Rob schreef een boek over zijn ervaringen rondom zijn hersenbloeding: Het even is uit mijn leven. De blogposts die worden gedeeld op Hersenletsel.nl zijn dan ook gebaseerd op de hoofdstukken uit Robs boek. Deze blogpost vertelt Rob over de paniek die hij ziet in Helmut zijn ogen.
De ochtendtherapieën zitten erop en Helmut en ik hebben beneden, in het grote restaurant, de lunch genuttigd. Het is rusttijd en Helmut gaat vaak even slapen, terwijl ik mijn koptelefoon opzet om wat muziek te luisteren.
Omdat ik met muziek op niet veel meekrijg van de omgeving open ik tussendoor even mijn ogen. Mijn hoofdeind is omhoog en ik zie dat Helmut wakker is.
Maar er is iets vreemds met hem. Alsof ik weet dat het mis is, gooi ik mijn koptelefoon af en roep ik hem. Tegelijkertijd schuif ik naar mijn bedrand en roep nogmaals zijn naam. Hij reageert niet, maar kijkt me wel aan, en hoe. De paniek in zijn ogen is groot. Ik schrik enorm en vraag of het wel gaat. Hij kijkt me aan alsof hij iets wil zeggen, maar dat niet voor elkaar krijgt. De ernst dringt door en voor ik het weet sta ik in de gang en roep ik om hulp, diverse keren en hard. Van alle kanten komen verpleegkundigen aanhollen en ontfermen zich over Helmut. Verslagen sta ik daar, niet wetend hoe ik hier zonder hulpmiddelen ben gekomen. Ik hou me vast aan de reling en keer voorzichtig terug naar de kamer waar Helmut alle zorg krijgt die hij nodig heeft.
De schrik zit in mijn lijf en ik raak van slag. Eén van de verpleegkundigen neemt mij mee naar de koffiekamer en stelt me gerust. De angst die ik in Helmuts ogen zag was heftig. Zijn bovenlijf naar voren leunend keek hij me vragend aan. Ik zag de paniek in zijn ogen, angstig maar ook volledig geblokkeerd.
Al snel hoor ik dat het beter gaat met Helmut en hij waarschijnlijk een kleine kortsluiting in zijn hoofd had, waardoor hij niet in staat was te praten. Die middag rust Helmut op de kamer en laat ik hem alleen. Ik ga naar mijn therapie en zal hem later weer treffen.
Rond etenstijd ben ik weer boven en zie ik Helmut rechtop in bed zitten. Hij lacht en kan weer praten. Wat ben ik blij hem zo weer te zien en te spreken. Wat een opluchting. Samen bespreken we wat er die middag is gebeurd. Hij blijkt alles bewust meegemaakt te hebben. Hij wilde me wel antwoord geven maar kon dat niet, wat hem enorm bang maakte.
Het maakt Helmut ook tot wie hij is: het hele gebeuren enigszins relativerend en zelfs met enige humor te beschouwen. We maken alweer grapjes en besluiten samen naar beneden te gaan, tijd voor het diner.
Wil je Robs boek lezen? Bestel dan een of meer exemplaren van zijn boek door een mail te sturen naar hetevenisuitmijnleven@gmail.com. Rob heeft het boek in eigen beheer uitgegeven en stuurt het graag naar je op voor €15,- inclusief verzendkosten!
