De kaartverkoop voor de voorstelling ‘Thuis begint het pas’ is van start. Reserveer nu een kaartje zodat u zeker bent van een plaats! Vol = Vol.
Reserveren kan op http://www.theatergroephersenkronkels.nl/reserveringen
Hier onder kunt u lezen hoe theatergroep Hersenkronkels is ontstaan:
‘Hersenkronkels, theater door mensen met NAH’:
Interview tussen de regisseur en een speler
Monique v.d Stoep, is speler en als regio-ondersteuner betrokken bij de organisatie van ‘Hersenkronkels’, in gesprek met Paul Raterman, ambassadeur in Zuid-Holland en projectleider en regisseur.
‘Hoe ben je erop gekomen om met de groep te starten?’, vraagt Monique aan Paul.
‘Altijd al heb ik theater gemaakt, ik deed optredens tussen de schuifdeuren toen ik 3 jaar oud was! Later ben ik jeugdtheater gaan doen. In die periode kreeg ik ook mijn hersenbloeding, ik was heel jong, 9 of 10 jaar oud. Toneel was daarom een uitlaatklep en houvast. Later heb ik er mijn werk van gemaakt. Voor en achter de schermen. Ook ben ik gaan regisseren en eigen stukken gaan schrijven. Toen ik training volgde om ambassadeur te worden bij Hersenletsel.nl en vertelde dat ik theater maakte’, werd mij gevraagd, ‘waarom ga je geen theater maken over NAH?’ ‘Dat heeft even geduurd maar uiteindelijk toch besloten om te starten met de groep. En jij Monique hebt een belangrijke rol gespeeld. Soms heb ik de neiging om te twijfelen’, en jij zei me, ‘Je moet het gewoon doen, en dan zie je vanzelf wel verder’.
Wat spreekt jou aan om deel te nemen? vraagt Paul aan Monique.
Ik heb het altijd al leuk gevonden om toneel te spelen, op school was er een week afsluiting en daarin speelde ik altijd wel een rol. Later ben ik theatersport gaan doen. Je kreeg bijvoorbeeld maar één zin en dan begon je gewoon met elkaar een scene te maken. Na mijn hersenletsel was ik gestopt dus ‘Hersenkronkels’ is een mooie manier om weer met theater bezig te zijn. Wat vind je er van om theater over NAH te maken? ‘Het is belangrijk omdat er nog zoveel niet bekend is. Ook in mijn omgeving wordt nog regelmatig gevraagd, ‘heb je er nou nog steeds last van?’ En bij het UWV ben ik tegen veel onbegrip aangelopen. Het is heel fijn dat er in de groep veel herkenning is. Je hoeft niets uit te leggen, omdat je allemaal een vorm van NAH hebt. En als we bij het publiek kunnen zorgen voor wat meer begrip is dat mooi meegenomen’.
Monique wil van Paul nog weten; Wat wil je bereiken met de groep?
Het is mooi dat er veel vertrouwen is. De sfeer is goed, er wordt veel gelachen. Daarnaast wil ik ook heel graag dat deelnemers wat meer in hun kracht komen. Een aantal spelers hebben aangegeven dat ze nu al wat meer zelfvertrouwen hebben gekregen. Ik denk dat dit straks sterker wordt, wanneer we spelen voor publiek. Het zou mooi zijn wanneer het niet bij een voorstelling blijft maar we uit kunnen groeien tot een vaste groep die stukken maakt over NAH.
