Elke maand deelt Monique over wat haar bezighoudt in haar leven met NAH. Deze keer vertelt ze over dat ze nog steeds een tatoeage wil. Ze kan alleen momenteel geen tatoeage laten zetten, door hoge kosten bij de tandarts.
Vorige maand schreef ik over mijn idee voor een tatoeage die mijn hersenletsel en mijzelf 2.0 weergeeft. Wel, inmiddels heb ik hier alweer een duidelijker beeld bij. Mijn dochter heeft de afgelopen week weer een tatoeage laten zetten. Ik heb haar mijn idee meegegeven om te vragen wat dit ongeveer gaat kosten.
Dat is een heleboel geld. Kan ik lekker nog even twijfelen en uitstellen of ik dit ervoor over heb. Nu heb ik dat wel, maar ik heb ook nog een man die daar iets van vindt.
Nu kennen mijn bloglezers ook mijn tandartsavonturen. Dat is bij mij ook een never ending story. En dezelfde tandarts gooit ook nu roet in het eten voor wat betreft mijn tatoeage. Een paar weken geleden had ik een ontsteking in mijn kies. Precies die kies die de pijler van mijn brug vormt. Die kies moest eruit, daarmee dus ook mijn brug. Over geld weggooien gesproken, die brug zat er nog geen jaar in. Hup, de slijptol erin en zo de prullenbak in. Door drie missende kiezen ging het kauwen wat moeizamer. En als ik kauwde, dan schoot mijn bovenplaatje los. Verre van optimaal dus.
Na een bezoekje aan mijn tandarts kwam dan toch de vraag:
‘Wil je implantaten?’
‘Nee, die wil ik niet.’
Doemscenario’s van ontstekingen, afstotingen en wat allemaal nog meer weerhouden mij van implantaten. Dan is optie 2: twee nieuwe frames. Daar heb ik ja op gezegd. Een mens moet toch kunnen eten, niet waar!
Ik ontving een begroting die er niet om loog…wat een geld. En ja, wat gaat er dan voor, een behandeling aan je gebit bij de tandarts of een tatoeage? Juist ja. Soms heb ik mijn uitstelgedrag dus niet zelf in de hand.
Terwijl ik deze blog schrijf, heb nu één week mijn frames in mijn mond. En ben ik al één week overprikkeld.
Waarom?
Stel je eens voor dat je een stukje vlees tussen je tanden hebt zitten, of zo’n schilletje van een appel. Hoe vervelend is dat! Je probeert het met je tong te verwijderen, je slist, blaast, beweegt met je mond om het weg te krijgen, je zet je nagels tussen je tanden om het weg te peuteren en uiteindelijk poets je je tanden of heb je een tandenstoker… Yes, eruit, wat een opluchting.
Nou, dat gevoel, er zit iets in je mond en tussen je tanden dat je weg wilt hebben. Dat gaat niet, want dat is mijn frame. Maar ik probeer dit wel de hele dag…al een week lang. Je snapt dat ik daar knettergek van word. Doodmoe en overprikkeld dus.
Bij de controle na 1,5 week vroeg mijn tandarts hoe het ging. Ik moest huilen. Ze schrok: “Heb je pijn?” Nee, vertelde ik haar, maar mijn hoofd. Ik ben zo overprikkeld, gek word ik van die dingen in mijn mond. Overdag, omdat ze erin zitten en ’s nachts, omdat ze eruit zijn en dit ook weer raar aanvoelt.
‘Ja, dat is even wennen,’ zei ze…
Ja, dat weet ik, maar met NAH werkt dat toch net even iets anders… Een constante prikkel is heel erg vermoeiend. Zonder hersenletsel al, laat staan MET hersenletsel.
Nee, ik heb geen pijn…ben alleen maar doodmoe, letterlijk…van mijn ‘gebit’.
Liefs,
Just me, Monique
