In de coronaperiode ging Frank op vakantie in de omgeving van Luxemburg en Duitsland. Dit bleek een levensveranderende vakantie voor Frank en zijn partner, want hij kreeg last van hoofdpijn en andere verschijnselen. In deze blogpost vertelt hij over het gevoel dat hij vaak aan de zijlijn staat.
Deze week gaat langzaam. Op zichzelf is de week goed qua hoofdpijnen. Gelukkig geen last van en dat geeft moed. De ergste frustraties en emoties over het afzeggen van de operatie gaan ook weer voorbij. Dat is ook positief om te ervaren. Ook slechte dingen gaan voorbij en er komt weer ruimte voor nieuwe dingen. Fysiek ben ik mezelf een beetje aan het uitdagen met zo nu en dan even onbelast op de hometrainer en een wandeling maken. Van een rondje wijk wat net over de 1 km is nu groter rondje naar de 2 km gedaan, en ook dat gaat prima.
Verder ben ik wat aan het lezen over leven met NAH – dit staat voor niet-aangeboren hersenletsel. Het is een heel grote verzamelgroep van problemen in en met de hersenen. Daarom vind ik het nog moeilijk mezelf daar helemaal in te plaatsen. Maar goed, feit is wel dat ik er thuishoor. Er gebeurt veel aan voorlichting, training en bijvoorbeeld samenkomen met lotgenoten. Dus ik heb me maar bij de patiëntenvereniging aangemeld. Wat ik ervan ga gebruiken weet ik nog niet, maar het is goed te weten wat er allemaal is.
Deze tussenfase geeft ruimte om even op krachten te komen. En ook om te reflecteren waar ik sta en wat ik wil doen na de operatie. Maar het is ook het incasseren van nieuwe teleurstellingen en realisaties. Zoals sommigen weten, was ik dit jaar met een cursus bezig om imker te worden. Sinds februari zit ik in de schoolbanken en hebben we praktijktrainingen. Vorige week zou ik samen met 24 anderen examen gedaan hebben, maar helaas sta ik aan de zijlijn.
Ik kan me niet voldoende concentreren om de feitjes te stampen, laat staan naar Rotterdam-Noord te moeten reizen en 1,5 uur examen te moeten doen (in de avond, als het toch al wel over is met je energie). Het doet pijn om niet mee te kunnen doen en deze week te horen dat bijna iedereen geslaagd is. Ook de diploma-uitreiking in november zal ik dus moeten missen. Gelukkig mag ik op een ander moment examen doen, maar de lol van samen leren en optrekken is er vanaf.
Iets soortgelijks speelt op het werk. Sinds begin vorig jaar – na de overname – wordt afdeling voor afdeling gereorganiseerd. En ja, precies deze maanden loopt dat op mijn unit. Ik heb gelukkig goed contact met mijn leidinggevende en het global management team. En na 20 jaar weet de organisatie wat ze aan me hebben en bevestigen dat ook gelukkig. Maar toch voel ik me wederom aan de zijlijn staan.
Ik voel me onmachtig en het voelt of ik mezelf niet kan verdedigen cq zo goed mogelijk te verkopen. De twijfel slaat al snel toe, omdat ik eigenlijk niet weet wat en of ik überhaupt iets te bieden heb als ik straks weer actief kan zijn. Maar goed, ik heb me gemeld met mijn interesses bij de sollicitatiecommissie en ze worden meegenomen. Ergens is ook dit weer een les in loslaten en vertrouwen hebben dat er voor mij gezorgd wordt, maar eenvoudig is het niet.
Kun je niet wachten op de volgende blogpost van Frank die vol nieuwe informatie staat? Bezoek dan zijn blog en lees alvast zijn andere verhalen: https://hemianopsie.wordpress.com/.
