Rob schreef een boek over zijn ervaringen rondom zijn hersenbloeding: Het even is uit mijn leven. De blogposts die worden gedeeld op Hersenletsel.nl zijn dan ook gebaseerd op de hoofdstukken uit Robs boek. Deze blogpost staat in het teken van zijn fysiotherapeut.
Mijn therapieën wisselen per dag, maar fysiotherapie is vaste prik. Het heeft ook de hoogste frequentie per week. De diverse testjes die de fysiotherapeut uitvoert, geven hem een beeld over mijn mogelijkheden. Voor mijn eerste bezoek haalt hij me op, maar waarschuwt meteen dat de volgende afspraken allemaal plaatsvinden in de oefenzaal. En dat ik daar zelf naar toe mag komen.
Het is een jonge, enthousiaste en supervriendelijke gozer. Hij straalt iets uit wat me direct raakt. Ik voel me bij hem dan ook helemaal op m’n gemak. Vrijwel direct start hij met het stimuleren van de minimale bewegingen die ik laat zien en geeft daar oefeningen voor mee.
Gaten in mijn rooster
De fysiotherapeut kent z’n pappenheimers en weet me telkens te stimuleren een nieuwe grens op te zoeken. En ergens vind ik dit ook leuk, ik ben wel van het sportieve. Fysieke inspanningen kunnen je soms zo’n tevreden en fijn gevoel geven. Dat ik op een gegeven moment sta, los van de rolstoel, is wel een mijlpaal.
In de dagen erna volgen de verbeteringen elkaar snel op, sneller dan ik had durven dromen. Ik kan dan ook niet wachten op de volgende afspraak.
Mijn weekprogramma is redelijk gevuld, maar ik zie nog veel lege ruimte. Daarom vraag ik om meer oefeningen en invulling van mijn week. Ergens wringt het, want waarom krijg ik niet meer aangeboden? Ik ben immers gemotiveerd en heb vanwege mijn sportieve achtergrond toch een goede conditie?
Elke maandag komen de behandelend revalidatiearts en de begeleiding langs op mijn kamer om te vragen hoe het gaat. Telkens vertel ik dat ik meer therapieën wil. Ze snappen mijn vraag en ‘nemen dit mee’. Aanvullend (en bij herhaling) meldt de arts dat de planning dit regelt en die moet ook rekening houden met beschikbaarheid van therapeuten en ruimtes. Ik hoor het aan, maar hoop toch dat het volgende weekprogramma er beter zal uitzien.
Mijn volgende weekprogramma’s laten zoveel gaten zien dat ik me sterk afvraag of al mijn verzoeken wel zijn doorgekomen. Mijn frustratie neemt hand over hand toe en ik ben in staat om het planningsbureau zelf ‘even’ op te zoeken. Het zit me zo hoog dat ik steeds vaker geëmotioneerd raak wanneer het over mijn rooster gaat.
Mijn fysiotherapeut doet zijn stinkende best en komt soms langs als hij een half uurtje over heeft. Daarbuiten blijft m’n rooster onbevredigd veel gaten tonen. Als ik weer eens terugkom op mijn kamer, rol ik naar het voeteneind van mijn bed. Ik pak het voeteneinde vast en trek mezelf uit de rolstoel. Heerlijk, ik sta weer. Ik kan zo al diverse oefeningen zelfstandig doen en zo lang als ik het wil.
Wil je Robs boek lezen? Bestel dan een of meer exemplaren van zijn boek door een mail te sturen naar hetevenisuitmijnleven@gmail.com. Rob heeft het boek in eigen beheer uitgegeven en stuurt het graag naar je op voor €15,- inclusief verzendkosten!
