Fiona kreeg op haar 29e een herseninfarct. Haar zoontje is inmiddels 2 jaar. Elke vier weken deelt zij hier haar verhaal als jonge moeder met NAH met jullie. In deze blog: de bevalling.
Mijn partner ziet het gezicht van de gynaecoloog van zelfverzekerd veranderen naar bedenkend. Hij vraagt haar wat er aan de hand is en zij bespreekt kort met het team wat er gedaan moet worden. Mijn partner krijgt hier niets van mee. De baby moet eruit komen en it’s up to me. Ook tijdens het persen zijn mijn partner en de gynaecoloog het niet met elkaar eens, here we go again! De gynaecoloog roept van down under; door, door, door, duw, duw, duw en mijn partner roept naast me; rustig aan, zo is het genoeg, niet teveel inspannen (omwille van de druk in mijn hoofd). Ik ‘lig’ er uiteraard niet comfortabel bij en denk alleen maar aan; slapen of de baby moet eruit. Ligt er maar net aan of mijn ogen open of dicht zijn op het moment.
Ik die geen puf, kracht of energie heb denkt te persen wanneer dit aangegeven wordt maar het is al snel duidelijk dat de baby er zo niet uit gaat komen.. Het heeft te lang geduurd, we zitten op dag 3 en ik heb al mijn energie al verbruikt. Gedurende 3 dagen pieker ik me suf, slaap ik slecht, maak ik me ongerust, wacht ik op vliezen die niet gebroken willen worden, wordt er meerdere malen ‘gevoeld’ voor ontsluiting, tel ik de minuten, uren en in mijn geval de dagen af om eindelijk te persen… Vreselijk, om het alsnog dan niet te kunnen doen wanneer het moment aanbreekt! De hulpmiddelen worden ingeschakeld. Ik weet dat er 2 knieën langs mijn lichaam worden gezet en krijg hierna weer niets mee. De verpleegster buigt zich over mijn lichaam heen en plaatst haar handen op mijn buik en duwt ‘mee’, er worden ‘zuignappen’ op het hoofd van de baby geplaatst en de ‘knip’ wordt gezet. Dit komt ook totaal onverwachts bij mijn partner. De baby die geen zin had om op 7 april geboren te worden is op 10 april om 1:36 geboren.
Ik schakel van totale uitputting, geen spraak en wegdoezelen naar mommy mode. Ik hoor niet meteen een huil, de paniek en de vragen slaan toe. Hij huilt niet en hij wordt niet meteen op mij gelegd. Ik richt me meteen op mijn partner die er ‘fysiek’ wel bij staat maar mentaal helemaal uitgeschakeld is. Snel daarna huilt mijn zoontje.. Vol ongeloof en verbazing blijft mijn partner naar ons zoontje staren, er komt geen woord uit hem. Hij is in complete shock. Op de een of andere manier als ik hoog in mijn emotie zit ga ik engels praten. “En schat, is he okay?”, “Are you okay?”. Door de onwetendheid en de onrust begin ik tientallen vragen te stellen. Hij kijkt stomverbaasd naar mij zonder antwoord te geven. “Hij denkt natuurlijk van alles maar het moet nog bij hem binnenkomen. Hij is al dagen mijn stem en nu was zijn stem op.. De onmacht wat hij tijdens mijn herseninfarct heeft meegemaakt beleeft hij weer opnieuw.
Nadat alles in orde is worden wij teruggebracht naar de kraamafdeling. De gynaecoloog is de dag erna langs gekomen om haar excuses aan te bieden. Ze voelde zich toch wat naar rondom de bevalling. Ze wilt ons niet het gevoel geven dat wij een bepaalde richting op werden gepusht en het alsnog achteraf een keizersnede had moeten zijn gezien de omstandigheden. Ze heeft de situatie verkeerd ingeschat en mij overschat aldus de gynaecoloog. Voor “nu” laten we het hierbij, excuses zijn aanvaard.
