Elke twee weken neemt Monique jullie mee in haar leven met NAH. In dit achtste blog gaat het over eenzaamheid, een veel voorkomend probleem bij mensen met NAH.
Eenzaamheid
Ik ben speler van de theatergroep Hersenkronkels. Deze groep maakt theater over alles waar iemand met hersenletsel mee te maken krijgt of tegenaan loopt. De spelers hebben allemaal een vorm van hersenletsel. Theater maken helpt je om bepaalde zaken eens onder de loep te nemen of te relativeren. Of lekker uitvergroot neer te zetten. Het geeft je zelfvertrouwen, het helpt bij verwerking maar bovenal het is gewoon ontzettend leuk.
Van de week hadden we de opdracht om iets over relaties en eenzaamheid te spelen. In tweetallen ga je met deze twee gegevens een scene maken…relatie of eenzaamheid…of eenzaam in je relatie. Na 10 á 15 minuten laten we aan elkaar de scène zien. Bizar hoe diep en indrukwekkend zo’n scene gaat binnen 10 minuten. Confronterend ook. Zo confronterend dat ik emotioneel naar huis ging. Ik had een verdrietig gevoel, een knoop in mijn buik en mijn tranen zaten hoog. Wat een akelig iets is eenzaamheid.
Niemand, denk ik, zal eenzaamheid met mij associëren. Ik ben een vrolijke meid, ik heb veel lotgenoten om mij heen, mijn gezin, vrienden. En als je mijn sociale media een beetje volgt ook een leuk sociaal leven. En toch ervaar ik soms een intens gevoel van eenzaamheid. Voor mij is dat een diepgeworteld gevoel. Het kan mij zomaar overvallen, zelfs in gezelschap, als ik dus niet alleen ben. Onbegrepen voelen, oppervlakkigheid, wie kent mij nu echt? Mensen zien mij lachen…maar weten zij wat er achter die lach zit? Mensen vinden mij soms (te) direct maar weten zij waar dit vandaan komt? Het intens verbonden zijn met iemand, zielsverwanten, aan één blik genoeg hebben, hetzelfde zeggen op bepaalde momenten, lachen samen om niets. Met mijn man heb ik dit. Maar zelfs bij hem kan ik mij soms eenzaam voelen.
Het missen van mijn overleden ouders, het niet hebben van broers/zussen geeft mij een stukje eenzaamheid. Het ‘Rémi-gevoel’, het alleen op de wereld gevoel. Mijn hersenletsel heeft dit gevoel zeker versterkt. Door mijn beperkingen is eenzaamheid verder in mijn leven geslopen. Het niet meer kunnen werken, het niet meer zo makkelijk kunnen deelnemen aan drukke activiteiten, het verliezen van vrienden, collega’s. Mijn chronische vermoeidheid, overprikkeling, het niet meer ad hoc kunnen schakelen, mijn geheugen wat slechter is en zo kan ik de lijst nog wel aanvullen.
Midden in een gezellig samen zijn kan vermoeidheid, verdriet of boosheid mij zomaar overvallen. Het afhaken, de onmacht hiervan, het weer niet kunnen meedoen…geeft een eenzaam gevoel. Knagend. Ook andersom. Als ik mij goed voel en denk ‘ik bel een vriend of vriendin’. Die zijn aan het werk, gaan sporten, gaan uit, hebben een overvolle agenda…ook dan kan ik mij eenzaam voelen. Niemand heeft tijd voor mij.
Vakantieplannen, ernaar uitkijken: het geeft mij stress, onduidelijkheid, ik heb er geen grip op… het brengt mij weer bij dat eenzame gevoel. Het gevoel dat het vroeger anders was. Dat ik heel internet afstruinde naar de omgeving, wat er te doen is, waar die leuke restaurantjes zitten, de mooiste stranden. De energie ontbreekt mij…verdrietig…en dan voel ik mij alleen…eenzaam.
Het ‘wat zal ik vandaag eens gaan doen – gevoel’? Voor iedereen die volop in het leven staat een ultiem gevoel denk ik. Maar als je door NAH min of meer “gedwongen” thuis zit, je energie, activiteiten, taken elke dag moet plannen dan is dat totaal anders. Dan kan verdriet mij overspoelen, eenzaamheid mij overvallen. Tot aan depressieve gevoelens en gedachten aan toe. Voor mij is eenzaamheid dus niet zozeer het alleen in persoon zijn. Maar meer het niet meer kunnen meedoen met de rest. Tuurlijk kan ik nog van alles in mijn eigen tempo en ja ik ben gelukkig dat ik er nog ben en alles doe al is het in een tandje lager. Maar die eenzaamheid is er wel. Soms. Ik voel het, tot in het diepste van mijn ziel. En ik vind het een verschrikkelijk gevoel. Ik kan er om huilen. Ik kan mij er letterlijk beroerd door voelen.
Gelukkig gaat dit gevoel ook weer voorbij…of ik stop het weg, negeer het of laat het niet toe. Dus mensen om mij heen zien of weten het ook niet altijd. Ook weer lastig. Nu dus de vraag van Paul, onze regisseur, ga dit gevoel eens op toneel neerzetten? Een mooie uitdaging…
