Ik ben in 2007 geopereerd aan een laaggradige hersentumor. Ik had pas in de gaten dat de soms slepende voet daardoor kwam toen men mij vroeg of mijn voet wel eens sleepte. Toen ik revalideerde werd dat slepen weer geconstateerd toen ik op de loopband liep. Ze beschreven het als ‘als je loopt neemt je rechter been je linker been mee’. Zo nu en dan laat ik van alles uit mijn handen vliegen en ook op het aanrecht stoot ik er door mijn ongecontroleerde bewegingen van alles af. Doordat ik ook heftig trilde op sommige momenten ben ik uiteindelijk bij een arts terecht gekomen die mij Pramipexol voorschreef, een middel dat Parkinson patiënten ook slikken. Het frappante is dat mijn eigen oncoloog absoluut niet het verband legt met de hersenbeschadiging met het hierboven beschreven scala aan klachten. Erger nog: hij vroeg of ik van een glaasje hield!
Ik kreeg van de neuroloog een spieronderzoek en daaruit bleek dat ik nonstop mijn spieren aanspan. Een grillig beeld werd het genoemd. Onverwachts ging deze arts weg en er is nooit meer aandacht aan besteed. Met lopen heb ik veel moeite en toch werd er nooit goed gekeken wat er nou precies aan de hand was. Sinds kort kom ik bij een fysiotherapeut die constateerde dat mijn ene been één ongebruikte spier heeft en één die helemaal op scherp staat. Dankzij jullie bericht op Facebook over spasticiteit werd ik mij wederom bewust waar deze problematiek vandaan komt. Nu eerst maar even kijken hoever ik kom met oefenen en daarna wellicht weer doorpakken bij een neuroloog. Geen spectaculair of grappig verhaal, maar wel een van altijd weer zelf opnieuw het wiel uitvinden. Ik ben 55 jaar en alleenstaande moeder van een zoon met autisme van 18. Knokken in het leven is mijn tweede natuur – en dat is helaas ook nodig!
