Het leven houdt niet op na een herseninfarct. Als iemand dat weet, dan is het de boomlange dierenarts Peter Bracht wel. Zijn levenslust overwint alles. Dit is deel 7 van Hersenknetter, waarin hij een mooi briefje krijgt van zijn grote liefde.
Geschreven door: Peter Bracht op 28 augustus 2020, fotografie: Toon Bracht
Ik sla regelmatig door in mijn streven zo veel mogelijk te bewegen en fit te blijven en the high road te kiezen. En toch begrijpt ze mij volledig en steunt ze mij stap voor stap.
Als iemand weet wat ik heb doorgemaakt en hoe groot het gevecht was en nog is, dan is het Chris wel, mijn mattie allermatties, de moeder van mijn kinderen, de liefde van mijn leven. Eerder dit jaar stuurde zij mij een tekst, die ze schreef nadat zij iemand zag ploeteren bij het oversteken. Naar het leek was het iemand die ook een hersenknetter had gehad en druk doende was met de dagelijkse strijd betreffende de zwaartekracht (opstaan, staande blijven, vooruit komen en steeds beter willen leren lopen & verder komen & meer bereiken dan menig arts en behandelaar voor mogelijk had gehouden.) Ze is trots op mij en ik ben trots op haar. Ik sla regelmatig door in mijn streven zo veel mogelijk te bewegen en fit te blijven en the high road te kiezen. En toch begrijpt ze mij volledig en steunt ze mij stap voor stap. You can check out any time you like, but you can never leave, hersenletsel heb je voor altijd samen, tenminste als je ook samen bent. En als je in mijn geval samen bent met de liefste en mooiste vrouw ter wereld, dan ben je zelfs met een handicap de Koning te rijk.
Het briefje
Dit schrijven van haar kan ik nooit genoeg lezen:
Ik zit bij de tramhalte, wachtend op tram 6. Aan de overkant zie ik een jong ogende man, jouw leeftijd, die ongeveer loopt zoals jij loopt. Zijn rechtervoet zet hij scheef neer en het lijkt alsof hij zijn linkerschouder gebruikt om zijn hele linker lichaamshelft naar voren te zwengelen. Zijn tred is ongelijkmatig. Zodra hij alleen nog op zijn rechter voet staat, lijkt hij te balanceren. Snel dat linker been naar voren en de voet op de grond. Nee, ik ben niet bang dat hij omvalt. Hij heeft heel hard getraind om zonder hulpmiddel in zijn linker hand te kunnen lopen, reizen, onafhankelijk te zijn tijdens het mobiliseren. Zijn rechter bovenarm hangt langs zijn borst, zijn onderarm voor zijn buik. Gedwongen gebogen. Ik kan nauwelijks de neiging beheersen om naar hem toe te gaan, om tegen hem te zeggen hoezeer ik hem bewonder, hoe ik bijna zou willen dat ik hetzelfde had als hij om duidelijk te kunnen maken aan hem dat ik niet perfecter ben dan hij.
