Ik schreef voor vandaag verschillende blogs, verschillende onderwerpen maar ik kon de juiste toon niet vinden. Noemen ze dat een schrijversblock? Nee, want inspiratie heb ik genoeg. Vaak als ik dan worstel met woorden of gevoelens lukt een gedicht schrijven wel. Best raar. Dus dit keer (weer) een gedicht van mijn hand:
Ik loop nietsvermoedend door mijn huiskamer
Plots is hij daar…De man met de hamer
Alle energie die ik al dagen had
Samen met dat gevoel ‘ wie maakt mij wat ‘
Glipt in één tel door mijn vingers weg
Alsof het zeggen wil, jij komt hier niet mee weg.
Allés kon vorige week, agenda vol
Vrienden op bezoek, zelfs uiteten voor de lol
Heel even tegen beter weten
Was ik mijn NAH vergeten
Nu lig ik hier stil in een donkere kamer
Geveld door die man met de hamer
Kan ik geen prikkel meer verdragen
En moet ik andere wéér om hulp vragen.
Mijn NAH is zo onvoorspelbaar als de pest
Ik wil gewoon, gewoon zijn net als de rest
Het is toch moeilijk uit te leggen, iets wat je niet ziet
Wat er de ene week wel is en de andere week weer niet.
Maar vanaf vandaag heb ik een nieuw vrindje
U heeft het vast wel voorbij zien komen mijn paarse lintje
Hiermee zeg ik: Al zie je dat ik geniet
Die onzichtbare beperkingen zijn er, ook al zie je ze niet!
Liefs,
Just me; Monique
