Fiona kreeg op haar 29e een herseninfarct. Haar zoontje is inmiddels 1 jaar. Elke vier weken deelt zij hier haar verhaal als jonge moeder met NAH met jullie. In deze blog: het besef dat ze veranderd is en de onzekerheid van de IVA uitkering aanvraag.
De steekjes die ik laat vallen hebben mij de ogen open gemaakt dat er iets veranderd is. Ik ben veranderd. Het werk en de collega’s zijn hetzelfde gebleven. Van multitasking tot mijn concentratie behouden, het is niet meer hetzelfde. Het stoort me, ik begin er last van te krijgen. Conclusie: Werk en thuis is nu niet te combineren voor mij.
In februari is dan ook besloten om de opbouw te beëindigen en het 2de jaar van mijn ziektewet thuis te blijven. Een IVA aanvragen lijkt voor nu het beste, maar het UWV heeft de IVA afgewezen. Er wordt vanuit het werk een beroep gedaan op het afwijzen van een IVA uitkering.
‘Een IVA uitkering is dat je voor minimum 80-100% arbeidsongeschikt bent.’
Het werk, UWV en de bedrijfsarts gaan heen en weer met mijn dossier. Wat een onzekere tijd, je hoort van alles van de betrokken partijen en slaat alleen het negatieve gedeelte op. Waar ik vooral bang voor ben is het niet kunnen terugkeren naar mijn huidige werk maar opzoek moet gaan naar ander werk. ‘Waar, hoe, wanneer, hoeveel uur’? Het liefst blijf ik uiteraard op mijn eigen werk met de nodige aanpassingen. ‘Kan dit? Zeker kan dit.’ Voor nu is het niet haalbaar maar in de toekomst zie ik zoveel mogelijkheden. Het helpt dan ook niet dat ik me vast houd aan een stukje hoop door de mondelinge toezeggingen vanuit het werk.
De maand maart besluipt ons langzaam. De maand waar we werkelijk elke dag het nieuws op hebben staan. Hier word je althans ook niet vrolijker van, maar je wilt wel op de hoogte zijn van wat er zich in de wereld afspeelt. 18 maart 2020, mijn verjaardag, mijn verloving en een corona pandemie?! De wereld staat even stil. Mijn partner heeft een surprise party georganiseerd voor mijn 30ste verjaardag. Geluk bij een ongeluk hebben we het thuis met een klein gezelschap kunnen vieren. Dit vond ik achteraf ook veel fijner aangezien hij mij op deze dag ten huwelijk heeft gevraagd. Na mijn herseninfarct hou ik van kleine, intieme settings en vooral niet teveel poespas. Het was vooral een dag dat ik besef hoe dankbaar ik ben met zo een partner aan mijn zij. Dit was overduidelijk aangezien ik na zijn aanzoek wel 3 keer dankjewel heb gezegd!
Alle communicatie met instanties verloopt nu digitaal. Bij elke brief of telefoontje wat ik krijg, word ik nerveus en klap ik dicht. Alle informatie is teveel, ik heb alleen iets aan een conclusie zodat ik daarop verder kan gaan. In de tussentijd heb ik nog het nieuws gekregen dat mijn bedrijfsarts gaat stoppen met de samenwerking met het werk. Ik ben hier even stil van… Zij is de kartrekker in het hele proces, zonder haar ben ik nergens. En nu..? MAAR… I’m shocked en overladen door blijdschap want zij neemt mijn casus als enige mee. Iemand die vanaf het begin van het proces achter mij staat en die pas gaat loslaten wanneer het voor haar goed voelt om te doen. Ik voel me zo vereerd dat ze dit wilt doen. Ze zegt vastberaden: ‘We gaan voor een 2de IVA aanvraag. Hier heb je recht op’.
En dan neemt het leven ineens een andere wending. Iets waar ik me 9 maanden op mag verheugen.
