Het leven houdt niet op na een herseninfarct. Als iemand dat weet, dan is het de boomlange dierenarts Peter Bracht wel. Zijn levenslust overwint alles. In deze blogpost vertelt Peter over zijn manier van applaudisseren in het theater.
Dijenkletsen is ook applaudisseren. Met één hand is het lastig klappen. Ik kom graag in theaters en dus improviseer ik. Mijn lamme linker ligt op schoot en ik sla erop met rechts. Ook staand ram ik met rechts op de op kruishoogte bungelende linker. Niet te hard, want op hoogte van mijn kruis.
Een dag na terugkomst van ons heerlijk uitstapje naar Mallorca, fietsten Chris en ik naar de stad. Naar cultuurhuis Amare. Wij gingen kijken naar Jandino Asporaat: Judeska Airlines. Wij zijn fan en Robin deed ons twee kaartjes cadeau. Judeska, dus lachen en gieren, omdat het op veel momenten hilarisch is.
Hoe beloon je een artiest voor een goede grap? Dat hoorde erbij. Een applaus op zijn tijd. Het was erg vermakelijk en inderdaad hilarisch op momenten. Zit je dan met je lamme arm en hand. Hardop lachen lukt zeker. Maar het applaudisseren? Ik kreeg een ingeving. Thuis al. Gewoon een korte broek aan, want echte dijenkletsers zullen er ook wel voorbijkomen. Dijenkletsen op blote benen maakt, mits hard genoeg uitgevoerd, ook geluid. En zo komt de boodschap van waardering over, terwijl ik word vermaakt.
Het was een hele leuke met dijenkletsers doorspekte voorstelling in Amare. De dag stond in het kader van de viering van 150 jaar hindoestaanse immigratie. De hele middag werd overgoten met een gezellig Surinaams sausje. Dit cadeau van Robin is een voltreffer en ik heb geleerd dat dijenkletsen ook overkomt. Die ga ik onthouden voor de volgende culturele uitstapjes.
Hoe zit dat dan na de zomer? Als ik bij minder warm weer een lange broek draag? Ik kan moeilijk met mijn broek op mijn enkels het theater in. Maar ja, dat zien wij dan wel weer. Ik ga gewoon naast iemand zitten met een dikke buik. Moet ‘ie wel rechts van mij zitten. Alhoewel. Links kan ook. Klap gewoon met rechts op die buik.
