik kon er niet tegen, die camera die de schaatsers volgt is niet een drone, het was een enorme deceptie. Met de jaren heb ik er wel mijn weg in kunnen vinden gelukkig (door veelvuldig weg te kijken) maar televisie kijken is echt niet meer wat het geweest is dus noem ik het televisie luisteren.
Televisie kijken met meerdere mensen is weer een heel andere tak van sport overigens. Mensen hebben namelijk de neiging om er doorheen te gaan zitten kletsen. Heel logisch hoor maar voor mij niet te behappen. Het is óf televisie kijken óf een gezellig avondje kletsen. Als ik alleen met manlief televisie kijk dan gaat hij altijd net iets zeggen als er op televisie iets uitgelegd wordt en dan vraagt hij aan mij “wat zeiden ze nou??” Weet ik veel jij zat er doorheen en ik heb nu helemaal geen idee meer waar het over gaat.
Dat is trouwens wel lastig van televisie luisteren, mijn man heeft nogal eens de neiging om een programma een klein stukje terug te spoelen en dat zie ik dan niet, maar ik hoor ineens hetzelfde en denk dan Huh… what happend???
Nou is het zo dat ik dus wel heel graag naar de bioscoop ga, grote donkere zaal met weinig afleiding, tenminste dat was in Coronatijd zo, heel fijn die lege stoel naast je, heerlijk was dat. Nu ga ik dus het liefst naar films die al wat langer draaien zodat ik niet in een volle zaal zit. En bij sterk bewegende beelden of veel lichtflitsen… tja, dan kijk ik dus weg of doe mijn ogen even dicht.
Dat laatste is overigens niet altijd even slim want soms duurt het net te lang en ben ik in slaap gevallen…
Tot volgende maand,
Liefs Belinda
