In de coronaperiode ging Frank op vakantie in de omgeving van Luxemburg en Duitsland. Dit bleek een levensveranderende vakantie voor Frank en zijn partner, want hij kreeg last van hoofdpijn en andere verschijnselen. In deze blogpost vertelt hij over de operatiedatum die op de agenda wordt gezet. Ook denkt hij na over zijn kernwaarden in het leven.
Het weekend hebben we weer overleefd en het is een nieuwe week – tuurlijk denk je nog veel na over de keuze en de gesprekken van afgelopen weken. Wat me zojuist weer door het hoofd schoot, was zo’n heerlijke droge terloopse opmerking van de arts toen ik vroeg of het weer onder volledige narcose zou gaan plaatsvinden. Antwoord: ja hoor, want als we bezig zijn mag je echt geen millimeter bewegen…. Kijk, dat is nou iets wat ik net niet wilde weten… Je snapt wel waarom 😉 . Opnieuw erg blij dat ik even rustig een dutje mag doen tijdens de operatie.
De afspraak bij de anesthesie was wat mij betreft een drama. Ik had er geen rekening mee gehouden dat dit weleens tijden kon gaan duren. Oké, misschien nog even bloedprikken of zo. Maar het werd een uitje van bijna drie uur. Ze hebben een soort treintje van activiteiten op de afdeling gemaakt. Best handig trouwens, een soort boodschappenlijstje met wat je allemaal nog te wachten staat. Dus eerst bloeddruk meten. Staat een prachtig gloednieuw apparaat dat het allemaal automatisch kan – maar die werkt niet goed…
Het is een academisch ziekenhuis, dus komt de onvermijdelijke vraag of je aan een onderzoek wilt meedoen. Ja hoor – als het mijn afspraak maar niet te veel beïnvloedt. Nee hoor – duurt maar 5 tot 10 minuten. Moet je natuurlijk wel in de meest positieve onderzoeksgroep ingedeeld worden. Je voelt het alweer aankomen: ik niet dus. Ze willen weten of voorlichting door middel van video’s beter werkt dan folders. En of de informatie beter blijft hangen dan alleen een gesprek met de arts.
Wat ik dan jammer vind, is dat de video voor een 1/3 bestaat over hoeveel invloed roken wel niet heeft op de narcose en je herstel. Ik rook helemaal niet, dus waarom moet ik dat weten en kunnen reproduceren via vragenlijsten? Het leidt alleen maar af van waar het voor mij wel om gaat. Maar goed, ik ben braaf geweest. Hierdoor kwam natuurlijk de afspraak wel in het gedrang. Uiteindelijk waren we 40-50 minuten later pas aan de buurt. Tja, en toen nog een ECG (dat was wel snel trouwens), en toen bloedprikken. Wees gewaarschuwd: doe dat nooit rond lunchtijd – de wachttijd was uiteindelijk 45 minuten en op de tweede prikpost zelf hoger. Met oplopende Covid-cijfers zijn wij maar even lekker ergens anders gaan wachten – een volle wachtkamer zit ik niet op te wachten. Uiteindelijk weer losgelaten met de goedkeuring voor de operatie op zak.
Toch best wel onverwachts kwam donderdagochtend het telefoontje dat ik komende week kan worden ingepland. ‘Omdat u het zo graag wilde…’ volgens de afdelingssecretaresse. We hebben maar even hartelijk gelachen. Echt waar, zo heel graag wil ik niet, maar het is wel de beste van de slechtste keuzes. De datum is nu vastgelegd op donderdag 20 oktober. Er kan altijd een spoedgeval tussenkomen en dan zou ik verplaatst worden naar 27 oktober. Die datum is dan wel definitief. Pas op woensdagavond weten we zeker of het doorgaat of niet.
Met het nabij komen van de datum voel je enerzijds de opluchting, maar ook de zenuwen. Het blijft uiteindelijk niet iets als een ingegroeide teennagel. Op de valreep komt de vraag nog even langs: de dokter was vergeten te vragen naar mijn wensen inzake reanimatie. Nu had ik dat al in mijn dossier zien langskomen dus helemaal onverwachts was het niet, maar toch. Het moeten nadenken over leven en dood is best heftig. Het is niet de eerste keer in al deze weken.
