Het leven houdt niet op na een herseninfarct. Als iemand dat weet, dan is het de boomlange dierenarts Peter Bracht wel. Zijn levenslust overwint alles. In deze blogpost vertelt Peter over de yes-momenten in zijn leven.
Yes-momenten: momenten die mij goed doen. Al die keren dat ik samen met mijn Chris in een bioscoop of filmhuis een film zag (filmhuis Den Haag is zó spikex10!). Bij mooie films, zoals Neem me mee en Le pot-au-feu, zat ik met tranen in mijn ogen na te genieten tijdens de aftiteling.
Yes-momenten zijn ook momenten waarop ik het verschil maak en ,ondanks mijn beperkingen, invloed heb en/of respect oogst. Een basketbalwedstrijd enkele seizoenen geleden. Halverwege het derde kwart. Mijn jongens staan ruim voor wedstrijd in de pocket. Mijn nummer 4, een sterke hardwerkende Surinaamse jongen die een goede verdediger en rebounder is geworden onder mij. Hij steekt onderweg naar een nieuwe aanval in rustig tempo de middellijn over. De bal wordt opgebracht door onze nummer 1. Een aardig Marokkaans joch met talent. Ik zit op de bank en zeg tegen de nummer 4 (de Bucket): “Bied je aan in de Bucket. Zoek de ruimte op.” Hij loopt langs de baseline en krijgt een lange pass van de nummer 1, die altijd vooruit kijkt en een heerlijke lange pass in huis heeft, en scoort. “Yes!”
Spreekuur in een spreekkamer in dierenkliniek Loosduinen. De patiënt is een 8-jarige flatcoat met een voetbalgrote vetbult in de flank. De huid ter plekke is strak gespannen. Er is overleg tussen de twee jonge dierenartsen die ik inwerk en de eigenaren. De eigenaar twijfelt of ze de hond willen laten opereren. ‘Het is goed mogelijk dat uw hond last heeft van de tumor. Meer dan u denkt. Het zal echt een hele opluchting voor hem zijn als die bult weg is”, zeg ik tegen de baasjes als de collega’s even samen overleggen buiten de spreekkamer. De eigenaar besluit het toch te laten gebeuren en twee dagen later wordt de lastige klus geklaard onder toezicht en met aanwijzingen van mij. Het is goed gegaan en anderhalve week later zien wij de hond en eigenaar weer terug als de laatste hechtingen verwijderd moeten worden. “U had gelijk, ik heb een hele andere hond nu. Hij lijkt wel jaren jonger. Bedankt.” Weer een mooie toevoeging aan mijn yes-momenten.
Bij de koffieautomaat in het Erik Scherderhuis. “Ik ben best wel veel aan het vloeken en schelden vandaag.” Een deelnemer van 19 jaar oud en zittend in een rolstoel baalt van zichzelf. “Ja, jongen. Je bent wat dat betreft enigszins ontremd, dat hebben wij allemaal en het hoort gewoon bij hersenletsel. Kun je zelf niet veel aan doen.” En opgelucht bedankt hij mij. Ja, zeker, ook dit moment behoort tot de yes-momenten in mijn leven!
Op straat aan de Populierendreef in Voorburg. Ik wil net beginnen aan mijn dagelijkse powerwalk van een half uur. “U had gelijk meneer. En dat wilde ik even zeggen. Dankjewel voor uw advies”, zegt de dame die ik enkele weken eerder tegenkwam toen ik onderweg was naar station Den Haag Laan van NOI om mijn fiets op te halen. Haar schnauzer had een bult die verwijderd moest worden en ze twijfelde of het nodig was dat haar dierenarts dan ook gelijk het gebit mocht reinigen nu de hond toch onder narcose zou zijn. “Dat zou ik toch wel overwegen, want je weet nooit wat er na een gebitsreiniging bij het controleren van de elementen allemaal aan het licht komt. Het lijkt nú allemaal goed te gaan met uw hond, maar misschien heeft ‘ie enkele rotte kiezen waar hij meer last van heeft dan u denkt. Ik zou zeker het gebit laten controleren. Grote kans dat het uw hond goed doet.” Yes!
Ik zit aan de bartafel in onze keuken te lezen. Lekker rustige bluesmuziek klinkt uit de Sonos verderop in de huiskamer van onze flat. Een groot glas thee staat naast mijn boek op tafel, waarop enkele koekkruimels het plaatje compleet maken. Ik ben alleen thuis met onze jongste, die een dag vrij is. Ze heeft de hele ochtend zitten gamen in haar kamer en komt de huiskamer ingelopen. Ze loopt direct richting de keuken waar ik zit. Bij mij aangekomen omhelst ze mij: “Lieve papa.” Een van mijn mooiste yes-momenten!
