Lang hield Heleen Grinwis (55) zichzelf een masker voor. Ze wilde niet toegeven aan haar niet-aangeboren hersenletsel. Na jaren van vechten tegen zichzelf, zette ze het masker af. De zoektocht naar haar nieuwe zelf deelt Heleen in haar blogposts. Deze blogpost gaat over het terneergeslagen gevoel dat NAH kan veroorzaken.
Wat is een depressie? Ik heb het me lang genoeg afgevraagd of ik overvallen was door een bepaald gevoel na mijn zogenoemde kortsluitingen. Alles voelde anders. Was het verdriet wat ik maskeerde of de teleurstelling in mezelf? Het malen begon gelijk na het besef van de overleving: eerst was het positief voor wel 200 procent, het glas was dus echt nooit halfvol.
Fysiek gezien begon het met de fysio-oefeningen, het nooit bij het aantal wat opgegeven was kunnen houden. Nee, het kon altijd een stapje meer, dus de aantallen stegen per dag. Alles om de progressie te verhogen. Om te blijven presteren zoals voorheen.
Het gevoel diep in me stak de kop op met tijd en wijlen. Ik werd dan bevangen door melancholie over hoe het hoorde te zijn en wat eens was. Dat gevoel dat steeds meer de overhand nam en me vaker een halt toesloeg. Een gevoel dat ik totaal niet kende. De moeheid, iets niet willen doen, geen zin hebben. Ik heb nog lang gedacht dat het een soort van afweerreactie van mezelf was, maar nu jaren later begrijp ik dat dit ook een deel is van leven met niet-aangeboren hersenletsel.
Het zo ineens in de put kunnen zitten dat je terneergeslagen bent, maar voor de buitenkant je tranen snel liet drogen en weer doorgaat met het leven vanouds, zoals dat ook anderen van me verwachten, aangezien ik het tenslotte ook had overleefd. Dus hoppa, schouders eronder en doorgaan. En doorgaan.
Na jaren aanmodderen ben ik enkele jaren geleden echt geknakt. Weer een flinke tegenslag gehad in mijn leven en dat was de druppel. Van superenthousiast ging ik naar een stil eenzaam mensje wat zich het veiligst voelde als ik weer in mijn schulp was gekropen. Daar had ik tenslotte geen last van bewijsdrang of enige prestatiedruk. In die schulp kon ik gewoon mezelf zijn en ik voelde me daar content bij. Totdat het verdriet toenam en ik letterlijk wegkwijnde en in een neerwaartse spiraal terechtkwam. Het heeft me veel kruim gekost om daar uit te komen, maar ik heb ook weer een andere kant van mezelf gezien. Een kant waar ik ook trots op ben. Die kant die eindelijk haar kwetsbaarheid durfde te laten zien en het masker ook durfde af te zetten.
Chronisch ziek zijn is zoveel meer dan alleen het fysieke aspect en ook dat wordt zonder besproken! Wat overigens wel heel hard nodig blijkt te zijn, gezien er dus heel veel mensen getroffen zijn door NAH ook aangeven dat het psychisch een grote klap heeft gemaakt in iemands leven. Het heeft een diep litteken achtergelaten, wat ook vaak weer niet te zien is. Ik denk dat er veel mensen, die helaas noodgedwongen thuis zijn komen te zitten met betrekking tot werk, ook in een sociaal isolement terechtkomen. Je hebt dan ook het besef dat je niet meer volledig actief deelneemt aan de maatschappij. En dat gevoel snijdt heel diep. En ook dat ziet men niet.
Het is allemaal zoveel meer dan dat de ander van de buitenwereld ziet.
Lieve groet,
Heleen
@rauwismijnrouw
