Het leven houdt niet op na een herseninfarct. Als iemand dat weet, dan is het de boomlange dierenarts Peter Bracht wel. Zijn levenslust overwint alles. Dit is deel 4 van Hersenknetter. Samen over de brug.
Geschreven door Peter Bracht, 1 juli 2020, fotografie: Toon Bracht
Nog iets dat we delen. IJdelheid. En het feit dat die ijdelheid in een oogwenk gestreeld kan worden.
Laten we het in deze sombere Corona-tijd eens over iets moois hebben. Over vrienden bijvoorbeeld. Tijdens mijn verblijf in het revalidatiecentrum leerde ik veel mensen kennen, mensen die ook opgenomen waren en moesten revalideren. Ook na thuiskomst hield ik contact met meerdere van die lui, die ik sophiavrienden noemde, omdat ik ze in het Sophia hospitaal had ontmoet. Als je in het hospitaal drie keer per dag samen eet, elkaar in de wandelgangen tegen komt en samen verpleegsters en behandelaars bespreekt (‘Die ene is een lekker ding en die van de verpleging mag er ook best wezen, maar die andere juist weer niet.’), dan schept dat toch een band.
Meteen aan de wandel
Met z’n allen, soms ook tegelijk, gingen we door diepe dalen en kenden we goede en slechte dagen. We vonden bij elkaar herkenning en kameraadschap. Toen we elk ons eigen weg gingen en afzonderlijk aan het nieuwe normaal begonnen toen dat begrip nog niet eens bestond, vond ik het altijd fijn om een Sophiavriend te treffen. Maar heel soms kwam het ook voor dat ik nieuwsgierig raakte naar iemand die hetzelfde mee had gemaakt als ik, maar die ik nog niet kende.
Iemand zoals Willem Philipsen.
Net als ik was hij betrekkelijk jong toen hij een hersenknetter kreeg. En ook hij moest stoppen met zijn grote passie, waarmee hij naam had gemaakt, waarin hij uitblonk en waarmee hij zichzelf voorzag in zijn levensonderhoud. Voor mij was dat dierenarts zijn en voor hem was dat gitaar spelen. En hoe! Zo speelde hij in de band van Anouk, in Postman en in Soulvation. Ik zag hem als gast bij De Wereld Draait Door praten daarover en later bij Het Fitte Brein. Hij werd een graag geziene gast in programma’s en een veelgevraagd inspirational speaker, o.a. voor Ted. En ik dacht: ik moet die gast ontmoeten en spreken. En zo geschiedde. Wij legden contact via Facebook en de afspraak in Rotterdam was zo gemaakt. Ik zag hem bovenaan de roltrap van metrostation Leuvenhaven en de Corona-maatregelen konden meteen overboord toen we elkaars rechter hand schudden. We gingen maar eens aan de wandel.
Onze typische loopjes
En daar liepen wij dan ouwehoerend over de Erasmusbrug zonder echt erg te hebben in de waanzinnige omgeving van deze unieke plek in Rotjeknor. Met onze typische loopjes leken we wel een toeristische attractie samen. We liepen richting hotel New York waar we een hapje en een drankje zouden doen, toen we halverwege de brug werden aangesproken door een niet bepaald onaantrekkelijke dame. Ze vond ons bijzondere mannen en vroeg of ze een foto van ons mocht maken. Nog iets dat we delen. IJdelheid. En het feit dat die ijdelheid in een oogwenk gestreeld kan worden. Na de foto zetten we als twee blije eikels onze tocht voort naar Hotel New York. Zou er in New York ook een Hotel Rotterdam zijn?, vroegen we ons af.
Over van alles
Eenmaal zittend aan ons tafeltje in dit bijzondere hotel ging het gesprek de diepte in. Maar ook de breedte. Het ging over van alles. Over onze revalidatie, over de weigering om het op te geven, over onze relaties, ons seksleven en over mijn Goddank niet uitgevoerde plan om er een einde aan te maken. Wat een mooi mens is Willem, bedacht ik me. Een man die mega wijs is en goed laat zien hoe ver je komt met acceptatie en berusting. En dat alles zonder dat hij zijn gedachten en inzichten aan je opdringt en je probeert te veranderen.
De dag vloog voorbij. Toen we op dezelfde plek waar we elkaar hadden ontmoet, afscheid namen, bedankte ik hem voor die keer dat hij in DWDD vertelde dat de oude en de nieuwe Willem samensmolten tot de ultieme, verbeterde Willem 2.0. In die periode zat ik even moeilijk en die woorden inspireerden toen enorm. Net als deze bijzondere, knetterfijne dag 1 en al inspiratie was. Het leven is mooi. Als je goed kijkt.
Lees ook: Hersenknetter (deel 2): Cursus relativeren.
