Het leven houdt niet op na een herseninfarct. Als iemand dat weet, dan is het de boomlange dierenarts Peter Bracht wel. Zijn levenslust overwint alles. In deze blogpost vertelt Peter over de gezelligheid van basketbal. Iets waar hij nog steeds enorm van geniet, ook met zijn hersenknetter.
Behoedzaam laverend tussen het winkelend publiek over de Herenstraat in hartje Rijswijk met de Sonos Roam die vette hiphop uitspuugt in de fietstas. Op de afspeellijst staat Last Chance U: Basketball. Toepasselijk, want ik ben op weg naar het splinternieuwe sportcomplex De Altis om te coachen.
Dankzij de muziek en het mooie weer kom ik helemaal in the mood. Hiphop en basketbal zijn onlosmakelijk met elkaar verbonden bij deze thuishaven van Lokomotief Rijswijk, de lokale basketbalclub met een rijke traditie. Mijn vrienden van heren 4 spelen tegen heren 4 van Loko.
Met een beetje trek hobbel ik boven aangekomen de kantine in. Ik heb nog een half uur en het is tijd voor een tosti. Ik word direct verwelkomd door Michel. Een van de vrolijke gezellige gasten die jaarlijks op ons toernooi waren in Utrecht. Uitsluitend voor studenten was dat, maar daar gaven deze Haagse jongens een olijke draai aan door zich in te schrijven als vertegenwoordigers van de Universiteit van Scheveningen. Lekker gebasketbald en heerlijk gedronken en gelachen met deze gasten waarvan enkelen, onder wie Michel, behoren tot het meubilair van Loko en meeverhuisd zijn van hun oude hal de Schilp naar de Altis.
Er worden voorafgaand aan onze wedstrijd drie wedstrijden gespeeld door jeugdteams. En ik zie nog een bekende heen en weer rennen met een fluitje in zijn mond. Hij speelt straks tegen ons, maar vervult graag van tevoren deze plicht die bij het lidmaatschap van een sportclub hoort. Ook hij is deel van het meubilair hier. Theo de Bruin. Een stuk groter en steviger dan ik. Een center met eredivisie-ervaring die bevriend is met onze coach en vaak met ons meetrainde bij sportcentrum Olympos, de thuishaven van SBU. Mijn cluppie in Utrecht vroeger.
Theo en ik maken na de hartelijke begroeting een praatje. Inmiddels 56 jaar is hij en nog steeds een klassespeler. Nog steeds de goedaardige reus van weleer. Terwijl beide teams warmlopen voor de wedstrijd die mijn vrienden van Cobranova kansloos zullen verliezen, vallen mij nog twee bekende koppen op bij de tegenstander. Een kerel die ik ken van gezicht en meer niet, omdat hij ook weleens rondhing op ons legendarisch 4-daags Internationaal toernooi met Hemelvaart.
Leuk. Nog een hartelijke begroeting en een praatje. Blijkt later ook een goede speler die zijn bijdrage levert aan het vakkundig slopen van mijn team. En die andere bekende kop? Chef Patrick, de chef-kok bij het revalidatiecentrum die gedurende 5 maanden iedere dag de lunch en het avondeten verzorgde voor mij en de medekneuzen die in hun rolstoelen het grote gebouw aan de vrederustlaan in Den Haag Zuid onveilig maakten. Hartelijke begroeting en praatje nummer 4. En dan moest de verder sportieve wedstrijd nog beginnen. Basketball is life. Basketbal zorgt voor op en top gezelligheid! Ook na de hersenknetter.