In het eerdere gesprek met de artsen kwam al naar voren dat er een 2% kans is dat er iets misgaat. Maar als het misgaat, dan is het ook goed mis. Ik heb hier eerder al iets over geschreven. De reanimatievraag heeft hier natuurlijk direct mee te maken. Nee, ik heb geen geloofsovertuiging die tegen een dergelijke handeling zou zijn. Als er iets mis zou gaan dan is het de beste plek waar dat zou kunnen gebeuren. De uitkomsten zijn hoe dan ook onzeker.
Maar zoiets blijft toch wel hangen. Waar kijk je eigenlijk naar? Ben je een optimist als je naar de 98% kijkt dat het goed gaat? Of steek je dan juist je kop in het zand (vrouwlief heeft al een zandbak gekocht voor me) en vermijd je de realiteit van een ingreep als deze? Ben je dan een pessimist als je naar de 2% kijkt of juist een realist als je onder ogen durft te komen dat er twee kanten zijn? Natuurlijk wil je zelf en iedereen om je heen dat het goed komt. Maar je bent pas onderdeel van de statistieken als de behandeling voorbij is en het resultaat bekend is. Dus ja – het kan me soms aangrijpen dat er twee kanten aan deze zaak zitten. Ik begrijp prima waar mijn zenuwen vandaan komen.
Door de week heen vroeg ik me door dit alles af wat de kernwaarden van mijn leven zijn. Die term heb ik geleend van Kamp van Koningsbruggen wat deze week weer op tv was. Maar goed – Waarvoor besta je? Wat streef je na? Welke principes laat je je door leiden? Hoe ga je met de omstandigheden om?
Als ik zo in de wachtkamers van het ziekenhuis zit te wachten en om me heen kijk of door de gangen en hallen van het ziekenhuis loop en mensen observeer – zie ik de jachtigheid van het leven – de vertwijfeling – de eenzaamheid – de ogenschijnlijke niet geïnteresseerdheid. Een verpleegster die alleen oog heeft haar mobiel en voor haar gemak over de blindenstrook door de centrale hal heen loopt – hierdoor haar medemens niet meer ziet staan. Je ziet de generatiekloof tussen mensen die niet anders kunnen dan met hun mobieltje bezig zijn versus zij die er mogelijk zelfs geen hebben.
Opvallend is hoe weinig mensen nog met elkaar spreken, even een praatje maken, een hart onder de riem steken. We zijn iets aan het verleren in deze maatschappij of zijn het misschien als verloren. Nee, ik ben geen moraalridder, het zijn gewoon observaties.
Deze week ook het werk weer op de hoogte gebracht van de vorderingen die we maken. Gelukkig gaan dingen wel gewoon door en heeft mijn team de zaken goed opgepakt met ondersteuning vanuit de organisatie. Het is tof om mensen tot bloei te zien komen. Het is ook fijn om te lezen wat je voor mensen betekent. Gelukkig kunnen we dit bij leven delen met elkaar. Waardering is een groot goed. Misschien gewoon wat vragen om voor jezelf bij stil te staan: wat als jou verteld zou worden dat je 2% kans hebt dat deze of de komende dag niet goed afloopt? Wat zijn jouw kernwaardes? Leef je hier nog naar? Zie jij je medemens nog staat/zitten?
Het was rond 16 uur dat ik op de klok keek en dacht dat we op het goede spoor zaten.
Maar helaas ging 20 minuten later de telefoon. Het Erasmus belde dat ze helaas geen bedden hadden. Nu wisten we dat het zou kunnen gebeuren, maar deze afzegging komt onverwachts toch wel echt erg hard binnen. Als je in de blog kan lezen leef ik toch ergens tussen angst en hoop. Ik leef in een wachtkamer tussen twee levensfases in als het ware. En de operatie is een vorm van houvast en een uitweg naar een weer meer beheersbaar leven. Voor zover dat kan.
Uitstel is ook meteen voor 2 weken wat een extra klap is. Ik ben echt even helemaal uit het veld geslagen. Wie weet later deze week weer wat ander nieuws. Maar voor nu ben ik er even helemaal klaar mee.
Kun je niet wachten op de volgende blogpost van Frank die vol nieuwe informatie staat? Bezoek dan zijn blog en lees alvast zijn andere verhalen: https://hemianopsie.wordpress.com/.
