Anouk is een creatieve dertiger die werkt in de reclame-industrie. Zij deelt elke maand een nieuw verhaal. Zo hoopt zij andere jonge mensen te helpen. In deze blogpost deelt ze over terugvallen en weer opstaan. Helaas iets waar Anouk ervaring mee heeft.
Ik werk in de reclame als creative. Dat houdt in dat ideeën bedenken mijn baan is en mijn hoofd is dus mijn belangrijkste tool. Ik houd van mijn werk en kan gelukkig mijn werk, ondanks mijn herseninfarct, nog blijven doen. Maar dat gaat echt niet zonder slag of stoot.
Ik ben nu sinds mijn beroerte (± drie jaar geleden) twee keer helemaal ziek gemeld (als in: niet meer werken voor langer dan een week). En ik weet inmiddels dat ik daar niet zo goed in ben. Mijn hoofd wil meer dan het aankan en dat zorgt voor terugvallen en weer opstaan.
Ik denk dat het lastigste van jong zijn en NAH hebben is dat hoe je het ook went of keert, je moet een nieuw leven creëren bij je nieuwe hoofd. En daar is in de meeste gevallen werk een groot onderdeel van. Toen ik net mijn beroerte kreeg, heb ik mij niet veel langer dan twee dagen ziek gemeld (ik wist toen ook nog niet dat dat het was). Dus toen ik te horen kreeg dat dat was waar ik last van had, ging ik gewoon door met 40 uur per week werken (kon het eerst ook, dus waarom nu niet).
Dat hield ik ongeveer een half jaar vol. Toen haalde mijn hoofd mij helaas in en kreeg ik mijn eerste terugval en moest ik me toch echt ziek melden van werk. En oh, wat vond ik dat moeilijk. Ik ging dat stomme kleine dingetje in mijn hoofd toch niet mijn leven laten verpesten? Maar ik moest er toch echt aan geloven.
Wat gebeurt er als je ziek wordt?
Dat betekent dat je na ongeveer 1/2 weken te maken krijgt met een arboarts. Verschillend per welke AOW je bedrijf/beroepstak heeft, checken ze met jou in hoe je ervoor staat en kijken ze of er al mogelijkheden zijn om terug te keren (en of dat überhaupt mogelijk is). In mijn geval was dat door, na nog twee weken ziek zijn, langzaam weer te beginnen met werken vanuit huis. Eerst 1 à 2 uur per week, toen 1 à 2 uur per dag en zo stapje voor stapje terug naar 40 uur. Bij mijn AOW mag je een half jaar ziek zijn en daarna word je minder uitbetaald (70% van je loon op de niet gewerkte uren). En na een jaar wordt er gekeken of een ander werkspoor een optie is.
Ik was na een jaar ongeveer 70% terug, wat voor mij betekende dat er toch gekeken moest worden naar dat tweede spoor. Eerst binnen mijn huidige werkvlak en als echt plan B een totaal ander beroep. Gelukkig zijn er genoeg opties binnen mijn huidige werk die wat minder hersendruk gaven. Maar ook gelukkig voor mij duurde het opstarten van zo’n plan vrij lang. En ik was alweer bijna 100% aan het werk tegen de tijd dat ik daar echt aan moest beginnen.
Hoe ik weer op de 100% kwam
In samenwerking met revalidatie en vooral de ergotherapeut kreeg ik allemaal tools die mij hielpen (en nog steeds helpen) mijn werk te kunnen doen. We zijn erachter gekomen dat voor mij zijn schermtijd, langere tijd diep nadenken en meetings het zwaartepunt van een dag zijn. En dat ik daar omheen dus pauzes moet plannen. Soms is dat een rondje lopen door kantoor (±10 min) en soms is dat, als ik thuiswerk, powernap. Ook probeer ik na elk uur werken even een “koffie-/thee-haal-pauze” te doen, zodat m’n hersenen weer even kunnen ontspannen.
Maar ondanks dat ik voor 100% terugkwam, was het toch niet de gouden formule. Ik merkte al snel dat 40 uur (en soms meer dan dat) toch te veel was, dus ik ging in gesprek om naar een parttime contract te kunnen van 32 uur. Maar tijdens dat gesprek (wat meerdere weken duurde) was het alweer te veel. Ik kreeg nog een terugval. Deze voelde zo heftig dat ik dacht dat ik weer een beroerte had (dus ben gelijk weer door de hele ziekenhuismolen gehaald).
Maar dat was niet zo. Dus ik was weer ziek en zit weer thuis en dat is nu iets langer dan een half jaar terug en ik ben nog steeds bezig met terug te komen naar 100%. Wel gelukkig naar de 32 uur (dat was gelukkig alsnog gelukt) en zit nu op ongeveer 80% procent. Na het terugvallen lukt het weer opstaan mij dus nog steeds.
