Rob schreef een boek over zijn ervaringen rondom zijn hersenbloeding: Het even is uit mijn leven. De blogposts die worden gedeeld op Hersenletsel.nl zijn dan ook gebaseerd op de hoofdstukken uit Robs boek. Deze blogpost staat in het teken van de eerste waarschuwing die Robs lichaam jaren geleden al gaf.
In retroperspectief heb ik een paar jaar geleden al een soort waarschuwing gehad. Terwijl ik op mijn werk was, merkte ik dat ik ineens niet meer wist hoe ik een bijlage bij een mail moest voegen. Ik realiseerde me dat er iets mis was, maar de ernst ontging me nog volledig.
Rond 13.00 uur had ik nog een, in mijn ogen, vreemd telefoongesprek gehad en mijn computer gaf 15.45 uur aan. Ik was dus een paar uur kwijt en kon me niets van die tussentijd herinneren. Blijkbaar heb ik die uren apathisch achter mijn pc gezeten. Ook toen was ik dus niet in staat realistisch te denken. Ik weet me te herinneren dat ik dacht misschien iets onder de leden te hebben en besloot eerder naar huis te gaan. Mijn vrouw merkte meteen dat mijn spraak verward was en mijn geheugen me behoorlijk in de steek liet.
De huisarts, die we direct belden, vroeg ons meteen langs te komen. Mijn vrouw reed me naar de huisartsenpost waar de arts binnen twee tellen besloot de ambulance te bellen. Hij vermoedde een herseninfarct, dat zo snel mogelijk, vaak binnen enkele uren, behandeld moet worden met bloedverdunners. Maar ondertussen was het incident waarschijnlijk al sinds 13.00 uur gaande.
Aangekomen in het ziekenhuis (MST) werd er onderzoek gedaan en bleek mijn bloeddruk ruim boven de 200 te zitten. Ik zal niet verder ingaan op de behandeling en beoordeling van de arts. Maar tegen alle verwachtingen in stonden we ’s avonds om 23.00 uur letterlijk op straat. Ik was nog steeds niet in orde en zeker niet de oude. Mijn vrouw heeft hemel en aarde bewogen om tot een andere uitkomst te komen. Ze gaf herhaaldelijk aan dat ze me zo niet kende en dat ik nog echt wat mankeerde. We hebben ons bij het besluit neer moeten leggen en onze zoon heeft ons ’s avonds laat opgehaald en naar huis gebracht.
De dag erna hebben we de huisarts opgezocht. Die vond het verloop van de situatie ook enigszins vreemd. Zijn analyse was dat er mogelijk sprake was van een burn-out. In mijn optiek was dat absoluut niet aan de orde. Want een burn-out heb je alleen wanneer je een klotebaan hebt, een vervelende baas of collega’s, er ziekte in de familie heerst, je huwelijk onder druk staat of je hypotheek onder water staat. En van dat alles was helemaal geen sprake. Eigenlijk liep bij ons alles op rolletjes.
Maar toen de huisarts me vroeg een lijstje te maken van wat ik zoal deed, werd er iets anders duidelijk. Mijn tomeloze inzet had zijn tol geëist en mijn lijf zou na jaren van volle inzet een signaal (die waarschuwing) af hebben willen geven. Er zou sprake kunnen zijn van een TGA, een Trensient Global Amnesia. In normaal Nederlands zou dat een verkramping van bloedvaten zijn met eenzelfde soort effect als een infarct. Met een nog steeds sterk verhoogde bloeddruk zijn we huiswaarts gegaan met de opdracht het maar wat rustiger aan te gaan doen.
Wil je Robs boek lezen? Bestel dan een of meer exemplaren van zijn boek door een mail te sturen naar hetevenisuitmijnleven@gmail.com. Rob heeft het boek in eigen beheer uitgegeven en stuurt het graag naar je op voor €15,- inclusief verzendkosten!
