Het leven houdt niet op na een herseninfarct. Als iemand dat weet, dan is het de boomlange dierenarts Peter Bracht wel. Zijn levenslust overwint alles. In deze blogpost vertelt Peter over emotioneler zijn door zijn hersenknetter.
Als je kinderen krijgt, dan gebeurt er iets met je. Met je emoties. Ik werd, toen Chris en ik onze eerste kregen (eind mei 21 jaar geleden), wat week. De tranen komen wat makkelijker. Wij waren opeens gevoeliger geworden voor tranentrekkers op tv. Met droge ogen de All You Need kerstspecial kijken was verleden tijd.
Krijg je een hersenknetter? Dan wordt dat nog erger. Er hoeft maar iets te gebeuren, kan ook iets moois zijn, en ik schiet vol. De emoties komen harder binnen als het ware. Nee: de emoties komen er sneller uit. Ook wat dat betreft speelt mijn beschadigde brein spelletjes met mij.
Sinds mijn hersenknetter heb ik er nu 6 seizoenen op zitten als coach van een basketbalteam. Sport is gaaf en dan vooral basketbal. Dat is nog gaver. Er zijn wedstrijden die een dusdanig verloop hebben dat er bij rust al duidelijk is wie er gaat winnen en er zijn wedstrijden die tot de laatste tel spannend zijn en in de laatste tel beslist worden.
Sinds de hersenknetter heb ik 2 wedstrijden gewonnen die inderdaad in de laatste tel beslist werden. De spelers zijn blij, de bank loopt leeg en je team verandert in een hoopje uitgelaten blije gasten. Ik sta dat dan gade te slaan met tranen in de ogen. Ik hou mij bewust wat afzijdig, want: je hoeft mij maar aan te kijken en om een reactie te vragen en… het is janken geblazen.
Op de foto de uitslag van onze grootste overwinning dit afgelopen seizoen. Een wedstrijd waar het bij rust al duidelijk was wie er ging winnen. Ik blijf dit leuk vinden en plak er nog maar een seizoen aan vast.
