Rob schreef een boek over zijn ervaringen rondom zijn hersenbloeding: Het even is uit mijn leven. De blogposts die worden gedeeld op Hersenletsel.nl zijn dan ook gebaseerd op de hoofdstukken uit Robs boek. Deze blogpost vertelt Rob over dat zijn revalidatieproces bestaat uit letterlijk vallen en opstaan.
Ondanks mijn vorderingen verwacht de verpleging nog steeds dat ik bel als ik naar het toilet wil. En (bijna) iedereen is heel behulpzaam en vriendelijk, maar de afhankelijkheid maakt me klein. Zeker wanneer ik bel, omdat ik vermoed dat mijn klysma werkt en ik graag even een momentje voor mezelf wil. De verpleegkundige komt binnen, al enigszins geïrriteerd omdat hij het druk heeft, en vraagt waarom ik gebeld heb. Ik leg uit wat ik wil, waarop hij vraagt: “Weet je het zeker?” Omdat mijn stoelgang danig is verstoord, weet ik tegenwoordig niets zeker meer. Dat is voor hem voldoende om zich om te draaien en weg te lopen. “Als je het zeker weet bel je maar weer,” roept hij nog. Ik blijf verbijsterd achter en voel me een lastig kind.
Het zal aan mij liggen, maar ik kan deze man niet zo goed plaatsen. Zijn aanpak zou wat mij betreft niet misstaan bij een nieuwe lichting dienstplichtige militairen. Helmut kan het prima met hem vinden, dus houd ik het erop dat het aan mij ligt. Maar het stimuleert me des te meer om deze sanitaire afhankelijkheid zo snel mogelijk af te bouwen.
Wil ik echter zover komen, blijk ik een akkoord nodig te hebben van de fysiotherapeut. Hij bepaalt of iemand veilig en verantwoord in staat is alleen naar het toilet te gaan. Ik leg de situatie voor aan mijn fysiotherapeut die direct aanbiedt dat dan maar te gaan testen. Ik mag vanuit mijn rolstoel op het behandelkussen komen zitten. Deze heeft een normale zithoogte. Zonder ondersteuning moet ik nu gaan staan.
Hij laat me enkele minuten staan om te checken of ik dat volhou. Dan moet ik diverse keren bukken, mijn voeten aanraken en weer omhoogkomen. Hij legt uit dat dit ook de handelingen zijn die ik moet beheersen als ik naar het toilet ga. Omdat ik alles naar behoren doe, geeft hij toestemming om per direct alleen naar het toilet te mogen. De verpleging zal hij meteen informeren. Deze overwinning is enorm, ik ben superblij. Weer een stapje beetje dichter bij normaal.
Ik kan niet wachten op het eerstvolgende toiletbezoek, lekker helemaal alleen. Toch is het spannend wanneer ik de badkamer ‘s middags alleen inrijd en ik het nu echt alleen moet doen. Het gaat gelukkig goed en mijn vertrouwen neemt toe. Als ik ’s avonds opnieuw naar het toilet moet, dienen oude gewoonten en gedrag zich snel aan. Mijn tempo lag altijd hoog en alles moest het liefst zo snel mogelijk. Maar dat gaat niet meer, merk ik te laat. Bij het opstaan wil ik te snel mijn broek ophijsen en vergeet ik eerst mijn stabiliteit te checken.
In een split second voel ik dat het fout gaat. Ik grijp nog snel met mijn rechterhand de beugel, maar kan niet meer voorkomen dat ik omval en als een wokkeltje rond mijn goede been langzaam naar de grond draai. Daar lig ik dan, iets minder trots dan vanmiddag.
Dan hoor ik de verpleegkundige binnenkomen. Hij reageert boos, maar eigenlijk vooral verontrust en geschrokken. “Waarom wacht je niet tot ik er ben?” vraagt hij enigszins geïrriteerd. Blijkbaar heb ik per ongeluk de rode noodknop, die ook aan de toiletbeugel zit, aangeraakt. Met het schaamrood op mijn kaken vertel ik dat dit mocht van de fysio. Hij helpt me overeind en zegt meteen dit valincident wel te moeten rapporteren.
De dag erna ben ik in de oefenzaal om aan de statafel te oefenen. Dan komt m’n fysiotherapeut de hoek om en blijft in de deuropening staan. Hij kijkt me aan en ik zie dat zijn mond geluidloos het woord ‘EIKEL’ vormt. Het schiet door mijn hoofd dat ik op mijn donder ga krijgen. Maar dat valt alleszins mee wanneer hij naar me toe loopt en een brede grijns laat zien. “Dat hoort erbij,” zegt hij, “het is letterlijk vallen en opstaan.”
Wil je Robs boek lezen? En meer te weten komen over hoe het al dan niet letterlijk vallen en opstaan hem verloopt? Bestel dan een of meer exemplaren van zijn boek door een mail te sturen naar hetevenisuitmijnleven@gmail.com. Rob heeft het boek in eigen beheer uitgegeven en stuurt het graag naar je op voor €15,- inclusief verzendkosten!
