Amper herstelt van de vakantie komt het nieuwe vraagstuk namelijk vier ik een feestje (mee) ja of nee.
Toen ik acht jaar geleden voor het eerst op nacontrole mocht naar de neuroloog was zijn laatste opmerking vlak nadat hij mij vertelde dat dit ook de enige nacontrole zou zijn, ik hoefde niet meer bij hem terug te komen, wat ik op zich al bijzonder vind omdat het krijgen van een herseninfarct één van de zwaarste diagnoses is en je moet het dan verder maar uitzoeken, gelukkig mocht ik een revalidatietraject in zodat ik daar m’n vragen en dergelijke kwijt kon en daar kon ik op zoek naar mijn nieuwe leven maar dit even ter zijde want het ging over iets anders.
De beste man gaf mij mee “Zo u heeft vanaf nu altijd een excuus om niet meer naar feestjes e.d. te hoeven”
Verbijsterd hoorde ik dat aan en liep beduusd weg.
Later bedacht ik, die man houdt waarschijnlijk niet van een feestje of gezelligheid want wat kan je anders met zo’n opmerking bedoelen.
Zelf stond ik het heel anders in. Mijn motto was destijds (en nog lang erna) “Celebrate something every day” Want het leven kan van de één op de andere seconde totaal anders zijn.
Ik ging dan ook naar iedere verjaardag/feestje en ik moest daar iedere keer een week of drie (ja echt waar) van bijkomen. Ik reageer heel heftig op prikkels dus tja na een half uurtje begon ik het al te merken en na een uur kon ik eigenlijk niks meer maar durfde dan ook niet meer op te staan want dat vond ik het ergste van alles omdat ik dan zwalkte als een zatlap. Ik moest dan zwaar ondersteund de kamer/zaal uit. En in die tijd werkte ik ook nog dus je begrijpt dat ik van terugval naar terugval leefde.
Op een gegeven moment ging ik wel beter opletten, ik zorgde dat ik strategisch een plekje had daarvoor moest ik wel zorgen dat ik als eerste aanwezig was en ik vroeg af en toe op een verjaardag of de muziek wat zachter mocht. Dat laatste werd natuurlijk niet gewaardeerd. En als de één ‘m wat zachter zette dan zette de volgende ‘m weer harder. En ik voelde me een zeur dus ik ging het niet nog een keer vragen.
Ik dacht ik doe het anders, ik koop op maat gemaakte oordopjes dan heb ik minder last van het geluid. Maar helaas ik heb ook last van gevoelsprikkels dus de oordopjes maakten het er niet beter op. Ook het geluid van suizen in mijn oor en het horen kloppen van mn hart en mn ademhaling maakte me gek. Afijn 180 euro armer en nog steeds niet geholpen.
Dan komt er een moment dat je af en toe moet beslissen om niet naar een feestje te gaan maar daar wordt dan ook weer niet goed op gereageerd door de omgeving want waarom naar de een wel en naar de ander niet? En ik hou graag iedereen te vriend dus tja.
Vlak voor mijn 50e verjaardag kreeg ik infarct nummer twee voor mijn kiezen en mijn feestje werd dus uitgesteld naar half september. En in de week voor het feest werd ik met de ambulance afgevoerd voor weer een nachtje of twee op de stroke. Het heeft mij er niet van weerhouden om mijn feestje door te laten gaan. Want nu wist ik het zeker, VIER ALLES WAT ER TE VIEREN VALT.
En hoewel ik daar eigenlijk nog steeds achter sta staat mijn verjaardag weer voor de deur en twijfel ik ineens of ik het wel moet vieren. Het is steeds zo warm momenteel en daar heb ik flink last van. Ik woon in een appartement en dat is niet koel te krijgen. Daarnaast is mijn schoonzusje 3 dagen later jarig en dan ben ik nog lang niet herstelt.
En dan is er eind oktober een ander feest want dan zijn mijn man en ik namelijk 25 jaar getrouwd. Onze trouwdag hebben we niet groots gevierd omdat we toen echt geen geld hadden. Dat zouden we wel doen bij 12,5 jaar maar ook toen hebben we het niet gedaan want ja toen was mijn moeder nog maar net overleden. Dan maar met 25 jaar en dan echt! En nu is het bijna zover en is alles zo schreeuwend duur geworden dat het geven van een groot feest eigenlijk helemaal niet meer kan zeker niet nu ik niet meer werk. En tuurlijk zegt iedereen joh doe het niet, dat is toch zonde van je geld maar mijn overtuiging van vier alles wat je vieren kan dan??
Ik word een beetje moe van mezelf, de ene keer zeg ik we doen het tóch en dan denk ik weer nee… ga wat leuks doen met de kinderen…
Afijn wat het ook gaat worden, ik weet dat ik of mezelf teleurstel of voor lange tijd zwaar overprikkeld raak. Beide vind ik niet leuk.
En ja ik weet het, het is een dilemma van niks, er zijn veel ergere dingen aan de hand in de wereld, waar heb ik het over. Feestjes…En wie weet zitten we dan wel weer in een lockdown.
Ja het klopt, ik heb teveel tijd om na te denken….
Tot volgende maand!
Liefs,
Belinda
