Lang hield Heleen Grinwis (55) zichzelf een masker voor. Ze wilde niet toegeven aan haar niet-aangeboren hersenletsel. Na jaren van vechten tegen zichzelf, zette ze het masker af. De zoektocht naar haar nieuwe zelf deelt Heleen in haar blogposts. Deze blogpost gaat over haar overlevingsmechanisme.
In mijn jarenlange zoektocht naar wat er nu met mij mankeerde, werd pas jaren na mijn tweede na breinstoring NAH geconstateerd. Daar vielen dus al mijn klachten mentaal onder. Iets wat me nooit duidelijk is gemaakt, gezien ik tot 2 keer toe nooit een goed begeleidingstraject heb doorgemaakt. Het was jaren maar aanmodderen. En dat is me echt jaren lang goed afgegaan, omdat ik het heel goed kon maskeren.
Als ik vergeetachtig was, dan kon ik me daar weer prima uithalen met een of ander excuus. De eeuwige vermoeidheid, daar stapte ik overheen, omdat ik toch echt bepaalde dingen wilde doen. Ik was nog jong en kom uit een gezin waar werd gezegd: “Niet zeuren, schouders eronder en doorgaan.” Zo deed ik dat ook. Totdat ik niet meer kon en gevloerd uiteindelijk door een depressie.
Bij de gesprekken met de psychiater kwamen mijn klachten ter sprake, maar ook mijn overlevingsspel. Ik heb jarenlang gedaan of er geen restverschijnselen waren, omdat ik nog zo graag overal aan mee wilde doen en het leven wilde leiden zoals anderen van mijn leeftijd. De confrontatie dat ik NAH had, heeft me jarenlang boos en verdrietig gemaakt. Waarom heb ik geen goede hulp gehad? Zoveel waaroms waar ik nooit een antwoord op zal krijgen.
Mijn levende rouwproces is ook mijn kracht geworden: mijn zogenaamde overlevingsmechanisme. Het jarenlang verbloemen (onderdeel van mijn overlevingsmechanisme) heeft me uiteindelijk ook een ander inzicht gegeven in het leven waarin ik mijn leven nu naar mijn eigen kracht wil en kan gaan inrichten. Het contact met mensen is minimalistisch geworden, omdat ik soms de kracht niet heb om aan het normale mee te kunnen doen door te veel prikkels. En dat voelt voor nu goed en dat mag ook, maar wat was dit een stil verdriet naast alle andere aspecten met het leven met NAH.
Mijn leven is goed nu, omdat de aanvaarding er is. Ik omarm het leven en het leven mij, maar alles vanaf nu op mijn manier. En ik haal eruit wat er nog inzit, maar alles op mijn manier met heel veel rustmomenten en die structuur van regelmaat geeft me energie. Ik doe niet meer aan zuigtabletten. Dat scheelt een hele hoop! Na jaren aanmodderen kan ik nu zeggen: “Ik heb veel, heel veel geleerd van dit hele proces, maar ik ben blij dat er tegenwoordig meer bekendheid is gekomen en betere begeleidingstrajecten.” NAH heb je tenslotte ook nooit alleen. Het betreft ook je naasten. Ik leef na de diagnose enkele jaren geleden van een goedaardige hersentumor steeds meer in het heden. En dat bevalt ook voor mij heel goed. Leef vandaag en niet morgen.
Carpe Diem.
Groet,
Heleen
