Het leven houdt niet op na een herseninfarct. Als iemand dat weet, dan is het de boomlange dierenarts Peter Bracht wel. Zijn levenslust overwint alles. Dit is deel 1 van Hersenknetter, waarin een vakantieherinnering helemaal goed is.
Geschreven door Peter Bracht op 13 mei 2020.
Ik ben eerlijk, ik zeg waar het op staat. Sowieso zeg ik sinds mijn hersenknetter waar het op staat. Soms schrik ik er zelf weleens van.
Wat ik mis. Stukgaan op de fiets. Eind april 2017, Fuerteventura, zes weken voor de hersenknetter. Langs de ruige noordkust loopt er tussen Corralejo en La Cotillo, plekken waar je goed kan surfen, een heerlijk kronkelend en met stenen bezaaide zandweg. Daar, in zwembroek, T-shirt en slippers, met pet achterstevoren op, op het heetst van de dag, met de zon hoog aan de hemel en vol in mijn nek, ben ik op een gehuurde mountainbike aan het raggen en aan het stampen. Bij ieder heuveltje schakel ik terug om vervolgens vlug door te schakelen bij de afdaling. Links zie ik de wilde blauwe zee, rechts van me het voor de Canarische eilanden typische maanlandschap.
Kruishoogte
Ik zie een aanlokkelijk wit strandje, ik rem, stap af en met de fiets aan de hand en het zweet in mijn nek en bungelend aan mijn neus loop ik het strandje op, laat na een meter of 15 de fiets vallen in het zand en loop door. Vlak voor de branding schop ik mijn slippers uit en loop ik de zee in tot kruishoogte (‘Tot aan je piemel en niet verder!’ riep mijn moeder altijd tegen mijn broertje en mij als we bij Wassenaar of Monster de koude Noordzee in liepen). Met een zucht van verlichting laat ik me achterover in het water vallen. Ik slaak een paar vreugdekreten. Het liefdespaartje verderop staat verschrikt op. De vlug bijeengeraapte kleding wordt gebruikt voor het bedekken van de lichaamsdelen, die in bloei staan.
Even later zit ik weer op de fiets. Mijn zeiknatte T-shirt, pet en zonnebril drogen onderweg wel. En weer is het knallen geblazen op de pedalen. Af en toe hap ik stof als er een groep toeristen in buggy’s voorbij komt. Bij het resort aangekomen, liggen mijn vrouw Chris en de kinderen te relaxen bij het zwembad. Was het fijn, papa? Het was meesterlijk!
Een uitdaging
Meesterlijk. En ik mis het. Ik ben eerlijk, ik zeg waar het op staat. Sowieso zeg ik sinds mijn hersenknetter waar het op staat. Soms schrik ik er zelf weleens van. Maar toch zijn die gedachten me dierbaar en doen ze geen pijn. Dat was mijn leven. En mijn leven was goed. Maar dit is ook niet verkeerd. Het is anders, dat wel. Een uitdaging.
Nu ga ik stuk op mijn speciale Azub Ti-Fly driewiel ligfiets. En dan moet ik het hebben van een andere zee, namelijk die van Scheveningen en dan via de duinen knallen naar de Wassenaarse slag. Die Noordzee moet je trouwens anders benaderen dan de zee op Fuerteventura. Ik sowieso. Zou het duiken in de golven er nog inzitten? Dat is geen reële gedachte. Alhoewel, het poedelen lukt me nog wel. Ik kan zwemmen met één arm. Deze zomer wordt dat mijn ding. Kom maar op! En als je hersenletsel hebt en je loopt door de branding in zee, moet je niet naar je benen kijken, want je valt dan door het geweld van de aan en afrollende golven geheid om. Ben je wel in één keer door.
