Fiona kreeg op haar 29e een herseninfarct. Zij heeft een baby van 9 maanden. Elke vier weken deelt zij hier haar verhaal als jonge moeder met NAH met jullie.
‘Ga ik het doen of laat ik het voor wat het is?’. Maanden confronteerde ik mezelf met mijn mini dilemma. Ik geef namelijk anderen als advies om te doen waar hun hart ligt zodat ze later niet kunnen zeggen ‘had ik maar…’ . Zelf schuif ik mijn eigen verhaal opzij door mijn social media angst. Ik heb lang getwijfeld om mijn verhaal te delen. Ik had tot 2022 geen social media dus dit is een grote stap voor mij.
Voor mijn herseninfarct was ik een gesloten persoon over alles rondom mijn privé leven. Mijn levens motto was dan ook: lachen en doorgaan! Voor mijn vrienden en familie was ik een extravert persoon en dan mag je best wel de nadruk leggen op EXTRA. Mijn vader moest altijd lachen en zei dat ik in elke situatie “too much” was. Mijn persoonlijkheid was een “bomb” van alles bij elkaar. Ik liet graag alleen maar de goede kanten en momenten van mijn leven zien. Tot ik mijn klap in maart 2019 kreeg. En nu..? Hoe ga ik dit moeten delen, mensen gaan vragen stellen, mensen zijn bezorgd… Langzaam maar zeker heb ik stukje bij stukje mijn verhaal verteld. Het lag er ook nog aan bij wie ik welke versie kon vertellen. Ik was blijkbaar nog steeds bezig met hoe ik voorheen was, het masker opzetten wat iedereen van me gewend was. Ik had zelf gebrek aan ziekte inzicht en kon niet accepteren dat ‘ik’ veranderd was, dus hoe kon ik dit uitleggen aan een ander? Dit was vermoeiend dus trok ik me vaker terug.
In januari 2022 nam ik contact op met hersenletsel.nl. Ik was op zoek naar een platform waar hersenletsel centraal staat. Ik had al snel een mail terug met de vraag of ik geïnteresseerd was om hun 2de vaste blogger te worden. Wow dit had ik niet verwacht, zo snel.. Ik kreeg de kans om mijn verhaal te delen. There was no turning back, toen ik de datum kreeg om mijn verhaal in te sturen. Hoe en waar te beginnen, ik wil zoveel vertellen. Eerst maar beginnen met eerlijk te zijn over mijn verbeterpunten zodat jullie bepaalde dingen wellicht door de vingers kunnen zien haha.
Mijn voordeel is dat ik tijdens mijn proces veel heb opgeschreven zodat ik bepaalde situaties niet zou kunnen vergeten en dat dit mijn eigen verhaal is en ik me niet druk hoef te maken om wat ik schrijf. Aan de andere kant het nadeel is TYPEN… dit is niet mijn sterkste punt, nooit geweest dus dat ligt niet aan mijn beperking haha! Ik ben een face to face person. Vooral nu vind ik het fijn om de meningen van anderen te weten met een gezichtsuitdrukking erbij. Dit maakt alles zoveel puurder en echter wetende dat mensen altijd hun eigen mening hebben. Thank God for that! Maar er ook bewust bij stil staan dat er veel onbegrip zal zijn. Ik verwacht niet van een ander om het te begrijpen want vóór mijn eigen hersenletsel begreep ik ook niet hoe het allemaal werkte.
Maar goed dit is wat ik wil en ik ga me focussen op wat ik wil bereiken! Dat wordt meestal toch gevraagd, wat wil je hiermee bereiken? Wat wil ik hiermee bereiken? Ik wil graag mensen bereiken, jong en oud die zich (h)erkennen in mijn verhaal, naasten die zich niet kunnen (h)erkennen in mijn verhaal en vraagstukken hebben over hoe om te gaan met iemand met een hersenletsel. Iedereen inspireren dat er bij een tegenslag altijd nieuw inzicht komt.
I’m ready for it.
