Rob schreef een boek over zijn ervaringen rondom zijn hersenbloeding: Het even is uit mijn leven. De blogposts die worden gedeeld op Hersenletsel.nl zijn dan ook gebaseerd op de hoofdstukken uit Robs boek. Deze blogpost staat in het teken van zijn familieleden, vrienden en collega’s die hem enorm vaak bezoeken. Dit zijn voor Rob momenten van geluk.
Vanuit de werkplaats bij de ergotherapie rij ik rechtstreeks naar het restaurant. Het is lunchtijd en ik tref Helmut daar. Vaak lunchen we samen. Het algemene restaurant zit op de begane grond en is ruim opgezet. Ik zoek de tafel waar mijn naamkaartje staat en zie aan de overkant Helmut aankomen.
Het personeel dat in het restaurant werkt, bedient iedereen, echt een superservice. Ze komen langs met de brood- en belegkar, de fruitkar en de drankenkar. Het is niet anders dan wanneer ik uit eten ga. De verzorging is geweldig en men is altijd vriendelijk en behulpzaam. Binnen enkele ogenblikken worden onze bestellingen opgenomen en gebracht.
Het restaurant biedt ook de gelegenheid om gasten te ontvangen. Zo lang het de dag ervoor maar bekend is, kan er een plekje worden gereserveerd. In de tijd dat ik hier nu ben, kan ik de dagen dat ik alleen moest eten op één hand tellen. Mijn vrouw eet bijna elke dag mee, behalve als er ander bezoek is. Mijn kinderen komen ook diverse keren per week, soms schuiven ze aan bij het avondeten en soms bij de lunch.
Bij het reserveren van een plekje bij het avondeten kan men kiezen uit het menu dat wekelijks verandert.
Als kers op de taart komt soms ook mijn onlangs geboren kleinzoon mee. Bepakt en bezakt komen mijn zoon en schoondochter ‘aanrijden’ en laten me genieten van dat mooie wonder. Het ontroert me dat iedereen zoveel moeite voor me doet.
Geregeld komen er ook collega’s langs die bij de lunch aanschuiven. Ik geniet van elk bezoek, maar voel me soms ook opgelaten. De hoeveelheid aandacht en liefde die ik krijg is overweldigend. Ik moet daar eigenlijk een beetje aan wennen, merk ik.
Via de app melden zich een paar hele goede vrienden. Het zijn de mannen met wie ik al decennialang motorrijd. We maken frequent dagtochten en kijken altijd uit naar onze jaarlijkse internationale 6-daagse. We hebben met ons drieën al vele indrukwekkende reizen gemaakt. Vooral de trips naar de Alpen, de Dolomieten en Schotland waren spectaculair.
Ze willen op bezoek komen en natuurlijk mee lunchen.
Zodra de kok zijn handen vrij heeft, vraag ik hem of ik iets speciaals kan bestellen. Eén van de gewoontes is dat we op onze tochten ergens een uitsmijter of Strammer Max eten. En de mannen zijn ook gek op soep. De kok begrijpt direct wat ik wil en zegt toe er iets moois van te maken.
De dag erna rij ik tegen lunchtijd richting de ingang om de mannen op te vangen. Omdat beide vrienden niet in de buurt wonen, verwacht ik ze samen in de auto. Maar tot mijn verbazing zijn ze ook nu op de motor. Later zei één van hen lachend dat ik vast wel weer even het geluid en de geur wilde ervaren. En dat klopte. Als ik ze zie aankomen, schiet ik al vol. Wat een toffe gasten zijn het toch.
Na het parkeren lopen de mannen naar me toe en ik voel de spanning toenemen. Hun grote glimlach maakt me blij en een dikke knuffel volgt. Ik krijg zelfs een zoen. Ik ben geëmotioneerd en enorm blij met deze vriendschap.
Met hun handen op mijn schouders rij ik richting het restaurant. We nemen plaats aan een voor ons gereserveerde tafel.
Vrijwel direct komt een medewerkster de mannen verwelkomen. “Dus jullie zijn de motorvrienden,” zegt ze lachend. “Dan gaan we jullie eens verwennen.” Mijn vrienden kijken verbaasd als alle lekkernijen worden gebracht. Na de soep komt de kok zelf de uitsmijters brengen. En wat voor uitsmijters. Goeie genade, dat ziet er echt geweldig uit! Onder het genot van deze zeer verzorgde lunch zitten we denkbeeldig al snel ergens op een terras en hebben we de grootste lol. Tijdens onze trips gaat er geen dag voorbij waarop we niet tot tranen toe hebben gelachen. En vandaag is daarop geen uitzondering.
Als ondeugende schooljongens vergeten we even de realiteit en vermaken ons optimaal. Die middag bleef het nog lang onrustig.
Elk bezoek dat ik tijdens mijn verblijf krijg, verloopt liefdevol en maakt grote indruk op me. Van velen van wie ik het niet verwacht, krijg ik de meest oprechte en intieme knuffels. Het zijn momenten van geluk die enkele seconden duren maar waar ik eindeloos lang van nageniet. Waar heb ik dit allemaal aan verdiend? Waarom zijn ze zo lief voor me?
Zo ook als op een doordeweekse avond een collega langs komt. Ik ken haar al een paar jaar en we hebben wel een klik. Ze haalt koffie en schuift aan. “Mag ik je hand vasthouden?” vraagt ze. Iets in mij vlucht meteen in de gedachte dat dit wel ietwat soft en wollig is. Maar ik ga akkoord, eigenlijk om haar een plezier te doen. Tot mijn verbazing zitten we bijna een half uur tegenover elkaar en met de handen ineengevouwen. Het voelt fijn, ontspannen en helemaal niet raar. Ik moet even wennen aan deze pure manier van waardering en aandacht. Mijn rationele patronen worden feilloos om zeep geholpen en ik merk dat het me goed doet. Niet eerder heb ik zoiets ervaren. Ik geniet eigenlijk wel van alle momenten van geluk.
Ben je benieuwd naar meer momenten van geluk van Rob? En wil je Robs boek lezen? Bestel dan een of meer exemplaren van zijn boek door een mail te sturen naar hetevenisuitmijnleven@gmail.com. Rob heeft het boek in eigen beheer uitgegeven en stuurt het graag naar je op voor €15,- inclusief verzendkosten!
