Rob heeft een boek geschreven over zijn ervaringen rondom zijn hersenbloeding: Het even is uit mijn leven. De blogposts die worden gedeeld op Hersenletsel.nl zullen dan ook gebaseerd zijn op de hoofdstukken uit Robs boek. Deze blogpost staat in het teken van het angst voor het onbekende en de onzekerheid.
Gedurende de dag slaap ik soms kort en zijn er voldoende momenten van afleiding. Het dagelijkse bezoek van mijn vrouw en kinderen, de maaltijden en de zorg van de verpleegkundigen vullen mijn dag veelal voldoende. De nachten daarentegen zijn verschrikkelijk. In een echt diepe slaap kom ik niet en de vele momenten waarop ik wakker ben, leiden vaak tot eindeloos malen in mijn hoofd. En de angst die ik ervaar is overweldigend.
Het is midden in de nacht en ik hoor mensen op de gang. Er wordt geschreeuwd, maar ik versta ze niet. Door de openstaande deur zie ik schimmen voorbijlopen en hoor ik ze spreken met stemverheffing. Zonder te weten wat er exact gebeurt, wil ik wegkruipen. Als verstijfd lig ik in bed en mijn lijf voelt als beton. Bewegen kan ik niet.
Als ik opnieuw door de deuropening kijk, zie ik mannen in lange gewaden met zware wapens. Ze moeten mij hebben, denk ik, en ik voel het zweet letterlijk van m’n rug lopen. Ik snap niet wat er gebeurt en de paniek in mijn hoofd neigt tot een soort fatalisme: is dit het eind?
Terug naar de realiteit
Dan loopt de verpleegkundige binnen. Ze doet haar rondje en checkt even hoe het gaat. De overgang is vreemd en ik ben verward en van slag. Wat is er nu gebeurd? Het praatje met haar helpt me terug te komen naar de realiteit. Het is zo verwarrend dat het me ernstig emotioneert. Ik ben niet in staat logisch te denken en zeker niet “in control”.
De onzekerheid vreet energie en ik voel me uitgeput. De verpleegkundige vraagt of ze de geestelijk verzorging van het ziekenhuis moet bellen. Hoewel ik geen enkele binding met het geloof heb, stem ik in met haar voorstel. Hij kan me vast helpen weer wat rust in mijn hoofd te krijgen, zegt ze.
De nacht erop zie ik met angst en beven tegemoet. De beelden van gisteren zitten nog vers op mijn netvlies. Zonder aankondiging of bewustzijnsovergang in welke vorm dan ook open ik m’n ogen en zie ineens mijn hele bed vol fruit en groente liggen. Ook nu ben ik ervan overtuigd dat ik logisch nadenk en ik vraag me af wat al dat eten hier doet. Ik verbaas me over de hoeveelheid, hoe het er komt en het gebrek aan hygiëne, maar ik twijfel op geen enkele wijze aan mijn realistische denkvermogen. Hoe het verhaal eindigt weet ik niet meer, maar vermoedelijk heb ik verder geslapen. Frappant is wel dat ik me de details nog haarscherp kan herinneren.
Verloren in angst en onzekerheid
Later die nacht ontstaat er nog een situatie waarin ik mezelf verlies in angst en onzekerheid. Ik weet op dat moment geen andere uitweg dan mijn vrouw te bellen, volledig overstuur. Zoals altijd is ze er ook nu voor me en weet ze me gerust te stellen. Ik realiseerde me pas veel later wat ik haar had aangedaan. Uit mijn telefoongegevens blijkt dat ik haar rond 02.30 uur gebeld heb. Wat zal ze geschrokken zijn.
Welk weldenkend mens doet zoiets? Hoewel ik heel blij was haar te horen, heb ik haar wel (opnieuw) laten schrikken en ongerust gemaakt, terwijl ze alleen in huis was zonder enkele vorm van support. Ik voel me daar schuldig over. Hoe heb ik dat nu kunnen doen?
Het brein werkt gek
Gek toch hoe je brein werkt? Achteraf houden die nachtmerries me nog steeds bezig, vooral omdat ze aantonen hoe ik eraan toe was. Het is inzicht dat ik nodig heb om gebeurtenissen te snappen en te aanvaarden, of minimaal te kunnen plaatsen. Blijkbaar komt mijn oude ik weer naar boven en wil ik de controle terug zien te krijgen, al is het maar weer een beetje.
Dagelijks komen mijn vrouw en kinderen op bezoek. Heerlijk om ze te zien en te voelen, want dat laatste was een opvallende behoefte. Hun belangstelling is groot en liefdevol. Ik voel dat echt, maar toch anders dan voorheen, intenser of zo. ‘Houden van’ kreeg een nieuwe inhoud en betekenis. Ik ben trots en heb een bijzonder gevoel vanbinnen. Een gevoel dat vreemd genoeg ook beklemt en me emotioneert. Wat als ik ze kwijtraak?
Nog meer dan anders voel ik dat ik ze helemaal niet kan missen. En wat als ik er niet meer ben? Dan ben ik ze voor altijd kwijt! Het spookt in mijn hoofd en ik krijg er geen grip op. Mijn afgenomen zelfbeeld en de sterke twijfels over de toekomst bieden niet echt troost.
Wil je Robs boek lezen? Bestel dan een of meer exemplaren van zijn boek door een mail te sturen naar hetevenisuitmijnleven@gmail.com. Rob heeft het boek in eigen beheer uitgegeven en stuurt het graag naar je op voor €15,- inclusief verzendkosten!
